Analyse Seizoensanalyse Lierse

 

Lierse begon enorm goed aan het seizoen maar kende al in de eerste wedstrijd van het seizoen tegenslag. Door een foute beoordeling van de lijnrechter werd de gelijkmaker op de openingsspeeldag tegen Standard onterecht afgekeurd. Na winst via een gelukje tegen Sint-Truiden, door een flater van Belic, ging het alsmaar bergaf voor de Lierenaars. Vooral tegen de toppers kwamen de Pallieters wel weer aardig uit de hoek, een gemiste strafschop van Vairelles kon Lierse in de slotminuten de winst opleveren tegen Club Brugge en Anderlecht werd op hun eigen veld keurig op een gelijkspel gehouden. Ook op de volgende speeldag kon Lierse verrassen door Gent in eigen huis op een 1-1 te houden. Dat waren spijtig genoeg wel de enige uitschieters die de club kende. Tegen de uiteindelijk rechtstreekse concurrenten bakte Lierse er maar weinig van. De ploeg die in het begin van het seizoen nog getipt werd als outsider was nergens meer te bespeuren, tegen Germinal Beerschot, Cercle en Beveren werd in de heenronde hopeloos verloren en laat dit dan meteen de ploegen zijn die Lierse ook in de tweede seizoenshelft nekten.

Het omkoopschandaal bracht Lierse enorm veel schade toe. Zowel financieel als sportief want hoofdsponsor Krefima hield het voor bekeken en de club ontsloeg Laurent Fassotte en Cliff Mardulier. Ook het trainersduo Put-Deman mocht vertrekken. Diezelfde Paul Put is op dit moment nog altijd een boeman voor Lierse.

 

Niemand gaf Lierse na de eerste seizoenshelft nog een kans op de redding, zelfs niet via de eindronde. Een nobele onbekende in de gedaante van René Trost moest Lierse weer op de rails zetten, onmogelijk zou je toen denken. Hier en daar waren wel negatieve reacties te horen, het was uiteraard een groot risico om iemand zonder ervaring zomaar aan het roer van een degradatiekandidaat te zetten. Trost schuwde echter de kritiek niet en toonde op het veld dat zijn moed, kracht en enthousiasme ook op het veld geprojecteerd werd. Ongelofelijk hoe die man zich gedroeg naast het veld maar één ding wist Lierse zeker, het had resultaat. De zielloze ploeg werd opnieuw leven in geblazen en de motivatie was als nooit tevoren, de coach werd op handen gedragen. Al snel wijzigden de meningen en menig tegenstrever had dezelfde woorden veil: “Dit Lierse zakt niet.”