Column: speeldag 13 - meubelstuk
Foto: © SC
De Brugse derby zorgde voor heel wat emoties de voorbije week. Kranten stonden vol, TV-reportages allerhande met huisgezinnen verscheurd tussen Cercle en Club. Geen mens buiten de stad Brugge kan zich voorstellen wat deze wedstrijd losweekt. En dan was er natuurlijk nog de belangrijkste vraag: wie was er nu eigenlijk favoriet? Cercle met zijn geloofde aanvalsspel of toch Club, de leider? Kreeg het kleine Cercle grote broer weer op de knieën? Beide supportersclans waanden zich de beste voor de wedstrijd begon.
Club kwam uiteindelijk als winnaar uit de bus, weliswaar gevleid. In de eerste helft bij vlagen lichtjes overrompeld door groen-zwart, maar de afwerking en de efficiëntie toonde zich geen vriend van Glen De Boeck en co. Een domweg afgeweken bal en een slecht weggewerkte vrije schop beslisten een aangename wedstrijd in het voordeel van de leider. Tom De Sutter had achteraf tranen in de ogen door de unieke gemiste kans op de leidersplaats voor Cercle, voetbal en emotie, we zien het zo graag. Toch een beetje last van de druk misschien, ook al probeert De Boeck die met succesvolle pogingen weg te houden. Maar Cercle kan uiteraard terecht fier zijn op de prestatie.
Fier en prestatie, twee woorden die we in één zin over Anderlecht al lang niet meer gebruikt hebben. Na de nederlaag tegen Germinal Beerschot bleven de Anderlecht-supporters verdwaasd achter, zowel uit ontgoocheling als door woede voor het voetbal waarmee Anderlecht zijn stijl en waarvoor 'het instituut' gekend is, verloochent. Vroeger was een overwinning tegen 'het grote' Anderlecht een stunt, nu meer een regel dan uitzondering. Zovele keren sprak het bestuur zijn vertrouwen uit in trainer Frank Vercauteren, tot waanzin en afgrijnzen van de supporters. Het bestuur wordt/werd verweten een bende fossielen te zijn, die liever met zaken buiten en naast het voetbal bezig zijn dan met de grieven en het welzijn van de eigen supporters. Maar toch hebben ze nu het lef gehad om in te grijpen, na zo vele smeekbedes van pers en supporters. Vraag is of dit volstaat want wie de spelers zondag bezig zag, merkt zo dat het probleem niet alleen bij Vercauteren ligt, o sorry, lag. Zou Vercauteren nu opgelucht zijn? We denken van wel. Voorzitter Vanden Stock lijdt ongelooflijk gezichtsverlies: vorige week verklaarde hij nog dat Anderlecht de beste trainer van het land heeft. Vercauteren mag dan wel een meubelstuk van Anderlecht zijn, de stoflaag was nu blijkbaar te dik geworden voor het bestuur dat eigenlijk de trainer nu een mes in de rug steekt. Hopelijk voor hem krijgt hij zijn nieuwe functie, zodat ook Anderlecht niet de twijfelachtige eer krijgt om oude monumenten bij het groot huisvuil te zetten
In elk geval is het zieke Anderlecht een schijnbaar virus kwijt en is het afwachten of Jacobs het geschikte geneesmiddel vindt om de patiënt helemaal te genezen.
Zoniet heeft het bestuur alweer de verkeerde keuze gemaakt, niet voor het eerst de laatste jaren.
Frank, het ga je goed, en dat is zeker gemeend. De eer en het respect dat je als speler verdiend hebt zal niemand ooit afpakken of in twijfel trekken, maar als trainer was je te 'on-Anderlechts'. Hopelijk geven de fans je bij één van de volgende thuiswedstrijden toch nog een eerbetoon. Arrivederci.
Club kwam uiteindelijk als winnaar uit de bus, weliswaar gevleid. In de eerste helft bij vlagen lichtjes overrompeld door groen-zwart, maar de afwerking en de efficiëntie toonde zich geen vriend van Glen De Boeck en co. Een domweg afgeweken bal en een slecht weggewerkte vrije schop beslisten een aangename wedstrijd in het voordeel van de leider. Tom De Sutter had achteraf tranen in de ogen door de unieke gemiste kans op de leidersplaats voor Cercle, voetbal en emotie, we zien het zo graag. Toch een beetje last van de druk misschien, ook al probeert De Boeck die met succesvolle pogingen weg te houden. Maar Cercle kan uiteraard terecht fier zijn op de prestatie.
Fier en prestatie, twee woorden die we in één zin over Anderlecht al lang niet meer gebruikt hebben. Na de nederlaag tegen Germinal Beerschot bleven de Anderlecht-supporters verdwaasd achter, zowel uit ontgoocheling als door woede voor het voetbal waarmee Anderlecht zijn stijl en waarvoor 'het instituut' gekend is, verloochent. Vroeger was een overwinning tegen 'het grote' Anderlecht een stunt, nu meer een regel dan uitzondering. Zovele keren sprak het bestuur zijn vertrouwen uit in trainer Frank Vercauteren, tot waanzin en afgrijnzen van de supporters. Het bestuur wordt/werd verweten een bende fossielen te zijn, die liever met zaken buiten en naast het voetbal bezig zijn dan met de grieven en het welzijn van de eigen supporters. Maar toch hebben ze nu het lef gehad om in te grijpen, na zo vele smeekbedes van pers en supporters. Vraag is of dit volstaat want wie de spelers zondag bezig zag, merkt zo dat het probleem niet alleen bij Vercauteren ligt, o sorry, lag. Zou Vercauteren nu opgelucht zijn? We denken van wel. Voorzitter Vanden Stock lijdt ongelooflijk gezichtsverlies: vorige week verklaarde hij nog dat Anderlecht de beste trainer van het land heeft. Vercauteren mag dan wel een meubelstuk van Anderlecht zijn, de stoflaag was nu blijkbaar te dik geworden voor het bestuur dat eigenlijk de trainer nu een mes in de rug steekt. Hopelijk voor hem krijgt hij zijn nieuwe functie, zodat ook Anderlecht niet de twijfelachtige eer krijgt om oude monumenten bij het groot huisvuil te zetten
In elk geval is het zieke Anderlecht een schijnbaar virus kwijt en is het afwachten of Jacobs het geschikte geneesmiddel vindt om de patiënt helemaal te genezen.
Zoniet heeft het bestuur alweer de verkeerde keuze gemaakt, niet voor het eerst de laatste jaren.
Frank, het ga je goed, en dat is zeker gemeend. De eer en het respect dat je als speler verdiend hebt zal niemand ooit afpakken of in twijfel trekken, maar als trainer was je te 'on-Anderlechts'. Hopelijk geven de fans je bij één van de volgende thuiswedstrijden toch nog een eerbetoon. Arrivederci.
Schrijf je nu in voor de Voetbalkrant nieuwsbrief
Eupen
RWDM
Charleroi
KV Mechelen
