Reportage Busreis Lierse naar Virton: Het vertrek (1/3)
Foto: © SC
Volg Voetbalkrant nu via WhatsApp!
De uitwedstrijd van Lierse naar Virton is, in kilometers uitgedrukt, de langste verplaatsing. Voor de supporters, verzameld in de dubbeldekbus, staat er geen rem op schone liedjes.
Hier is het pure plezier heer en meester over de dagelijkse beslommeringen. Voetbalkrant klom mee aan boord.
13:15u
Zaterdagmiddag. Ik heb afgesproken met Rocky aan de standplaats van Reizen Lauwers in Boechout, gemeente van geniale inspiratie en liederlijke onzin. Hij is sinds een jaar als chauffeur in dienst maar is vandaag ‘convoyeur’. Hij ‘vervoert’ iedereen en brengt iedereen in vervoering met zijn aparte, spontane en grappige stijl; van schoolkinderen en fabrieksarbeiders tot voetbalsupporters. Zeven jaar lang werkte hij voor ‘De Lijn’. Vaak monotoon hetzelfde traject afhaspelen. Een te ‘plat’ leven. Dat is verleden tijd. Nu geniet hij ervan supporters van Lierse, Mechelen en Standard naar alle uithoeken van België te ‘transporteren’ en hen op zijn bus te ‘entertainen’ en een leuke en veilige reis te garanderen.
Didi is vandaag de chauffeur van dienst. Een wat logge reus met de eeuwige glimlach op het gelaat. Hij inspecteert en monstert zijn bus zoals een bezorgde mama haar kind in de armen draagt als het tijdens een te lange boswandeling vermoeid raakt en meermaals gaat struikelen. Zijn bus is – voor een groot deel – zijn leven en vrijheid.
“De afstand Lier-Virton is toch al snel 230 km” steekt Didi van wal, “enkel heen en dan kan je maar beter op alles voorbereid zijn. Dit is een ‘dubbeldekker’ en die telt ruim 80 zitplaatsen dus je hebt wel ‘iets’ in je handen en ze zal straks goed vol zitten.”
Didi trapt zijn bus op gang en ik tel al een tiental mensen aan boord. “Dat zijn enkele werknemers,” fluistert Rocky me toe “allemaal Liersesupporters en bijna altijd van de partij. Zij schepen steeds als eerste in gaan als laatste van boord”, verduidelijkt Rocky alsof we met het ‘Lierse-schip’ klaar staan om de haven uit te varen.
De eerste stopplaats in café ‘De Pelikaan’ in Vremde. Een van de vele supporterslokalen van Lierse. Aan de muur hangt een geelzwart bordje met daarop ‘S.C. De Pelikaan Supportersclub 19’ en in het café staan niet minder dan 6 tafelvoetbalkasten. Vrijwel iedereen bestelt bier. Een enkeling houdt het bij een traditionele koffie.
Aan een tafeltje, nabij het raam, ontmoet ik Maurice. ‘Mau Mau’ is secretaris van de supportersclub en bij hem moet ik mijn toegangsticket en ‘drank voor op de bus’ afrekenen. Voor 3 Euro kan je ook een pronostiek invullen. Wie de correcte score van de wedstrijd Virton-Lierse weet te voorspellen wint ‘de pot’. “Maar”, zegt Maurice, “van elke 3 Euro gaat er 1 Euro naar de chauffeur van dienst en als niemand de juiste score voorspeld heeft gaat de pot naar mij” en hij knipoogt naar enkele vrienden aan het aanpalende lage tafeltje. Mijn ogen glijden over de al ingevulde lijst en ik zie enkel scores gebaseerd op een Lierse-overwinning en antwoord tenslotte; “Ik hou het op 2-1 winst voor Virton”. Omstaanders die me gehoord hebben lachen hartelijk en ook Maurice schiet in een ongecontroleerde lach. “Enfin, niet slecht gespeeld maar als je wint kan je wel met een taxi naar huis, hé mateke” en de bulderlach van ‘Mau Mau’ is tot in de kerk, aan de overkant van het pleintje, hoorbaar.
Want dat doe je niet, tegen Lierse pronostikeren. Het is niet verboden maar het is niet zonder risico. Virton ligt dan ook niet onmiddellijk achter de deur als je laat op de avond in je eentje moet terugkeren met als troost ‘de pot’ in je verkleumde handen had je, vooraf, beter moeten weten.
Aan een tafeltje, nabij het raam, ontmoet ik Maurice. ‘Mau Mau’ is secretaris van de supportersclub en bij hem moet ik mijn toegangsticket en ‘drank voor op de bus’ afrekenen. Voor 3 Euro kan je ook een pronostiek invullen. Wie de correcte score van de wedstrijd Virton-Lierse weet te voorspellen wint ‘de pot’. “Maar”, zegt Maurice, “van elke 3 Euro gaat er 1 Euro naar de chauffeur van dienst en als niemand de juiste score voorspeld heeft gaat de pot naar mij” en hij knipoogt naar enkele vrienden aan het aanpalende lage tafeltje. Mijn ogen glijden over de al ingevulde lijst en ik zie enkel scores gebaseerd op een Lierse-overwinning en antwoord tenslotte; “Ik hou het op 2-1 winst voor Virton”. Omstaanders die me gehoord hebben lachen hartelijk en ook Maurice schiet in een ongecontroleerde lach. “Enfin, niet slecht gespeeld maar als je wint kan je wel met een taxi naar huis, hé mateke” en de bulderlach van ‘Mau Mau’ is tot in de kerk, aan de overkant van het pleintje, hoorbaar.
Want dat doe je niet, tegen Lierse pronostikeren. Het is niet verboden maar het is niet zonder risico. Virton ligt dan ook niet onmiddellijk achter de deur als je laat op de avond in je eentje moet terugkeren met als troost ‘de pot’ in je verkleumde handen had je, vooraf, beter moeten weten.
“Onze supportersclub bestaat toch al ruim 25 jaar” graaft Maurice in zijn haperende geheugen, “we zijn destijds ‘samengeslagen’ met een supportersclub uit een failliet gegaan volkscafé in het Duffelse en we bestaan nog altijd.” Rocky komt erbij en in zijn ogen is het altijd zomer. “Je weet toch”, spreekt Rocky mysterieus, “dat onze bus bij onze terugkomst hier evenveel keer het kerkplein rondrijdt dan dat Lierse doelpunten scoort in de uitwedstrijd, ongeacht dat ze winnen of verliezen.” Ik frons de wenkbrauwen en kijk weifelend naar ‘Mau Mau’ die medeplichtig en theatraal knikt.
Ik denk even na. Als Lierse, bijvoorbeeld, met 0-1 wint wordt er bij terugkeer 1 keer rond de kerk van Vremde gereden vooraleer halt te houden aan café ‘De Pelikaan’. Stel dat Lierse, vroeg op het seizoen in een of andere bekermatch na verlengingen, 3-3 gelijkspeelt en met de onvermijdelijke penalty’s 9-8 onderuit gaat wordt er (ondanks de eliminatie) toch nog 11 (elf!) keer het kerkplein rondgetoerd vooraleer de tot brakens toe misselijk geworden passagiers op de stoep van ‘De Pelikaan’ te ‘lossen’.
14:20u
Didi trekt zijn gevaarte op gang. Eerst op weg naar Lier. De volgende stop. Hollandse schlagers vullen de ruimte en de eerste sigaretten worden opgestoken. Sven en ‘Big Mama’, een rij voor mij gezeten, vertrouwen me toe dat ze eigenlijk bijna nooit mee op verplaatsing gaan. Sven houdt van ‘het motorcrossen met zijspan’ en nu zit het seizoen erop. Zij houden van de gezelligheid in de bus en van elkaar. ‘Big Mama’ is in blijde verwachting en heet Debby maar hier heeft bijna iedereen een bijnaam. Onderweg zal ‘Big Mama’ vele keren een sigaret opsteken en ontelbare woordzoekers tot een goed einde brengen. Debby herinnert zich een anekdote van vorig seizoen. Voor de verplaatsing naar Cercle Brugge had men een ‘Rodenbach & Garnalen’ ingericht in Blankenberge. “Men was al vroeg op de dag vertrokken en de meesten zaten al serieus boven hun theewater lang voor de aftrap. Sommige hadden ‘gocarts’ gehuurd en denderden er bijna mee van de dijk of brachten ze laattijdig binnen. Slechts enkelen zijn uiteindelijk tot in Brugge geraakt maar het was een super toffe uitstap”, vertelt ‘Big Mama’ lacherig en Sven bevestigt met opgestoken duim.
De lucht boven de Kempen is hoopvol blauw met enkele dunne wolkenslierten en achter de grote ramen van de bus lijkt het vroege lente. De bus komt tot leven op de tonen van knotsgekke feestdeuntjes en iemand roept, met ingehouden trots; “Vandaag hebben we 300 bakken Jupiler mee!” Een weifelend gejuich en wat dof handgeklap stijgt op tussen de kringetjes sigarettenrook. ‘Waarom geen 400 bakken?”, roept een magere man met enkele ontbrekende tanden ons van achter een tussengordijntje toe. Hilariteit alom. ‘Mau Mau’, neemt een flinke slok en balt de andere hand. Hij is er klaar voor!
14:45u
Tussenstop ergens in Lier. Dit is ‘den Bierkelder’. Op het voetpad staan enkele geel-zwart getooide ‘individuen’ met nog meer bakken Jupiler, een dozijn blauwe frigoboxen, broodzakjes, chips en een klein kratje mineraalwater. Dat water, denk ik zo bij mezelf, moet voor de schijn zijn of voor de eventuele verwoeste zwakke magen.
Alles wordt aan boord gehesen en ik vraag aan Maurice, die aan de andere kant van het gangpad zit, wat er dan wel in die koelboxen mag zitten? Traag opent hij de box die naast hem in het gangpad staat en hij glundert als een glimmende ster.
Nog meer flesjes Jupiler. Stomme vraag, mijmer ik achteraf bij mezelf. Wàt anders had er dan kunnen inzitten?
We rijden door het hart van de stad Lier. Iemand merkt, nu al, op; “Amai Maurice, als we bij jou in de buurt zitten zijn we al ‘zat’ voor we aankomen.” ‘Mau Mau’, mompelt binnensmonds en omschrijft zichzelf als een gezellige gelegenheids-‘kettingdrinker’ op deze bus en wie durft hem tegen te spreken?
Een zitplaats voor hem leunt Ivan. En naast Ivan zit Dave. Zeer goede vrienden en Lierse supporters door dik en dun, in goede en slechte tijden. Ivan schat ik ergens in de vijftig en Dave is een eind in de twintig. “Mensen zien ons vaak als vader en zoon, en dat zijn we ook een beetje met de gezamenlijke hartstocht van Lierse in ons hart”, geeft Ivan toe. “Heel mijn schoonfamilie is Antwerp-gezind met mijn vrouw aan kop”, vertelt Ivan en hij strijkt door de korte grijze haren. “Ik ben thuis de enige Lierse fan. We volgen Lierse al ‘op de voet’ sinds de eeuwwisseling”, gaat Ivan verder. “Dat zijn al bijna 8 seizoenen dat we ook vrijwel alle verplaatsingen meemaken. Behalve als ik met mijn vrouw op reis ‘moet’, dan moet ik noodgedwongen forfait geven, dan is het een triest geval van heirkracht”, besluit Ivan met een pruillip en traag sluitend knipoog.
14:55u
We houden halt aan het Zimmerplein. Hier zetelen de ‘Fagoempels’, supportersclub 22 van Lierse en ze stromen als een kolkende lava uit het stijlvolle, trendy café met dezelfde naam. Heel de bovenverdieping van de bus wordt in een mum van tijd ingenomen door ‘de Fagoempels’ en hier worden ook de inkomticketten voor de wedstrijd op Virton uitgedeeld onder ‘De Pelikaan’ leden. Nu kan de echte reis aanvangen. De bus is een emotionele tijdbom geworden. We glijden langs het stadion van ‘de Lyra’, steeds een gevoelige naam op weg naar de Ring rond Lier.
Ivan roept speels maar loeiend hard; “Chauffeur Didi is ne Kakker.” Als in een echo herneemt de voltallige bus Ivans ludieke zin. Didi lacht en wuift amicaal in zijn grote achteruitkijkspiegel. We verlaten Lier en geel-zwarte sjaals bengelen en wiegen tegen de zijramen. Didi roept om dat we een extra stop inlassen ter hoogte van de parking van Tessenderlo. Daar zal ‘Stefanie’ ons vervoegen. Iedereen lacht en ook de magere man met het beschadigde gebit ‘gaat’ in hogere sferen. Ivan glijdt met het tongpuntje langs de rand van zijn lippen en ‘Mau Mau’ herschikt zijn bril, duwt het weinige haar plat en recht de rug.
Stefanie maakt ook mij nieuwsgierig. En waarom wordt zij, als enige, opgepikt aan de rand van de autosnelweg?
Morgen kan u het vervolg lezen, Busreis met Lierse naar Virton: de reis
Auteur: E. Huygens
Stefanie maakt ook mij nieuwsgierig. En waarom wordt zij, als enige, opgepikt aan de rand van de autosnelweg?
Morgen kan u het vervolg lezen, Busreis met Lierse naar Virton: de reis
Auteur: E. Huygens
Schrijf je nu in voor de Voetbalkrant nieuwsbrief
Lommel SK
Patro Eisden Maasmechelen
Luik FC
SK Beveren
Lierse Kempenzonen
KV Oostende
Seraing
