Baksteen in de maag

Voor Noorwegen is de situatie niet veel beter na het 1-1 gelijkspel tegen IJsland, maar de Noren hebben nog kans, zij het dan een waterkansje.

Maar, laten we overgaan tot het orde van de dag. Ik heb hier een huisje gebouwd. Voor ons Belgen verloopt dat toch op een heel andere manier dan waarop wij dat gewoon zijn. Die bewuste baksteen in onze maag waar de Belgen mee geboren worden, die bestaat hier niet.

In Noorwegen bouwt men in hout. De fundamenten zijn in beton en direct daarop plant men het hout neer. Je kan je inbeelden dat het vreselijk snel gaat. Je ziet je huis echt oprijzen. Dat was veelbelovend want ik dacht "een paar maandjes en we zitten droog."

Dat was echter buiten een paar spelbrekers gerekend. In Noorwegen is bijna alles aan een strakke regelgeving onderhavig. Die gekende strenge wetgeving duikt ook hier op. De veiligheidsvoorzieningen bijvoorbeeld zijn hier ongelofelijk streng. Dat begint al op de bouwwerf zelf en zet zich binnenskamers verder. Een trap zonder een leuning bijvoorbeeld, daar kan gewoon geen sprake van zijn. Het is maar een van de vele voorbeelden. De normen voor het leggen van elektriciteit in alle kamers waar er water aan te pas komt, zoals een badkamer, het toilet, de wasplaats,... zijn bijzonder streng. Die wetgeving wordt hier ook zonder meer geaccepteerd. Timmerman, elektricien, loodgieter, niemand neemt hier een aanvaardbare omweg. Bij het bouwen van ons huisje deden er zich een paar praktische problemen voor in verband met de inrichting. In België is men dan creatief en past er wel een mouw aan. Hier niet dus, regels zijn regels. Als Belg zijnde liep ik hier toch soms verwonderd rond.

Zo was er een incident met de elektriciteitsleidingen waar ik bijzonder mee moest lachen. Maar dat werd niet geapprecieerd door mijn elektricien, die bovendien maar een paar huizen verder woont. Hij was op een moment bezig leidingen te voorzien voor de buitenverlichting. Hij vroeg me of ik al een keuze had gemaakt welke lampen daar gingen komen. Ik zei hem dat we dat nog moesten beslissen maar dat het geen probleem zou zijn. Ik zou die na aankoop zelf wel monteren. De blik die in de man zijn ogen verscheen, ik kon mijn lach niet onderdrukken. “Hoe? U gaat dat zelf monteren. U moet daar een erkend elektricien voor laten komen”, dixit de verbouwereerde man. Echt, ik dacht dat de man een grap maakte, ik kan toch zelf wel een lamp monteren. Toen sijpelde het bij me door, de strenge richtlijnen in Noorwegen. Ik zei tegen hem al grappend dat ik, als er op een zaterdagmiddag een spot of ballonnetje stuk is, ik bij u zal komen aanbellen. Met een uitgestreken gezicht antwoordde hij “Best dat je me belt. Ik zal op maandag binnenspringen, want ik het weekend werk ik niet.”

Mijn buitenverlichting is ondertussen in orde. Ik heb het toch zelf gedaan hoor. De elektricien en tevens buurman heeft ze me zelf zien monteren toen hij de hond uitliet. Hij bleef ter hoogte van mijn huis staan. Ik riep hem toe dat ik een cursus had gevolgd, hij snorde aan de teugel van de hond en wandelde verder.

Dit weekend was ik eindelijk klaar met schilderen. Ik ben best een tevreden man nu dat karweitje ten einde is.  Zoals ik al eerder vertelde, bouwen ze hier in hout. Dat hout wordt geleverd met een eerste beschermlaag. Een winter kan je met die laag wel verder. Voor de komende winter moest er wel een nieuwe laag over en eigenlijk beter nog een tweede laag, anders moet je de klus het jaar daarop herhalen. Dus ging ik vol goede moed aan de slag om het hele huis een dubbele laag te geven. Dat verliep niet altijd even vlot, geteisterd door het weer, veel moeilijk te bereiken plaatsen, vrienden die beloven om te helpen… maar u kent die toestanden wellicht ook wel. Het was dan ook met onnoemelijk veel voldoening dat ik de kwast in de laatste lege verfpot stak. Daarna opende ik een ijskoude Duvel en genoot van de schuimkraag en de opborrelende bubbeltjes. Het was dan ook verdiend dat ik van dat glas kon genieten, mijn keel was kurkdroog en het smaakte dan ook heel goed na zo’n vermoeiend werkje.

Ik hoop nu maar dat wat er beweerd wordt over die schilderproducten hier ook echt waar is. De speciale verflagen zouden het huis moeten beschermen voor twaalf jaar. Sceptisch ben ik wel. Twaalf jaar is toch een lange tijd en de weersomstandigheden zijn ook niet altijd makkelijk. Strenge winters, tot -25 graden hier, en vanaf december tot april is alles bedolven onder een dik wintertapijt. In de zomer heb je dan weer het andere uiterste, het kan hier dan ook 30 graden worden. Benieuwd of die verflaag dat gaat houden? Ik hoop het in ieder geval wel.

Ik kruis mijn vingers, net als voor Dick Advokaat en wens hem alvast veel succes.

Met viking groeten

David Brocken