Antwerp hield zijn pas herstelde spelers nog uit de kern en experimenteerde met het oog op de eindronde.  Union wou dan weer wraak nemen voor het verlies in eigen huis eerder dit seizoen en de spelers wilden een sportief antwoord geven op het ontslag van het bestuur eerder deze week.  

De eerste kans was voor Union, maar Martens stuitte op een sterke Ristovic die zo zijn titel als "speler van het seizoen" extra in de verf zette.  De thuisploeg combineerde aardig en scoorde bijna via Campbell en Verbiest, maar toch hield Antwerp het tempo te laag waardoor Union opnieuw in het spel kwam.  Een mistasten van Di Gregorio, die tegen zijn natuur in op de linksbackpositie speelde, bood Martens de kans alleen op doel af te gaan.  Deze keer plaatste hij het leer wel tussen Ristovic en de tweede paal in doel.  Antwerp kwam even later goed weg toen Shawcross de meubels redde op de doellijn.  Union groepeerde zich meer en liet Antwerp komen, maar een onmondige thuisploeg kon weinig antwoorden op de mat leggen.  

Na de rust verhoogde Antwerp het tempo en ging de ploeg in een meer aanvallende opstelling spelen.  De inbreng van Van Mieghem en de het naar voren schuiven van Di Gregorio waren hier niet vreemd aan.  Het keerpunt kwam er na tien minuten toen Campbell terecht een strafschop kreeg.  De jonge topschutter plaatste het leer echter naast doel en achteraf bleek dit de doodsteek voor Antwerp.  De Roodwitte druk leverde weinig kansen op en met nog twintig minuten te gaan ontbond Glouftsis tot twee keer toe zijn duivels.  Beide keren kreeg de aanvaller teveel ruimte en telkens bedankte hij hiervoor met een nummertje en een mooie finish.  0-3 en de veer was gebroken bij de thuisploeg.  De supporters gaven Union-coach Czerniatinsky dan maar een vocale ovatie en deze nam die met plezier en enige ontroering in ontvangst.