"Zijn we van Racing of zijn we het niet?"

Zijn we van Racing of zijn we het niet?

Vandaag toch weer een memorabele dag, een dag waarbij je stil staat bij het verleden en terug denkt, hoe is het zo ver kunnen komen? Het OVK, mijn tweede thuis, mijn huis, mijn heilige grond, mijn vrienden, mijn familie, een thuis waar we samenkomen om lief en leed te delen.

Ooit zei Marc Uytterhoeven dat supporters van Racing marginalen zijn, ooit zei een geestelijke van Mechelen dat het overlijden van Rik De Saedeleer betekende dat er nu een Racinger minder was. We zijn hooligans, we zijn zware mannen, we zijn de schrik van 2de klasse, althans dat zegt men. Men, wie is men?

Wij verdienen respect

Ik zeg je, we zijn supporter in hart en nieren, ik zeg je we gaan diep voor de ploeg, heel diep, ik zeg je: wij verdienen respect, wij verdienen de trofee van supporter het van jaar.

Meerdere malen hebben we dit bewezen, van 3de naar 4de,terug naar 3de en nu naar 2de. (En ooit zelfs in 1ste.) We zijn moeders en vaders, oma's en opa's, kinderen en pubers, we zijn een samenleving op zich. Ik kom nog altijd dezelfde vrienden en kennissen tegen, elke week opnieuw.

Ernstige bezorgdheid

Alsof we één groot gezin zijn, alsof we elke week een feestje gaan bouwen omdat het voetbal is. Supporters die zich ziek voelen als hun club niet gezond is, die alle middelen aanwenden om hun spelers te ondersteunen, die mirakels uit de hoed willen toveren om hun Koninklijke Racing Club Mechelen te genezen.

Zo komt het dat ik als moeder van 4 kinderen en moetie van 4 kleinkinderen de vraag krijg : "Moetie wanneer mag ik nog eens mee naar de voetbal?" En zo is het ook bij mij begonnen, 40 jaar geleden : "Pa, wanneer mag ik eens mee naar de voetbal?"

You'll never know dear, how much I love you, please don't take my Racing away!