Anderlecht geeft een 2-0-voorsprong weg tegen Fenerbahçe (2-2)

Op kracht ging Anderlecht het duel nooit winnen. Kums en Trebel waren amper te zien als ze achter hun rechtstreekse tegenstander stonden en zelfs Santini - niet de kleinste, noch de meest frêle - kon niet opboksen tegen de reuzen Neustädler en Skrtel. 

Potig, héél potig!

Het moest voetballend gebeuren, want daarin liet Anderlecht zien dat het sterker was dan de Turken. Maar na tien minuten hadden Saief, Saelemaekers, Bakkali en Gerkens allemaal al van dichtbij kennisgemaakt met de grasmat. Potige jongens van de eerste tot de laatste bij Fenerbahçe.

Hoge ballen pompen was niet meteen de beste oplossing, maar combinerend was het ook geen sinecure, want op een fout meer of minder keken ze bij de bezoekers ook niet. Maar de eerste goeie combinatie leidde wel tot de 1-0: Saelemaekers op het perfecte moment naar de infiltrerende Kums en die bediendde Bakkali met een op maat gesneden steekpass. Heerlijk afgewerkt met rechts in de verste hoek...

Uitgebluste vedetten

Didillon eiste ook zijn deel van de eer op. Frey, helemaal vrij aan de tweede paal, leek de bal maar te hoeven binnenduwen, maar de Franse keeper verrichtte een wonderredding. Kums - helemaal terug in vorm - schilderde nog een bal op de paal. Anderlecht ging met een verdiende voorsprong de rust in.

"Kums dirigeert, Bakkali regeert", was de oorspronkelijke titel van dit artikel na 50 minuten spelen. 'De kleintjes' van Anderlecht combineerden lustig tegen de uitgebluste vedetten van Fenerbahçe. Het was een hoop ongeregeld. 

Weggegeven

En toen Bakkali zijn tweede heerlijk afmaakte op alweer een pass van Kums leek de wedstrijd al vroeg gelopen. Ware het niet dat Gerkens, met een wel heel ongelukkige dieptepass de verkeerde kant op, Frey lanceerde voor de 2-1. En vier minuten later was er zelfs de 2-2 na wel heel lamentabel verdedigen.

Hoe was het mogelijk? Anderlecht leek alles onder controle te hebben en gaf het gewoon zelf weg. Dit had niks met de kwaliteit van de tegenstander te maken.