Brian Priske heeft deze week de kranten gelezen en haalt stevig uit

Een van de aanwezige journalisten vroeg of de trainer van Antwerp zijn job nog graag doet. Priske lachte. “Het is mooi om een trainer te zijn”, klonk het. “Het is een eer om de coach te zijn van zo’n grote club, in zo’n sterke competitie. Het is een privilege om deze job te mogen doen. Ja, ik ben dus nog gelukkig.”

Maar het lachen was van korte duur. Priske stak hard van leer. “Maar ik zou wel nog een paar dingen willen zeggen. Ik denk dat ik een professional ben. En van mijn staf en spelers kan ik hetzelfde zeggen. Soms zou ik misschien willen dat jullie, journalisten, ook wat meer van jezelf vragen. Ik heb deze week veel gelezen.”

“Normaal doe ik dat niet, omdat het me niet uitmaakt en mijn focus alleen maar zou wegnemen. Deze week wilde ik wel weten wat er leefde. Het heeft mij teleurgesteld dat sommige van mijn collega’s tijd krijgen in de media, in een podcast of eender wat, om mij te bekritiseren. Onze club te bekritiseren. Onze spelers te bekritiseren.”

“Als je dat als assistent-trainer van een andere ploeg in de competitie doet… Daar hou ik niet van. Ik heb het toch ook niet over spelers van andere ploegen. Ik bekritiseer toch ook geen wissels van andere coaches. Als ik een assistent van een andere club dat wél zie doen, dan ben ik daardoor teleurgesteld.”

En Priske eindigde over zijn eigen job. “Ik zou zogezegd bang zijn om mijn job te verliezen. Maar dat klopt helemaal niet. Daarom zou ik willen vragen om ook soms wat kritischer te zijn voor jullie zelf en niet makkelijk te scoren. Ik ben al ‘dead man walking’ sinds het begin. Dat is altijd zo als je als coach ergens een contract tekent. Je weet dat er een moment zal komen waarop je je job verliest. Als je dat niet aan kan, moet je er niet aan beginnen.”