Twee keer hetzelfde elftal als vorige week aan de aftrap. Gent en Anderlecht, dat zijn ploegen die er toch een spektakelstuk van kunnen maken? Dat was de teneur voor de match in de perszaal en we werden niet ontgoocheld. Het werd een clash tussen stijlen.

Anderlecht zwaar onder druk

Gent wou opbouwen vanuit de combinatie, Anderlecht vanuit de balrecuperatie hoog op het veld. Wie deed zijn ding het best? Die eerste helft was dat toch duidelijk Gent. De Buffalo's waren de betere aan de bal, lieten het leer vlotjes rondgaan en creëerden ook de beste kansen.

Al hadden Cuypers en Tissoudali er meer mee kunnen doen. Maar hun balcontroles in de zestien waren niet goed genoeg waardoor telkens Vertonghen - blijkbaar geen last van zijn enkel - er telkens een voet kon tussen steken. Wel een aangenaam kijkspel hoor.

Met duels binnen het duel. Sardella had zijn handen vol met Brown, Samoise met Hazard en Rits en Delaney kregen geen grip op Kums. Het game plan van Gent was eigenlijk simpel: zo veel mogelijk Brown één tegen één uitspelen tegen Sardella. De Anderlecht-youngster speelde een goeie match, maar Brown was beter en sneller.

Samoise en de intussen onvermijdelijke Dolberg

Maar het was de andere flank die de score opende. Samoise vond zijn moment van buiten de zestien gekomen en knalde. De bal week af op het been van Delaney en Schmeichel was geklopt. Een verdiende voorsprong. Maar die konden ze niet vasthouden tot de rust.

Hazard versierde immers nog een penalty nadat Hong hem te wild van de bal probeerde te zetten. Randje buitenspel, maar geen lang VAR-moment. Dolberg achter de bal en daar kon zelf specialist Roef niets tegen beginnen. Zijn negende van het seizoen en de zevende match op rij dat hij scoort.

Maar Anderlecht zag af in de Gent Arena. Ze konden enkel op goed geluk de bal wegkeilen. Van enige opbouw was geen sprake. Het was enkel aan de sterke verdediging te wijten dat Gent niet kon scoren. Lange ballen spelen met één man vooraan, da 's nooit de oplossing.

Dolberg moest opboksen tegen Watanabe en Kandouss, dat was van het goeie te veel. Gent bleef drukken, Anderlecht bleef zwoegen. Artiesten tegen arbeiders. Geen enkele ploeg heeft Anderlecht al zo op de eigen helft kunnen plakken. 

Het was drukken tot het einde door Gent, maar ze geraakten maar niet voorbij Vertonghen en co. Riemer bood ook weinig oplossingen. Anderlecht moet meer dan één trukje in de doos hebben, want dit was onvoldoende.