Union won de Brusselse derby tegen Anderlecht

Gezellig zonnetje, supporters in het stadion, zowat iedereen fit... Het beloofde een leuke Brusselse derby te worden. Kompany koos voor Mykhaylichenko op de rechtsback en Kouamé in plaats van Raman in de spits. Felice Mazzu wijzigde zoals zoveel... niks. 

Goal en alles dicht

Anderlecht leek geleerd te hebben uit de match tegen Cercle en ging beter met de hoge druk om. Het probleem was dat Union heel slim gebruik maakte van de zwakke plekken van de stadsgenoot. Zijnde: het uitvoetballend vermogen van Magallan. Meerdere Anderlecht-fan houdt telkens zijn hart vast als de Argentijn aan de bal komt. En terecht ook... 

Elf minuten waren we ver en Union kreeg een vrije trap aan de rand van de zestien. Teuma leek hard te gaan uithalen, maar legde slim opzij voor Nielsen. Die mocht ongehinderd trappen en via de hand van Olsson botste de bal over Van Crombrugge in doel. Redelijk wat geluk mee gemoeid, maar ook niet onverdiend voor de mannen van Felice Mazzu.

Achterin gaven ze immers amper wat weg. Twee keer kreeg Zirkzee een schietkans, twee keer lag Moris in de weg. Weet je wat het ook is? Die van Union willen lijf en leden opofferen voor een resultaat. Dat zie je nog amper in het profvoetbal. Van Der Heyden, Nielsen en Teuma riskeren nog liever een blessure dan een speler te laten passeren. Overgave! 

Gewapend beton

Anderlecht heeft er met Cullen ook zo eentje lopen, maar meer zal het ook niet zijn. Tegen dit Union moet je het veld heel breed houden en dat vergat Anderlecht. Ze probeerden er met heel korte passen door te geraken, maar dat werkt niet tegen Union. De thuisploeg had amper kansen, maar verdedigde wel heel stevig en kort op de man. Burgess, Van Der Heyden en Kandouss, da's een muur van gewapend beton.

Kompany probeerde het met twee snelle spitsen, maar Amuzu en Raman kregen amper ruimte om hun acties te maken. Stroeykens kreeg dan ook nog de ondankbare taak om oorlog te gaan maken. En als laatste kwam Ait El Hadj er ook nog in. De lichtgewichtbrigade kon echter ook geen barsten maken in het solide bouwsel. Het moest allemaal veel sneller, veel zuiverder en vooral veel inventiever.

Daarvoor heb je vooral iemand nodig die acties kan maken. Niemand kon dat bij paars-wit. Bij Union gingen de handen op elkaar toen Nielsen met krampen in elkaar zakte, maar toch nog even opstond om een pass te geven op één been en terug te hinkelen. Dat is de mentaliteit van Union: over mijn lijk! 15 punten voor op de grote buur, faut le faire!