Jovanovic, Mitrovic, Teodorczyk... Anderlecht zoekt het tegenwoordig niet alleen op talent

Sinds enkele jaren zijn er inhet Astridpark spitsen te vinden met een wel heel speciaal karakter. Om te beginnen was er Milan Jovanovic. De Serviër had er altijd zin in en eindigde het seizoen 2011-2012 met twaalf goals en dertien assists. Maar hij was ook altijd de eerste om de scheidsrechter te gaan berispen of zich druk te maken over een niet-gefloten fout. Maar hij werd er door de supporters om gevierd.

Naast jongens als Silvio Proto, Marcin Wasilewski en Steven Defour - allemaal mannetjesputters - heeft Anderlecht blijkbaar ook jongens nodig die door hun bizarre gedrag de rest kan meetrekken en motiveren.

In 2013 belandde er ene Aleksandar Mitrovic in het Astridpark. Een jongere versie van zijn landgenoot Jovanovic, maar even gek. Hij was de krijger die Anderlecht op dat moment nodig had om op de barikades te gaan staan. Maar zijn talent en zijn neus voor doelpunten maakten het verschil. Hij eindigde het seizoen 2013-2014 met 19 goals en 7 assists. Het was ook de laatste titel voor Anderlecht.

Vorig seizoen was het dan de beurt aan Stefano Okaka. Ook een speciaal geval, maar niet met het karakter van de twee voorgenoemde heren. Matias Suarez was er ook zo eentje: boordevol talent, maar mentaal niet al te sterk.

En daar heeft de laatste in het rijtje, Lukasz Teodorczyk, absoluut geen last van. Hij heeft maar één doel: scoren en werken voor de ploeg. Elke keer hij de bal tegen de netten duwt, volgt er een explosie van vreugde alsof hij het winnende doelpunt in de Champions League-finale scoorde. Een sterk karakter... De sleutel voor een nieuwe titel?