Fabian Morren in Mechelen

Kan het nog spannend worden om de plaatjes in play-off 1? Het antwoord verschuilde zich zaterdagavond ergens Achter de Kazerne. En het antwoord is: ja. Oké, het zijn nog maar zes wedstrijden en de kloof is nog altijd vier punten. Maar de uppercut die Genk ontving, kan wel tellen. De Limburgers mogen echt niet te veel meer morsen met de punten, en laat net dat het probleem zijn: één overwinning in de laatste vijf competitiewedstrijden is te weinig.

Benji De Ceulaer is niet aan zijn beste weken bezig en dat breekt hem nu zuur op. Coach Mario Been heeft aanvallende keuzes voldoende en dus gaf hij goaltjesdief Plet de voorkeur op De Ceulaer. Malinwa-trainer Harm Van Veldhoven bracht Bateau in de plaats van de geschorste Van Loo.

Plet had zijn coach graag bedankt voor het vertrouwen, maar liet de beste kans van de eerste helft liggen. Alleen voor doelman Pacovski en alle tijd, maar de Nederlandse spits trapte ontstellend zwak – ja, zelfs wij deden dat beter. Genk kon die voorsprong nochtans rechtvaardigen op basis van het geleverde spel. Niet dat de bezoekers een dozijn kansen kregen. Genk had echter wel het betere van het spel. Bij de thuisploeg bleven de aanvallen te vaak steken bij de beslissende pass. Verder dan enkele schuchtere pogingen vanaf afstand kwam KVM dan ook niet voor rust.

Een heel ander verhaal na de pauze. Mechelen toonde veel meer durf en lef. Genk werd meteen bij de keel gegrepen en niet meer losgelaten tot het 1-0 was. Destorme deed het voorbereidende werk en de onvermijdelijke Nicklas Pedersen  - hij is echt wel een levensgevaarlijke spits – rondde af. Nauwelijks enkele minuten later kon de Deen ook voor het genadeschot zorgen, maar hij liet Genk ontsnappen. 

Genk was onherkenbaar in de tweede helft. Simpele passes misten hun einddoel en Pacovski werd zelden of niet op de proef gesteld. Zo kán je nu eenmaal geen wedstrijden winnen. Mario Been gooide zijn aanvallende troeven op tafel. Met De Ceulaer en Joseph-Monrose hoopte hij wat teweeg te brengen, maar de misverstanden stapelden zich op. Dat Thomas Buffel - al een heel seizoen van goudwaarde voor Genk - alsnog de gelijkmaker tegen de netten prikte, had nietmand Achter de Kazerne zien aankomen. 1-1, daar leek Mechelen het mee te moeten doen. Tot Iddi in blessuretijd het Argosstadion - bijna letterlijk - in brand stak. Wees maar zeker, in Mechelen denkt op dit moment niemand nog aan play-off II.