Supporter én nu zelfs speler van Club Brugge, maar ooit jeugdspeler bij Anderlecht: "Trek in je eerste wedstrijd maar een Club-truitje onder dat van Anderlecht aan"

Hoe kwam een supporter van Club Brugge bij de jeugd van paars-wit terecht? Dion Cools: "Door een hervorming speelde de jeugd van OH Leuven plots alleen nog tegen kleinere ploegen. Dan ontwikkel je je niet. Anderlecht was al langer geïnteresseerd en kwam met een mooi plan: ze zouden me 's ochtends thuis oppikken om me naar school en de training te brengen. Zo'n dag begon om 6 uur 's ochtends, en om 9 uur 's avonds was ik terug thuis. Niet evident voor een jongen van 14, vooral mentaal was het zwaar. Ik heb er veel geleerd, en Anderlecht wilde me ook niet kwijt, maar na dat jaar ben ik naar OHL teruggekeerd de eerste ploeg was ondertussen weer naar eerste klasse gepromoveerd."

"Natuurlijk deed het pijn"

Ook de ouders van de enthousiaste en offensieve rechtsback dragen Club in het hart: "Mijn vader maakte er nog een grap over: `Trek in je eerste wedstrijd maar een Club-truitje onder dat van Anderlecht aan.' (lacht) Voor alle duidelijkheid: dat heb ik níét gedaan. Natuurlijk deed het pijn, maar je mag je toekomst niet van zoiets laten afhangen. Brugge was toen geen optie, want ik wilde absoluut niet bij een pleeggezin of in een spelersappartement worden ondergebracht."

De grote liefde voor Club Brugge bleef echter intact: "Het waren de gloriejaren van Anderlecht, makkelijk was het niet. Maar ik was zeker geen geïsoleerde strijder van blauw-zwart - mijn papa was er ook één, zijn moeder is West-Vlaamse. Gert Verheyen was mijn idool. Toen hij me als bondscoach van de beloften voor het eerst opriep, zeiden mijn vrienden: `Vraag een handtekening!' Dat heb ik maar niet gedaan", lacht Cools.