Interview Mike Verstraeten: “We spraken af om Kluivert op te naaien”

Mike Verstraeten, de naam klinkt als een bel. Hij voetbalde járen bij het toenmalige Germinal Ekeren en sloot zijn loopbaan in mineur af bij Anderlecht. Tussendoor toonde hij zich ook aan de wereld door ijzersterk te presteren op de mondiale van 1998 in Frankrijk.

Na twee jaar KV Mechelen en een jaartje Germinal Beerschot, koos de in Mechelen geboren Verstraeten voor een avontuur bij Germinal Ekeren. In het Veltwijckpark zou hij liefst negen seizoenen slijten. En dan maakt een mens al wat mee. “Een fantastische periode”, herinnert Verstraeten zich. “We mogen toch zeggen dat we met Germinal een en ander bereikt hebben", vertelt hij aan Voetbalkrant.com.

24/24 licht

“Wat mij het meeste bijblijft is natuurlijk de bekerfinale tegen Anderlecht in 1997. We kwamen toen op achterstand door goals van Iachtchouk en Johnson, maar konden in de laatste 25 minuten nog terugkomen via een own-goal en een treffer van Kinet. En in de verlengingen gingen we er los over. Een fantastisch moment.”

“Ook Europees voetbal was een hele belevenis”, herinnert Verstraeten zich. “We moesten eens naar de Faeröer gaan voetballen. Ik geloof dat we de eerste match thuis hadden gewonnen en ginder gelijkspeelden. Omdat het daar 24 op 24 donker was, hebben we gewoon niet geslapen. Dat was toch een vreemde, maar tegelijk ook leuk avontuur. En na de match was slapen geen optie meer, toen hebben we de kwalificatie uitbundig gevierd.”

“Die bekerfinale tegen Anderlecht. 2-0 achter komen, nog gelijk maken en in de verlengingen er los over. Fantastisch!”

“Nog een leuke anekdote: in de voorbereiding moesten we met Ekeren eens een oefenmatch gaan spelen op het veld van KV Oostende. Op een gegeven moment kreeg Mark Talbut een geel karton. Hij begon te mekkeren tegen de scheids en mocht meteen gaan douchen. Maar niet zonder zijn mening te uiten: hij stak zijn broek af, midden op het veld, hilarisch!”

Op het einde van zijn loopbaan mocht Iron Mike nog naar Anderlecht, maar toen was hij al over zijn top heen. “Ik geraakte nooit meer honderd procent fit. Ik heb toen nog wel een zevental matchen gespeeld, maar mijn knieën waren volledig versleten. Aan Anderlecht houd ik desondanks wel een goed gevoel over. Het is een heel warme club, in tegenstelling tot wat veel anderen beweren. Als je hard werkt en goed presteert, is de club ook goed voor jou. Kijk maar naar Marcin Wasilewski nu. Die heeft meer dan een jaar niet gespeeld, maar wel een contractverlenging gekregen."

“In die twee jaar in het Astridpark heb ik toch bijgedragen aan twee landstitels. En wat te zeggen van de Champions League-campagne die we toen speelden, gewoon fantastisch. Dat doelpunt van Thomas Radzinski tegen Lazio Roma herinner ik me nog levendig, ongelooflijk! Dat waren toch niet te onderschatten prestaties.

Anthuenis

“Aimé Anthuenis was toen trainer. Hij was echt geschikt voor Anderlecht. Geen grootse trainingen, maar hij kon de groep sterk motiveren. Hij was een mentor, maar ook tactisch zeker niet te miskennen. Aimé was iemand die er altijd en overal voor ging. Hij is een persoonlijke vriend geworden.”

“Ik was in mijn tijd toch een goeie en slimme verdediger, gebruikte al mijn ervaring. Ik kan zeggen dat er niet veel mannen brokken hebben gemaakt tegen mij.”

Zijn mooiste momenten als profvoetballer leefde de Antwerpenaar op het WK in Frankrijk. “Die eerste wedstrijd tegen Nederland zal ik nooit meer vergeten. Spelen voor 80.000 man, dat betekent iets, zo speciaal. Er waren veel Nederlanders, maar toch ook 20.000 Belgen. En dan die situatie met Patrick Kluivert, dat hebben we toen goed uitgelokt. ”

“Ik stond met Lorenzo Staelens en Philippe Clement achterin”, haalt Verstraeten zich voor de geest. “Kluivert was mijn rechtstreekse tegenstander. We kenden hem natuurlijk en spraken vooraf af om hem op te naaien. Tijdens de match gaf ik hem met de regelmaat een irritante tik. Die jongen was direct zo dolgedraaid als iets. Hij was iemand die niet altijd nadacht als hij op het veld stond. Dat hebben wij toen goed uitgespeeld.”

“Maar wat voor mij nog mooier was, zijn de kwalificatiewedstrijden tegen Ierland die vooraf gingen aan dat WK. We moesten absoluut winnen. De druk was enorm. Daar heb ik persoonlijk ook ijzersterk gespeeld. Ik was in mijn tijd toch een goeie en slimme verdediger, gebruikte al mijn ervaring. Ik kan zeggen dat er niet veel mannen brokken hebben gemaakt tegen mij.”