Column 25 000 trainers op de tribune

 

“Het deert me niet, er zitten hier 25 000 trainers op de tribune elke week,” schuddebolde Trond Sollied het striemend gefluit in Jan Breydel zaterdagavond weg.  Ik heb eens goed gelachen met die uitspraak.  Of nee, er verscheen eerder een meewarige glimlach op mijn gezicht.  De grootse afgang van de stugge Noor.  Het relaas van een calvarietocht.

 

De vergelijkingen konden niet op enkele jaren geleden.  Dit was het Club Brugge van de 21e eeuw, het Brugge dat de proef kon doorstaan met blauwzwart onder Ernst Happel of Henk Houwaart.  Geplaatst voor de Champions League?  We halen zeker de tweede ronde, dixit Antoine Vanhove.  Uitgeschakeld en doorverwezen naar de Uefa-Cup? We hebben de ploeg om die te winnen, dixit diezelfde Antoine.  The sky was the limit.

 

Allemaal dankzij Trond Sollied.  De Noor, Trond Sollied.  Noorser dan de koelste Noor.  Stugger dan stug.  Immer weigerend zich in het Nederlands uit te laten.  En toch zo dodelijk efficiënt.  Het ‘systeem sollied’ – als ware het een nieuwe stelling van Pytagoras – werd wijd en zijd verspreid.  Met 4-3-3 en pressing voetbal zou Club Brugge Europa veroveren.  En even scheen dat wel te lukken met Sollied.

 

Want stugge Trond harkte in 5 jaar Brugge een aardig palmares samen.  Kampioen, Beker van België, Champions League en … drie keer tweede in de vaderlandse competitie.  Sollied werd bekend om zijn aanvallend voetbal.  In de beginjaren bij blauwzwart zelfs attractief voetbal.  Daarna meer en meer pressing- en werkvoetbal.  Toch bijna de meest succesvolle trainer van blauwzwart ooit, zeker die van het voorbije decennium.

 

Maar een standbeeld voor Trond is in Brugge zelfs nooit overwogen.  Elk jaar vroeg Sollied versterking op bepaalde posities.  Nooit kreeg hij de gevraagde spelers, laat staan de gevraagde posities ingevuld.  Antoine hield altijd de knip op de beurs.  Sollied en het bestuur, dat waren altijd twee aparte werelden.  Nooit heeft het echt goed geklikt.  Maar tot zolang de resultaten goed waren …

 

En dan kwam der Kaiser.  Marc Degryse kwam, zag en is aan het overwinnen.  Als Sollied na dit seizoen nog trainer is van Club, is dat een nederlaag voor Degryse en pater familias Michel D’Hooghe.  Zo ver zal het wellicht niet komen.  Kleine pesterijtjes van bovenaf testen al een tijdje het elandvel van de koele Noor, dat zowaar kleine barstjes begint te vertonen.  “Ik was niet blij met het vertrek van Saeternes,” wist Sollied na het vertrek van zijn favoriete spits.  “Ik ben nog steeds de baas,” als reactie op het Donetsk-incident.

 

En dan nu, zaterdagavond.  Gefluit, “Sollied buiten”, uit duizenden kelen tegelijk uit Jan Breydel.  Alsof Marc Degryse het de supporters zelf had ingelepeld.  Zielig eigenlijk en tekenend ook voor de situatie bij blauwzwart vandaag.  Degryse kwam, zag en overwint de dag dat Sollied zijn koffers pakt.  Nogal een geluk dat voetbal een mooie sport blijft.  De showbizz er rond heeft meer en meer weg van de Muppet Show. 

 

Jammer voor Trond Sollied.  Hij lijkt het grootste slachtoffer te worden van de scrimmage bij Club de laatste tijd.  Had hij in de afgelopen jaren echter de moeite gedaan om het West-Vlaams machtig te worden, kon hij zich nu nog verdedigen.  Stel je voor, Sollied klopt aan bij Michel D’Hooghe en Marc Degryse en maakt zich er op zijn Flip Kowliers van af met: “ne welgemeende kust men kloten.”

Auteur: Wim Pauwels