Johan Walckiers en Aernout Van Lindt in Anderlecht

De eerste zege in de Champions League in twee jaar (Zenit) was er eentje die oververdiend was. Dat Anderlecht het spel maakte in de eerste helft was nog een understatement. Defour en Praet dirigeerden het elftal als volleerde orkestmeesters. Maar waar zat Galatasaray die eerste vijfenveertig minuten? De Turken werden zelfs in duelkracht overklast, een onderdeel waar Anderlecht normaal gezien niet echt in uitblinkt. Het verschil als er een Defour tussenloopt.

Proto zag amper een bal en diegene die hij wel zag, waren plukkertjes. Aan de overkant moest Muslera wel een paar keer aan het werk. De Turkse goalie zag Mitrovic al na één minuut overkoppen, na vier minuten zag hij Praet aanleggen en nog zes minuten later had hij fameus geluk dat Mitrovic zijn schot miste.

Met Defour: dominant

Tielemans stelde hem het eerste halfuur misschien nog het meest op de proef met een vrije trap die Muslera moeilijk zag aankomen, maar toch nog weerde met de vuisten. En oh ja, als die bal van Defour op de paal een iets ander effect had, stond het ook 1-0. Anderlecht domineerde qua kansen en qua voetbal.

Dit Anderlecht met of zonder Defour maakt meer dan een slok op een borrel verschil. Vergelijk het met een stoomtrein met maar één stoker: die ene Praet zijnde voor de goede verstaander. Maar die speelt wat hoog om de rommel op te kuisen. Defour werkt zich te pletter, recupereerde ballen en kon er nadien ook nog iets deftig mee doen. Stokers in maatpak zeg maar.

De aanval van de eerste helft gebeurde even voor affluiten: Conte zette de bal voor, Praet verlengde subtiel en de volledig vrijstaande Mbemba klopte Muslera. En dan dé tegenslag van de avond: orchestmeester en aanstoker Defour moest weer naar de kant met zijn hamstringblessure. Andy Kawaya erop, Conte naar rechts en Najar centraal. Serieuze domper voor Hasi.

Zonder Defour: meer afzien, maar weer Mbemba

En het scheelde meer dan een slokje op een borrel, die afwezigheid van de Rode Duivel. Anderlecht moest het initiatief aan Galatasaray laten, die steeds dichter bij de zestien begonnen te kamperen. Van amper werk ging Silvio Proto naar de bedrijvigste Brusselaar op het veld. Selçuk en Altintop stelden hem op de proef, maar toegeven wou hij niet doen. 

Praet en Mitrovic konden een paar keer tegenprikken, maar hun pogingen waren te centraal. Anderlecht kwam door zijn moeilijke periode en begon weer te voetballen. Goeie keuze, want verdedigen is nu ook niet direct hun specialiteit. Yilmaz viseerde één keer de lat nadat Vanden Borre de buitenspelval flagrant ophefte. Maar Conte had dan weer de match altijd moeten beslissen.

Galatasaray viel met rood na een domme gele kaart voor protest van Selçuk en dat buitte Anderlecht nu wel eens goed uit. Bij een vrije trap kon Mbemba nog eens hoog oprukken en hij duwde de rebound van Kljestan zijn schot binnen. Kwalificatie binnen en feestje in het Astridpark. Binnen veertien dagen is het enkel nog voor de eer te doen in Dortmund. Arsenal won immers met 2-0.