Reportage Aachen-Mainz, een waar voetbalfeest

TSV Alemannia Aachen is sinds deze zomer nieuw in de Duitse Bundesliga. Met grote verwachtingen keken wij dan ook uit naar de thuiswedstrijd tegen FSV Mainz. Met enig fortuin konden wij, en die wij slaat op twee personen, aan één van de laatste tickets komen. Na de bestelling bleek dat er nog maar vijftig kaartjes over waren, we waren dus net op tijd.

Een uitverkocht Tivoli is hoegenaamd geen zeldzaam feit. Van de dertien reeds afgewerkte thuisduels was enkel het treffen tegen Energie Cottbus niet uitverkocht. En uitverkocht, dat wil zeggen: 20.800 man. Meer gaat er niet in het kleine maar o zo gezellige Tivoli.

Al bij onze aankomst in Aken hing de voetbalsfeer in de lucht. Het stadion is bijzonder makkelijk te vinden en zo kwamen we ietwat tot onze verrassing zonder problemen aan om tien over vier. Aftrap om vijf uur, dus nog tijd genoeg om de sfeer op het gemak op te snuiven, dachten we. De zon stond helder aan de hemel, een zonnige dag die het begin van de lente inluidde: heerlijk voetbalweer.

Wat meteen onze aandacht trok was de gemoedelijke sfeer omheen een toch wel belangrijke wedstrijd. Voor Alemannia dan toch, want dat stond voor aanvang van de match op de zestiende, en dus degradatieplaats. We zagen groepjes Mainz-supporters uitgerust in rood-witte outfit gezellig met een handvol Aachen-supporters een halve liter Würzburger achterover slaan, iets wat ons in BelgiÃ", en waarschijnlijk ook in andere landen, onmogelijk leek.

De sfeer had iets weg van een Belgische bekerfinale. Op alle hoeken op de straten rond het stadion stond wel een tapkraan, met daar rond enkele tientallen voetliefhebbers, supportersliederen zingend. Voetbal werd hier nog écht beleefd; de week van de supporter bouwde zich stelselmatig op tot het hoogtepunt: de wedstrijd van Alemannia Aachen. En niet alleen door de Duitse supporter: Aken ligt op de grens met Nederland en BelgiÃ", en beide landen zijn in de tribunes van Tivoli erg goed vertegenwoordigd.

We volgden de meute, die ons hopelijk naar het stadion zou leiden. Eenmaal we ons door het fouilleer-protocol, wat standaard is in Duitsland, hadden kunnen wormen, liepen we de oude trappen op en eenmaal boven namen we Tivoli een eerste keer in ons op. Tot onze verbazing moesten we vaststellen dat het stadion, althans de staanplaatsen, zo goed als volledig bezet was. We waren dus helemaal niet te vroeg naar het stadion afgezakt, sterker nog, enkele minuten later zou ons een gunstig plaatsje gekost hebben.

Om vijf uur stipt begon het hele spektakel. Gauw bleek dat wij op de Aachener Wall niet echt in een sfeervak terecht waren gekomen. Dat lag in de Aachen Münchener Tribune, rechts van ons. Nog iets wat in BelgiÃ" nooit gezien is: vanaf het eerste fluitsignaal zette de spionkop zich in gang met een hele waslijst aan liedjes, de hele wedstrijd lang. Van de eerste tot de laatste minuut viel de Alemannia-Kop niet stil, het was grotendeels aan hen te danken dat de thuisploeg in de tweede helft nog iets klaarkreeg.

Want de eerste helft, die was niet veel soeps. Een erg mak Aachen kreeg werkelijk niets klaar, met als dieptepunt verdedigende middenvelder Matthias Heidrich. De kale Duitser bleef tot grote opluchting van ons, en met ons het hele stadion, in de kleedkamer. Toen al had Mohamed Zidan er in twee keer 0-1 van gemaakt.

Met nieuwe moed begon geel-zwart aan de tweede periode. Voortgestuwd door het hondstrouwe thuispubliek ging het in de eerste minuten flink tekeer. De overdonderde bezoekers moesten na vijf minuten constateren dat er van hun voorsprong helemaal niets meer overbleef. Eerst maakte Jan Schlaudraff na een vrije trap er 1-1 van, Ibisevic scoorde amper één minuut later opnieuw na een stilstaande fase de 2-1.

En jawel, Aachen zou verder niet meer in de problemen komen. Algemene opluchting toen het laatste fluitsignaal weerklonk; Stefan Straub werd gevierd als man van de match, ons hart werd met warmte vervuld.