Reportage Duitsland-Spanje in Madrid

El día 29, España campeón.  Na de gewonnen kwartfinale keek het Spaanse supporterslegioen met vertrouwen uit naar het verdere verloop van het toernooi.  Eens de vloeken van Italië, kwartfinales en penalty's gebroken, kon niets de Selección immers nog stoppen.  Voor en om Araconda, de antiheld in de verloren finale tegen Frankrijk, voor en om David Villa, die er niet bij kon zijn in de grote finale, voor en om het drama van Getafe, voor en om het tiqui-taca, dat de Duitsers niet eens kunnen uitspreken, voor en om de supporters: om al deze en nog veel meer redenen moest en zou Spanje zich tot Europees kampioen kronen.
In Madrid liep de finalekoorts voor de eerste grote eindstrijd sinds 1984 hoog op.   Op El Rastro, de zondagse vlooienmarkt, deden de kraampjes met Spaanse vlaggen en truitjes dan ook gouden zaken.  In vele winkels waren dezelfde producten intussen al uitgeput.  



Het hart van de Spaanse festiviteiten tijdens de finale en alle voorgaande wedstrijden was de Plaza de Colón in Madrid. De uitzending op Cuarto, dat de rechten voor het EK deelde met Canal+, startte al om 12u en reeds toen waren de eerste supporters aanwezig op het plein.  Tussen het publiek kartonnen straatnaambordjes van de 'Calle de la madre que parió a Casillas' (Straat van de moeder die het leven schonk aan Casillas) en opschriften als 'Podemos' en 'Yo vi a España pasar de cuartos' (Ik heb Spanje de kwartfinale zien passeren). 
 


Terwijl de temperatuur tijdens de namiddag opliep tot meer dan 35°, stroomde Colón vol met supporters, vooral jongeren (Spanjaarden en niet-Spanjaarden).  Alcohol werd geband door de Policia, zodat de aanwezigen het moesten doen met vele liters water en andere meer dan welgekomen FRISdranken.   Op het podium werden voorbeschouwingen afgewisseld met optredens, die in het algemeen weinig enthousiasme werden onthaald.  



Colón leefde een eerste keer op bij de intrede van een Duitse supporter, die uitdagend met de nationale vlag zwaaide.  De indringer werd getrakteerd op een regen van (lege) flesjes en andere projectielen en bovenal op het 'Alemán, que no bote' (Al wie niet springt, is een Duitser), 'A por ellos' en 'Qué viva España'.  Een volgende hoogtepunt was de koude douche waarop een deel van de supportersschare werd getrakteerd door de brandweermannen.  Terwijl de aandacht voor de show van Cuarto gematigd was, werden de eerste beelden van de Selección, onderweg naar het stadion, wel op enthousiasme onthaald.  Vanaf dat moment was het aftellen naar de intrede op het veld.  Het volkslied werd ondanks het gebrek aan tekst, luidkeels meegezongen (Lo Lo Lo Lo Lo...) door de aanwezigen.  
  


Ondanks het tegenvallende begin van de partij bleef het vertrouwen in de Selección, net als voor de wedstrijd, groot.  Supporters van Real en Atlético en zowat elk ander Spaans team steunden broederlijk de nationale elf, al werd toch het meest gejuicht voor 'San Iker' en 'El Niño Torres'.  Toen die laatste de score opende, ontplofte Colón helemaal.  Het doelpunt werd gevierd met innige omhelzingen, luid gejuich, vreugdesprongen en... veel water.  Niet zozeer om te drinken, wel als verfrissing voor buren en zichzelf.  Wat volgde was meer dan een uur vol spanning, hoop, twijfel en toch vertrouwen in de goede afloop.  Dit keer kwamen de Duitsers niet terug en was het Spanje dat, 44 jaar later, oververdiend de Europese beker in de lucht mocht steken.  



Het werd het begin van een lange nacht in Madrid.  Alle Madrilenen op straat en onder 'Yo soy español, español, español' en 'Que viva España' op naar Cibeles en de binnenstad.  En na de lange feestnacht?  A por el mundial!!!