Reportage Belgische Penya Fanatiek verovert Londen

Reportage Penya Fanatiek deel drie

Uiteindelijk kwamen we minder dan twee uur voor de aftrap terecht in een Italiaans restaurant met een Spaanse bazin. Zoiets kan toch enkel in Londen. We kregen van hen de hele bovenverdieping ter beschikking en konden nog snel een hapje eten voor de wedstrijd.

Vlaggen werden opgehangen, tafels werden opzij geschoven en de zenuwen stonden strak gespannen. Iedereen was klaar voor de aftrap. Om kwart voor acht lokale tijd was het dan eindelijk zo ver. Na een lange dag begon eindelijk de finale van de Champions League.

Italiaans restaurant op stelten
Stijn Engelen, sfeermaker van dienst, testte zowel de trommelvliezen van de aanwezigen als  zijn eigen trommel. En als hij niet op zijn trommel aan het rammen was, was hij wel aan het zingen. Maar daar staat hij bekend om. “Stijn is de opzweper van onze groep. Als hij erbij is, krijg je automatisch een zalige sfeer. Hij begint te zingen en de groep pikt dan in”, vertelt Van Geert.

Na de eerste goal van Barcelona ging het dak van het Italiaans restaurant er bijna af. De supporters sprongen op de stoelen, omhelsden elkaar en zongen liedje na liedje. Het is een raadsel dat er toen niets is gesneuveld.

“Met Stijn erbij heb je altijd een zalige sfeer”

Maar hoe luid het was bij het openingsdoelpunt, zo stil was het bij de gelijkmaker van Wayne Rooney. Enkele minder mooie woorden werden naar het hoofd van de Engelse spits geslingerd, maar de stilte overheerste.

In de tweede helft scoorde Barcelona dan de bevrijdende doelpunten waardoor ze zegezeker waren. Bij het derde doelpunt van de Catalaanse topclub vlogen de fans elkaar in de armen, sprongen op elkaar en vielen samen op de grond. Nu moesten de glazen en flesjes wel wijken voor de in extase verkerende groep. Gedurende de rest van de wedstrijd zweeg de groep niet meer en gaven ze applausvervangingen bij de wissels.

Het laatste fluitsignaal
Na het laatste fluitsignaal trok Penya Fanatiek de straat op en deelde elke voorbijganger mee in de vreugde. Voorbijgangers gedroegen zich zoals Chinese toeristen in Brugge. Fototoestellen en gsm’s werden gebruikt om de vreugdetaferelen van de supportersvereniging vast te leggen. Wie weet op hoeveel Facebookpagina’s de supporters nu staan, laat staan welke bijschriften onder de foto’s staan.

“We hebben bewezen dat we superieur zijn. Voor mij was het een hoogtepunt. Mijn stem is kapot door het roepen en feesten”, zei Oyen achteraf. “Onze penya is de beste, wij waren de grootste sfeermakers voor Barcelona.”

Na de straat een halfuur onveilig te maken, trok de groep terug naar Wembley met de metro. In de metro stopte het vieren niet. Ook al maande een medewerker van de metro hen aan om stil te zijn. Op de metro zongen en sprongen de supporters waardoor het compartiment schommelde op de sporen. De Londenaars die op weg naar huis waren, kregen nu te maken met vierende Barça-supporters die de metro deden daveren.

Hese stemmen
“De sfeer was goed. Het was wel even zoeken naar een plaats waar we de wedstrijd konden zien. Je zit in Londen met zoveel volk en het is wel leuk om daar te zijn, maar je wilt en moet de match zien”, verklaarde een zichbaar tevreden Van Geert.

De supporters van Manchester United waren groot in hun nederlaag. Ere wie ere toekomt. Ook al waren ze kapot van de nederlaag, toch feliciteerden ze de supporters van de tegenstander en gaven ze hen een hand.

Na de tijdelijke overname van de metro kwamen we opnieuw aan bij het stadion. Net voor we het metrostation uitstapten was daar de derde muzikale confrontatie. En de Bobby’s stonden niet nu alleen te kijken. De supporters van Manchester United zongen blijkbaar vals, want ze werden door de politieagenten aangemaand te vertrekken. Of hadden de bobby’s medelijden met de verzwakte en hese stemmen van de penya?

“We zagen het beste Barça in de finale”

Aan Wembley verzamelden de supporters die de wedstrijd op café hadden bekeken met de supporters die de wedstrijd live in het stadion hadden gezien.

Antonio Freire was een van de gelukkigen die de wedstrijd had gezien in het stadion. “Het was een leuke wedstrijd waarin Barcelona domineerde en verdiend won,” zei de voorzitter. “De sfeer in het stadion was geweldig, de Barça-supporters hebben zich de hele wedstrijd laten horen, terwijl we die van Manchester United niet hebben gehoord. Hun vak was na de wedstrijd ook meteen leeg, wij vierden door en zagen het prachtige moment toen Eric Abidal de beker in de lucht mocht steken.”

Ook Filip Loos mocht de wedstrijd volgen in het stadion: “Het was heel knap het beste Barça te zien in de finale. Dat is toch niet evident eind mei, op het einde van het seizoen. Pedro en Villa waren de laatste weken iets minder, maar op het moment dat ze er moeten staan,  zijn ze top. De hele voorlijn heeft gescoord.”

“De Barcelona-supporters vormen één grote familie”

“Er zijn 24 000 vlaggen uitgedeeld aan de barça-fans en als je die allemaal ziet wapperen en het hele stadion zingt het clublied, dat is een kippenvelmoment,” probeert Loos de sfeer te beschrijven. “Na de wedstrijd verkeerde ik gewoon in extase. Je pakt mensen vast die je niet kent van blijdschap en merkt dan nog eens dat de Barça-supporters één grote familie zijn.”

Samen keerden we dan terug richting de bus die ons terug naar België zou brengen. De terugreis verliep heel rustig. De meeste supporters hadden na een lange dag wat slaap in te halen. Op de ferry waagde zich niemand meer aan het gerstenat. Sommigen deden een dutje, anderen probeerden te genieten van een koffie. Bij de ene lukte dat, bij de andere protesteerde de maag.

Als afsluiter laat ik Mario Brito nog aan het woord. Hij maakte deel uit van de groep die de trip naar londen maakte, maar is geen officieel lid van de penya. Hij had wel lovende woorden over de supporters: “Deze groep bestaat uit fans die dezelfde of zelfs meer passie hebben voor Barcelona als ik. De supporters vormen echt één grote familie.”