Column These boots are made for scorin'

 

 

De Gouden Stud… Jamaïque Vandamme mag het zich voortaan noemen. David Beckham op de zoveelste catwalk in zijn geparfumeerde leven, stripverhalen over de dolle avonturen van Braziliaanse voetbalsterren en in-weelde-badende voetbalsterren in reclamespots. Heeft het moderne voetbal een probleem? Heeft het een dergelijke snertrandanimatie nodig om het spelletje nog aantrekkelijk te houden? Raken we niet gestaag maar zeker verwijderd van het basisprincipe van het voetbalspel?

Men kan zich zo gaan afvragen hoe de modale voetbalfan in het verleden dan wel wist te overleven zonder al deze commerciële luxe. Vroeger waren voetballers op dezelfde leest geschoeid als Lev Yashin, Ferenc Puskas, Lei Clijsters, Viktor Onopko en anderen. Zij werden ook op handen gedragen en de lucht in geprezen, maar zouden het nooit in hun keiharde hoofd gehaald hebben de krijtlijnen te verlaten om het over een andere boeg te gooien. Kan U het zich al voor de geest halen? De ‘Onopkoschoen’, nu verkrijgbaar voor een slordige euro of 500.

Ook ons land blijft, zij het in mindere mate, niet gespaard van het trieste verschijnsel. Hebben de medialui in ons land dan werkelijk zó weinig materiaal om zinsneden over neer te pennen? Denkt men middels regionaal getinte misterverkiezingen de aandacht te wekken bij het lezerspubliek? Binnen enkele weken draven ongetwijfeld de studlaureaten op in ‘het Swingpaleis’, de volwassen kindertuin waar blonde lichtgewichten en mannelijke wildlife uit ons mediaoerwoud de kans krijgen zich naar behoren te profileren. Sowieso mogen trouwens alle formats (zoals dat dan heet in het wereldje) waarin hyperkinetische, mollige Italianen van de trap komen gerold en kandidaten geacht worden hun antwoord te zingen of te dansen, afgeschoten worden.

Kledersmid Dirk Bikkembergs trekt ook elke week een nieuw blik voetballers open om toeschouwers zich te laten vergapen aan zijn nieuwbakken schaamlapjes en zet zo door de grote poort de stap van de modewereld naar de voetbalwereld. Twee werelden die mijns inziens in principe zo verenigbaar zijn als curling en vetarm koken.

De Fifa speelt hierbij ook geen te negeren rol. De wereldvoetbalorganisatie rolt maar al te graag de rode loper uit voor de zacht gekookte eitjes die voetballers op heden zijn. Het schildert zich af als weldoener, als organisatie die ‘mensen dichterbij brengt’ en humanitaire projecten opzet over de hele wereld. Vraag der Sepp echter waar Somalië of Eritrea liggen en het zweet breekt de stakkerd uit. De Fifa blijft beter bij haar leest en laat het voeden der hongerigen en smeden van banden beter aan andere instanties over. We komen al een heel eind als men ervoor zorgt dat voetbal meer op een sport en minder op een filmset gaat lijken. [AN]