Column Antwerp in de schijnwerpers

Het prachtige ‘antieke’ Bosuilstadion. De plaats bij uitstek waar melancholie en nostalgie elkaar eeuwig zullen kruisen en waar de gedempte echo van een roemrijk verleden stilaan uitsterft. Het eindeloos verlangen naar een betere toekomst rust op de ruïne van een uitgedoofde droom. De realiteit is sneller, snediger en hard als staal. Het verleden is bijgebeend en de toekomst oogt donker als de meest duistere nacht. Het tikken van de klok is niet objectief en soms lijkt het alsof we meester zijn en blijven over de wegtikkende seconden. Maar tijd is helaas niet eindeloos voor wie leeft. De ‘oudste’ club van het land blijft de spirituele leider beweren sommigen en de rest zijn slechts volgelingen. (zie ook stadionreportage)

Ik herinner me nog levendig, als puber en voetbalfanaat, het onnavolgbare charisma van Sir George Kessler en het imposante Antwerp-team met onder andere een swingende Frans van Rooy heersend op een ontluikend  middenveld en een heet ingevallen Cisse Severyns heen en weer pendelend in de vijandelijke loopgraven die een uur lang door Harry Cnops vakkundig uitgehouwen werden. Het moet ergens in de late herfst van 1987 zijn geweest en het grote en statige Anderlecht werd met een droge 2-0 nederlaag wandelen gestuurd. Er werd gewag gemaakt van 40.000 mensen en meer op de tribunes en het was nog waar ook en ik was op weekend met de jeugdbeweging in een gehucht geheten Wintam en ik was verliefd op S. en ik herinner me hoe wij, de jongens, ‘s avonds naar het lokale cafeetje fietsten om daar op de televisie de mistige, daverende beelden van die match te bekijken uitgezonden door Sportweekend. Trainers stonden naast de krijtlijnen en rolden een sigaretje en nipten aan een flesje sterke drank.

S. supporterde met hart en ziel voor Antwerp en alleen al omdat ik een vurig supporter van Standard was (toen reeds), die andere roodwitte club aan de industriële oevers van de Maas, zou de allerbelangrijkste vonk tussen ons niet overslaan.

Ik denk dat hij mooi uitgevoerde tackles en perfecte een-tweetjes gevolgd door een stiftertje over de doelman beloonde met een kistje sinaasappelen, een trosje bananen, een handvol zoete kersen of een flinke stoofprei met een bussel worteltjes voor in de eigenbereide groentensoep voor de spelers in kwestie. Ook in zijn fruit –en groentenwinkeltje was hij een graag geziene verschijning.

Waar is de tijd? Waar is het oude Antwerp naartoe? Waar is vroeger heen? Flitst de steeds vager wordende herinnering als een vastgeankerde ziel tussen de onderbuik van de hemel en de aarde eindeloos heen en weer? Is het de opgesloten bliksem die nooit meer de einder kan verlichten? Gestaag klimt de maan, waaien donkere wolken als een sluier voor de sterrenhemel en knetteren verloren zielen in het gevreesde vagevuur. Antwerp ademt, Antwerp leeft, Antwerp huilt als een wolf in de nacht maar geen levende ziel aanhoort zijn klaaglied. Moet hij, alleen, uitgeput en verkleumd, op zoek naar zijn laatste rustplaats in het onmetelijk diepe woud. Misschien was het vroeger niet allemaal beter maar eerder anders. Misschien moet het beste nog komen? Soms verblindt het verleden, speelt het een duivels spelletje en sublimeert het de mindere prestaties tot grootse daden. Net zoals in de liefde. De persoon die eenzaam en verweesd achterblijft sublimeert de mooie momenten en gomt angstvallig de mindere momenten weg uit zijn geest. Mindere momenten, onzichtbare fouten en tragische misverstanden die uiteindelijk de liefde en geloof doen knappen als de verharde hartslagader en hij gelooft oprecht in een goede afloop terwijl goedbedoelende buitenstaanders hem nodeloos trachten duidelijk te maken dat het helaas niet meer goed komt.

Maar wat er ook nog gebeurt en niet meer gebeuren zal, Antwerp is en blijft een begrip en onbreekbaar instituut in het (Belgische) voetbal en al de gelukzalige, schitterende en ontroerende momenten zullen in de collectieve herinnering van de echte Antwerpfans de eeuwigheid trotseren, wachtend om op het juiste moment de nieuwe wereld te veroveren. (EH)