Maradona zet Schotland op zijn kop
Foto: © SC
Wie wordt kampioen in de Jupiler Pro League? Waarom behoort Laurent Ciman tot het rijk der groten? Wat deden Adriano en Ronaldinho samen in San Siro en wat is het belang van de hand in voetbal? Dit alles in een nieuwe aflevering van mediaweek.
Demonstratie
Hoera! Mijn favoriete ploeg heeft de kritiek van de voorbije week met glans gepareerd. In mijn vorige bijdrage schreef ik nog dat Anderlecht op de bus al champagne aan het drinken was, die ze hun fans al een heel seizoen lang niet konden aanbieden. Wel, mijn boodschap is aangekomen, want wat de recordkampioen tegen een goed georganiseerd KV Mechelen opdiste, oversteeg ruimschoots de term champagnevoetbal.
Een uiterste geprikkelde en gemotiveerde Nicolas Frutos droeg zijn drie doelpunten op aan dokter Huylebroeck. De Argentijn vond dat de man die hem er weer bovenop geholpen had te veel onrecht was aangedaan de laatste weken. De Reiger was omnipresent en een constante gesel voor zijn tegenstander. Wat Tom De Sutter binnenkort in het Vanden Stockstadion komt doen, mag Joost weten.
Niet alleen mijn favoriete spits speelde op hoog niveau, hetzelfde geldt voor mijn tweede favoriete speler, Olivier Deschacht. Ongelofelijk hoeveel kritiek de blonde God van Anderlecht de laatste weken moest tolereren. Tegen Malinois heerste de Oost-Vlaming in de verdediging. Enkel bij het tegendoelpunt van Jonas Ivens leek Deschacht ter plaatse stil te staan. Zoveel bewondering toonde hij voor de 70 meter lange rush die zijn tegenstander bekroonde met een wereldgoal. De VRT-commentaar werd zowaar lyrisch bij zoveel schoonheid.
Het moet gezegd, KV bood de Brusselaars veel weerstand. Het was echt geen sinecure om door de rood-gele afweer te geraken. Als paars-wit daar dan toch eens in slaagde, dan konden de bezoekers nog altijd een beroep doen op een secuur keepende Olivier Renard (foto links). De arme man kan niets verweten worden, zelfs niet het pissertje dat Embarak Boussoufa tegen hem scoorde. Na een heerlijke samba-avond keerde ik tevreden huiswaarts. Vanden Stock en co. kunnen de champagne al koel zetten voor de 30ste oppergaai in mei.
Achilles
Club heeft een nieuwe publiekslieveling. Nadat die eer de voorbije twee jaar naar Brian Priske ging, mag nu Laurent Ciman zich verheugen op de eerste plaats in de Brugse populariteitspoll. De erudiete Waal is enorm gefascineerd door de mythologie. Vooral de Griekse held Achilles is zijn grote voorbeeld. Deze quasi onverwondbare jongeman was de schrik van elke tegenstander. Jammer genoeg reikt Ciman niet verder dan de enkels van Achilles. Is het dan toevallig dat dit net de zwakste en enige kwetsbare plek van de Griekse held was?
Tegen AA Gent ging het licht bij de Waalse verdediger voor de derde keer in één week tijd uit. De man met de weelderige haardos wist niet van welk hout pijlen maken en zag alle kleuren van de regenboog. De driestheid waarmee hij Milos Maric in de zestien torpedeerde en de positie die hij koos vlak voor de 3-0 verraden een groot gebrek aan voetbaltalent en -intelligentie. Het is blijkbaar niet voor niets dat de verdediger vorig seizoen bij Charleroi meer de bank mocht verwarmen dan dat hij zich op het veld kon bewijzen.
Ciman is echter een leergierige jongen. De rechtsback wou enkele jaren geleden Nederlands leren en schreef zich in voor het programma ‘De zwakste schakel’. De vernederingen die hij van Goedele moest ondergaan sterkten zijn karakter. Die ervaring komt hem momenteel goed van pas. Het Belgische journaille laat geen spaander heel van deze onbehouwen speler. De Brugse bestuurstop doet er echter goed aan om mea culpa te slaan, want het probleem van de rechtsbackpositie is er een dat het zelf gecreëerd heeft.
Een aantal jaar geleden beschikte blauw-zwart over een goede, talentvolle rechterflankverdediger. Omdat het bestuur op dat moment de jeugdige en blessurevrije Olivier De Cock een contractverlenging aanbood, trok de speler in kwestie hieruit zijn conclusies en verhuisde transfervrij (want einde contract) naar Racing Genk. Sindsdien kwam het niet meer goed met de rechtsbackpositie bij Club: achtereenvolgens Olivier De Cock, Günther Vanaudenaerde, Brian Priske en nu Laurent Ciman konden de hoge verwachtingen nooit inlossen.
Adriano, king of the nightclub
Kennen jullie Adriano nog? De eens bijzonder talentvolle Braziliaanse aanvaller van Inter die in 2002 als een komeet naar de sterrenhemel schoot. Vandaag de dag kunnen we de 26-jarige spits al eerder tot de vergane gloriën rekenen, die meer hun heil zoeken in de extrasportieve activiteiten.
Afgelopen maandag verscheen Adriano luid boerend en met whisky doorlopen ogen op training. Zijn coach José Mourinho kon er niet om lachen, maar de Portugees, een softie als hij is, liet zijn sluipschutter toch meetrainen. ’s Anderendaags was het weer prijs. Opnieuw had Adriano zich in het bruisende Milanese nachtleven gestort. Deze keer daagde hij veel te laat op. Mourinho had het nu wel gehad en stuurde de Braziliaan prompt naar de hoogste zitjes van de tribune om er zijn kater uit te slapen.
Op het moment dat Adriano zijn plaats zocht in de nok van het San Sirostadion hoorde hij iemand in zijn buurt zijn maaginhoud ledigen. Toen de verguisde spits zich omdraaide, zag hij zijn goede vriend Ronaldinho met straaldoorzopen ogen rechtveren aan de reling van de balustrade.
De middenvelder van AC Milan had van zijn coach Carlo Ancelotti een wel heel aparte straftraining gekregen om de restanten alcohol uit zijn ranke lijf te verwijderen. De stilist moest 50 keer de trappen van San Siro op en af. Ancelotti vond dit niet enkel een goede manier om Ronadinho weer nuchter te maken, maar zag er tevens een goede conditietraining in, die het hoogzwangere buikje van zijn gevallen engel in proporties kon doen verminderen.
Naar verluidt verlieten beide Brazilianen na de tribunetraining samen het stadion om zich nog maar eens in het uitgaansleven van de stad te storten. Adriano had nog nooit zo’n gemakkelijke training gehad en Ronaldinho had er zijn buikje wel voor over om de volgende dag nog maar eens een aantal keer San Siro te beklimmen.
Valère de dictator
Je zal Valère Billen maar als trainer hebben. Telkens je als ploeg met de billen bloot gaat, heeft de voormalige succestrainer van onder andere KV Mechelen, Lokeren, Ujpest FC en STVV wel iets in petto voor zijn spelers. Het voorbije weekend verloor zijn huidige topteam Dessel in derde nationale van die andere titelfavoriet Verviers. Billen kon de nederlaag maar niet verkroppen en besliste zijn spelers anderhalf uur lang op te sluiten in de kleedkamer.
De ooit in eerste klasse gelauwerde toptrainer vond dat zijn voetballers het niet verdienden om de nederlaag in de kantine te gaan doorspoelen. Zijn spelers beginnen hem echter te leren kennen en zijn tegenwoordig op alles voorbereid. Wat arme Valère dan ook niet kon voorzien, is dat een van die gladjanussen voor de match een vat bier de douches had binnengesmokkeld. In plaats van elkaar de huid vol te schelden, wat Billen beoogd had, ontstond er een spontane party.
Billen legde zijn oor te luisteren aan de kleedkamerdeur en hoorde veel lawaai, wat er volgens hem op wees dat er stevig gediscussieerd werd. Toen die geluiden na anderhalf uur nog niet verstomd waren, besloot de getergde coach toch maar eens een kijkje te gaan nemen. De spelers betrokken hun geliefde trainer meteen bij de festiviteiten, zetten hem een feestneus en een hoedje op, staken hem een pint bier in de handen en zetten met Billen aan het hoofd de polonaise in richting kantine. Het feest zou tot in de vroege uurtjes geduurd hebben…
De hand Gods
In mijn laatste stukje van deze mediaweek staat ‘de hand’ centraal. Dat de hand een belangrijk lichaamsdeel is, zal niemand ontkennen, maar wat weinigen weten, is dat ze ook een niet te onderschatten functie heeft binnen het voetbal.
In Argentinië speelde ooit een god. De man in kwestie, even breed als hij hoog was, hield ervan eerst de lijnen uit te zetten, en dan zijn spiegeltje te nemen om de lijnen af te gaan. Hij was het die op het WK van 1986 onder andere België in zijn eentje naar huis speelde. Aangezien hij een god was, bestonden er voor hem geen grenzen. Zo liet de scheidsrechter oogluikend toe dat het kleine dikkerdje tijdens datzelfde WK tegen Engeland met een opzichtige handsbal scoorde. “Dat was de hand van God”, verklaarde de bejubelde speler nadien.
Diezelfde god wordt nu de nieuwe bondscoach van Argentinië. Zoals het elke nieuwe trainer betaamt, voert ook hij enkele nieuwe regels in. Zijn internationals mogen voortaan eten en drinken wat ze willen. De Argentijnse voetbalbond liet ook al kilo’s wit poeder aanrukken om de terreinafbakeningen te voorzien. Aangezien alle lijnen na iedere wedstrijd verdwenen zullen zijn, sloot de bond meteen een contract af waarbij de dienstdoende leverancier voor een wekelijkse nieuwe hoeveelheid moet zorgen. En ten slotte: het doel heiligt de middelen. Scoren mag op allerlei manieren gebeuren: op het veld zijn alle lichaamsdelen goed om het doel te treffen, buiten het veld is enkel het derde been toegestaan, maar dat mag gerust bij een andere vrouw dan de echtgenote gebeuren, zeker als de golden goal een buitenechtelijk kind oplevert.
De eerste opdracht die deze God te verwerken krijgt, is een oefenduel in Schotland. De Schotse dealers van bepaalde producten wrijven zich al in de handen, de overheid ziet de komst van de nieuwe Argentijnse bondscoach met lede ogen aan.
De eerste opdracht die deze God te verwerken krijgt, is een oefenduel in Schotland. De Schotse dealers van bepaalde producten wrijven zich al in de handen, de overheid ziet de komst van de nieuwe Argentijnse bondscoach met lede ogen aan.
Een tweede man die over de hand Gods beschikt, is afkomstig uit Luik. De heer in kwestie is directeur bij een machtige Luikse voetbalploeg en bekleedt tevens een functie binnen de Profliga van zijn land. De man is niet kwistig in het geven van handen, maar als hij iemand de hand schudt, duldt hij niet dat die geweigerd wordt. Tot nog toe had dat nooit problemen opgeleverd, iedereen was steeds enorm vereerd deze persoon de hand te mogen schudden.
Dat was echter buiten de Limburgse waard gerekend. Die waard, voormalig voorzitter van een Limburgse vereniging, professioneel gezichtentrekker en herkauwer en absoluut geen rancuneus type, heeft het aangedurfd de uitgestoken hand van de Luikse god te weigeren. God besliste hierop om nooit nog een voet in dat vermaledijde Limburgse stadion te zetten en trok zich, tot grote spijt van zijn collega’s, meteen terug als lid van de Profliga. Toen diezelfde collega’s met dat nieuws geconfronteerd werden, vroegen zij: “Wie heeft ontslag genomen?”
God zij met u, Diego Armando Maradona en Pierre François!
Amen.
Schrijf je nu in voor de Voetbalkrant nieuwsbrief
Eupen
KV Kortrijk
RWDM
Charleroi
