Terim zag Turkije met 4-1 winnen van België
Foto: © SC
Volg Voetbalkrant nu via WhatsApp!
Wij bieden u weer onze aparte, cynische, sarcastische kijk op de week aan. Ons zoutvat strooit vandaag met heel wat nieuws over de Rode Duivels.
België-Estland
Wat een fantastisch eerste weekend van september heb ik beleefd. Zaterdag zat ik op de eerste rij, mijn wangen beschilderd met zwart, geel en rood, mijn Rode Duivelssjaal om de hals en mijn halve meter hoge hoed in onze nationale driekleur op het hoofd. Vol spanning en met het nodige vertrouwen heb ik de wedstrijd van mijn favoriete Duivels tegen Estland gevolgd. De zeer geslaagde Brabançonneversie van Toots Tielemans zorgde bij alle spelers voor een ernstig gezicht. Gelukkig bracht de VRT René Vandereycken even in beeld. Met een grijns tot achter zijn oren wou hij precies alle criticasters de mond snoeren. ‘Zie mij hier staan, jullie stelletje onbenullen die mij buiten wilden. Ik doe gewoon lekker verder en winnen gaan we doen.’
Een gat in de lucht sprong ik toen Wesley Sonck de hoogverdiende 1-0 binnenschoot. Het tegendoelpunt na de rust kon mijn plezier niet temperen, zoveel vertrouwen had ik in een goede afloop. Na de 3-1 heb ik bij mij thuis de polonaise ingezet. De late tegentreffer van de sterke Esten was enkel nog goed voor de annalen. Op dat moment danste ik met al mijn buren op straat en ontspon zich een spontaan volksfeest dat tot in de vroege uurtjes zou duren.
Twaalf jaar hebben we er moeten op wachten, maar eindelijk is het onze nationale trots gelukt om eens de openingsmatch van een kwalificatieronde te winnen. Kroatië (WK 2002), Bulgarije (EK 2004), Litouwen (WK 2006) en Kazachstan (EK 2008) bleken te grote mogendheden voor ons kleine landje. Maar met Estland troffen we eindelijk een tegenstander die we aankonden. 3-2, schitterend: drie doelpunten gemaakt, slechts twee tegentreffers en dat tegen een voetbalgrootheid die er tot nog toe in geslaagd was om enkel tegen de kleinere ploegen twee goals buitenshuis te scoren. In de voorbije EK-kwalificatiecampagne scoorden de Esten in totaal … vijf treffers. Wat is België toch een gastvrij en gul land, niet?
Soeur Sourire lacht groen
De fantastische zaterdag werd gevolgd door een nog veel betere zondagavond. Mijn favoriete bondsvoorzitter, François De Keersmaecker – de man blijkt een karikatuur van zichzelf te zijn – kwam bij Frank Raes in Studio 1 tekst en uitleg geven bij de overwinning van de Belgen. De Mechelaar straalde. Het geluk droop van hem af. Vroeger verheugde ik mij op de oneliners van een zekere meneer Trond Sollied, maar sinds zondag kijk en luister ik met veel plezier naar Cois De Keersmaecker.
“Ik heb veel kwaliteiten”, vertelde de bondsbaas aan Frank Raes. Daar twijfel ik niet aan, maar of die op voetbalgebied te vinden zijn, dat is weer een andere zaak. Als publieksopwarmer voor een show van Geert Hoste of Raf Coppens zou De Keersmaecker alleszins niet misstaan. Of nog beter, als model voor Marec en Kamagurka.
Onze bondspreses gaf wel blijk van veel zelfkennis, alleen is hij de Nederlandse taal niet 100 procent machtig. “Ik ben raar of zelden boos”, glimlachte hij naar Frank. Cois heeft van in de lagere school al problemen met de voegwoorden. ‘En’ en ‘of’ verwart hij dikwijls met elkaar. Ik vind het toch nobel van hem dat hij toegeeft een raar figuur te zijn. Respect!
KBVB klungelt rustig verder
VTM begint binnenkort met een nieuwe sitcom: KBVB en co (Komische Blunder- en Voetbalanalfabetenbond). Onze nationale voetbalbond heeft vorige week een nieuw hoofdstuk aan het al omvangrijke oeuvre aan kluchten toegevoegd. En ik die dacht dat we met het gedoe rond Nabil Dirar en Mémé Tchité het ergste meegemaakt hadden. Niet dus.
Op het programma stond de loting voor de Beker van België bij de vrouwen. Met de nodige show werden de teams aan elkaar gekoppeld. Is daar een probleem mee? Uiteraard, het zou anders de KBVB niet zijn. Frank Raes deed in diezelfde Studio 1 als hierboven het probleem uit de doeken. Blijkbaar stipuleert het reglement dat in die fase van de Beker de eersteklassers niet aan elkaar mogen gekoppeld worden. Jullie raden het al, het begint echt op Comedy Capers te lijken, maar inderdaad, onze bondsbobo’s zijn er wonder boven wonder toch in geslaagd om de eersteklassers wel aan elkaar te koppelen.
Toen Raes aan De Keersmaecker tekst en uitleg vroeg, viel diens mond open van verbazing. “Ik zal het onderzoeken”, was alles wat de brave ziel kwijt kon. De pers wist dus eerder dan De Keersmaecker dat er iets fout gelopen was. In ieder geval, in de loop van deze week werd er in de Houba De Strooperlaan gewoon opnieuw geloot. En het bondsschip nam het ruime sop, op weg naar het volgende avontuur.
Ik hoop dat De Keersmaecker nog dikwijls te gast mag zijn in Studio 1. Ik zou hem bij voorkeur koppelen aan Herman Brusselmans en Gunther Schepens. Dat zou pas voor de nodige hilariteit zorgen: de bondspreses weet nooit van iets en is een karikatuur, de schrijver neemt geen blad voor de mond, komt bij momenten zelfs platvloers over en de ex-voetballer verlaat het programma steeds met een verrekking in de kaak omdat hij te veel zijn best heeft moeten doen om te articuleren.
Van Buyten buiten
Ik had het vorige week nog geschreven in mijn mediaweek: Vandereycken moest Vincent Kompany aan Daniël Van Buyten koppelen, en niet Timmy Simons. Simons is er de man niet naar om het diadeem van Van Buyten op de juiste plaats te houden. Kompany wel, en die is evenmin doofstom. Nu was het dus mispatat. Bij het eerste doelpunt van de Esten verdedigde Van Buyten als een eerstejaars duiveltje: geen enkel oog voor de tegenstander en fout positie kiezend. Ik begrijp het wel, zijn lange haren wapperden op dat moment voor zijn ogen, maar René had hierop moeten anticiperen. Iemand die constant met zijn uiterlijk bezig is, hoort eigenlijk niet op een voetbalveld.
Gelukkig heeft Van Buyten zichzelf buitenspel gezet. Enige vorm van zelfkritiek is de rijzige FC Hollywoodspeler vreemd. Neen, alle tegendoelpunten waren de schuld van de anderen. Van Buyten had beter voor de sport van zijn vader gekozen: worstelen. Dan was hij tenminste een echte man geworden. Toch vertoonde de speler in kwestie zaterdag tegen de Esten enkele tekens die in de richting van die ruwe sport wijzen. Gezien hoe hij Stijn Stijnen in volle razernij een por tegen de borst gaf? Ja, dat durft hij wel, zijn eigen ploegmakkers uitkafferen en fysiek belagen, maar de tegenstander van een doelpunt houden, neen, daarvoor is hij niet mans genoeg. Een goede raad, Daniël, stop met voetballen en word toch worstelaar!
Volksfeest
Na de schitterende vertoning van onze Rode Duivels tegen Estland, hadden wij woensdagavond voor de wedstrijd tegen Turkije volgens goede Belgische traditie verzameld in café ‘Den Kalkoen’. Het etablissement barstte uit zijn voegen, want een bonte bende van wel 60 zwart-geel-rood geverfde ‘die hards’, voorzien van de nodige toeters, bellen en andere onhebbelijk geluid producerende blaasinstrumenten verdrong zich om een glimp op te vangen van onze nationale trots.
Om 20u00 floot de Franse ref Stéphane Lannoye, aan zijn manier van lopen en zijn handbewegingen te merken duidelijk familie van Tom, de partij op gang. Ondertussen verspreidde een walm van verbrande appeltabak zich door het café en werd er, ook naar goede Belgische gewoonte, duchtig muntthee geconsumeerd.
Het doelpunt rond het halfuur van Wesley Sonck zette de tent in vuur en vlam. Onze Turkse buren kwamen even binnenwippen, want zij begrepen niet wat er aan de hand was. Toen de Turken een kwartier voor tijd een goedkope strafschop kregen, galmde een boegeroep door het café. Stijn Stijnen leek op weg om de held van de avond te worden, maar de bal ging millimeters aan zijn hand voorbij. De opluchting was groot toen de 94 minuten voorbij waren.
In café ‘Den Kalkoen’ trok een feest zich op gang, blij als we waren met de schitterende vier op zes uit de eerste twee kwalificatieduels. Een schare auto’s vormde al snel een karavaan en zette koers richting de binnenstad. Supporters hingen uit de ramen van hun gammele karren en de chauffeurs maakten er een ware claxoneerwedstrijd van. En de politie? Die stond erbij en liet alles oogluikend toe. Onze Turkse vrienden wisten totaal niet wat er aan de hand was. We legden hen uit dat dit de Belgische manier van vieren is, wanneer de nationale ploeg een verdienstelijke partij heeft gespeeld en punten heeft gepakt. De Turken gingen weer naar binnen en deden een poging om tussen het getoeter en geroep te slapen. Wij Belgen vierden een feestje dat – alweer – tot in de vroege uurtjes zou duren. Wat zal dat geven mochten we volgende maand vier op zes tegen Armenië en Spanje pakken? Ik durf er bijna niet aan te denken.
Twee dikke vrienden
Tijdens de interland Turkije-België hebben beide bondscoaches voor de nodige show gezorgd. René Vandereycken en Fatih Terrim legden een gezonde dosis animositeit aan de dag. Terim beweerde achteraf dat René hem het hoorngebaar getoond had. Onze aimabele bondscoach ontkende dat achteraf niet. “Ik ben niet begonnen”, repliceerde René. En hij had nóg maar eens gelijk, want wat voor foto’s vinden we vrijdag in de kranten? Terim zelf die de Belgische bank het bewuste gebaar toont.
Toch mogen we Terim niet veroordelen. De man zelf heeft tijdens een barragematch voor het WK 2006 tegen Zwitserland twee vingers verloren: zijn middel- en ringvinger. Toen Terim de Zwitsers in hun eigen kleedkamer oprecht wou feliciteren met hun kwalificatie, smeten die per ongeluk de deur voor zijn neus dicht, waarbij de twee bewuste vingers gekneld raakten. In het ziekenhuis konden ze nadien niets anders doen dan een amputatie uitvoeren.
Woensdag wou Terim aan Vandereycken duidelijk maken dat zijn ploeg al minstens vier doelpunten had moeten scoren. Door het ontbreken van de middel- en ringvinger, leek het alsof de Turkse coach zelf het hoorngebaar aan de Belgen richtte. René gaf hem uiteraard geen gelijk en imiteerde dat gebaar, waarmee de Limburger wou zeggen dat het 1-2 had moeten staan voor de Belgen, toen Sonck voor de zestien getorpedeerd werd.
Na de wedstrijd legden beide coaches hun meningsverschil bij, waarbij Vandereycken Terim nog eens bedankte voor de goede ontvangst. Als Turkije volgend jaar naar België afzakt, belooft René hen een even warm onthaal.
Scheidsrechter de pedalen kwijt
Opmerkelijk artikel begin deze week: Scheidsrechter vindt de weg niet. Afgelopen weekend speelde SK Berlare in Bevordering B thuis tegen Dilbeek. De voetbalbond stelde voor deze topper zowaar een Italiaan als scheidsrechter aan. Alesandro Pirrera was zaterdag met de wagen vanuit Italië vertrokken om zondag ruim op tijd aanwezig te zijn. Ook bij de KBVB is het crisis, vliegtuigtickets kunnen er niet meer af.
Tot in Dendermonde, op acht kilometer van Berlare, was er geen vuiltje aan de lucht voor Pirrera. Maar dan begon de miserie. Hij vond maar niet de juiste weg naar Berlare. Uiteindelijk vroeg de dwalende ref in zijn beste Frans de weg aan een echte Dendermondenaar. “Je cherche la route pour SK Berlaar, une équipe qui joue football dans la Ligue 4”, zei Pirrera. “Oei oei, c’est encore loin d’ici”, antwoordde de Dendermondenaar en hij stuurde Pirrera naar het terrein van SK Berlaar in de provincie Antwerpen. Deze ploeg speelt toevallig ook in vierde, maar dan wel op provinciaal niveau.
Schrijf je nu in voor de Voetbalkrant nieuwsbrief
.png "Servië"){kind=small}
KV Mechelen
Union SG
