Interview Killian Overmeire: “Clubspeler zijn is geen schande"

“De contractonderhandelingen hebben een tijdje aangesleept, maar zijn zeker tot een goed einde gekomen”, vertelt Overmeire exclusief aan Voetbalkrant.com. “Niet dat er ooit twijfel was, maar het is ook niet zo dat je één keer gaat samenzitten en meteen tot een akkoord komt. Uiteindelijk kan ik me erg goed vinden in het totaalpakket. Sporting Lokeren was voor mij de perfecte keuze tussen het sportieve, het financiële en het emotionele. Ik geloof echt in het project van de club en de termijn geeft me ook zekerheid.”

“Ik ben een jongen van de streek. Ik kom elke dag met plezier trainen en ben enorm trots om het shirt van Lokeren te dragen. Ik zal altijd het beste van mezelf geven, zowel voor de club als voor de fans. Ik zal mezelf nooit kunnen verwijten dat ik er niet alles aan gedaan heb om een wedstrijd te winnen. Omdat ik al zo lang bij de club speel, sta ik ook dicht bij de supporters. Ik leef echt mee met hen.”

Derbygevoel

“De sfeer naar derby’s toe, daar ga ik echt in op. Dat derbygevoel leefde ook al bij de jeugd. Ik herinner me de wedstrijden tegen SK Beveren en AA Gent, dat zorgde altijd voor een tikkeltje meer nervositeit, meer spanning. Zelfs de matchen tegen Eendracht Aalst waren speciaal. Het is duidelijk dat Sporting Lokeren altijd een speciale plaats in mijn hart zal hebben. Zelfs als ik hier mijn hele leven zou spelen, dan nog zou ik daar geen spijt van hebben. Voor altijd bij Sporting Lokeren, dat zou zeker geen schande zijn.”

“Ik begon als kleine jongen te voetballen bij Assenede, een provinciaal clubje in de buurt van waar we toen woonden", herinnert Overmeire zich. "Maar ik werd door Lokeren al snel uitgenodigd om aan proeftrainingen deel te nemen. Ik ging mijn kans, mocht blijven en ben er nooit meer weggeweest. Ik speelde altijd al als middenvelder, op één jaar na.”

“Ik brak op mijn veertiende  mijn kuitbeen. Mijn wereld stortte helemaal in. De vijf maanden die daarop volgden, waren een heel moeilijke periode.”

“Als eerstejaarsknaap mocht ik bij de tweedejaars meetrainen, maar de coach van toen posteerde me wel op de linksback. Lang heeft dat niet geduurd. Ik brak toen mijn kuitbeen. Mijn wereld stortte helemaal in. De vijf maanden die daarop volgden, waren een heel moeilijke periode. Ik herinner me dat er een groeischijf in mijn been verplaatst was en dat ik twee weken lang in een rolstoel moest zitten opdat er zich geen complicaties zouden voordoen.”

“Maar ik ben er toch goed uitgekomen”, lacht de aanvoerder van de Waaslanders. “Het fijne was wel dat mijn toenmalige ploeggenoten een cadeautje hadden gekocht om me beterschap te wensen. Het was een shirt van Sporting Lokeren. Ik groeide na dat ongeval snel door naar de beloften en kreeg op mijn zeventiende al de vraag om het seizoen voor te bereiden met de eerste ploeg. Dat was toch een tof moment. Sindsdien ben ik niet meer weg te denken uit de A-ploeg.”