Levende legende Ryan Giggs blaast 40 kaarsjes uit: een overzicht

Debuut

Een piepjonge Ryan Giggs (17) vierde zijn debuut op 2 maart 1991, toen hij tegen Everton mocht invallen. Zijn eerste basisplaats kwam er twee maanden later, op 4 mei. Manchester United haalde het met het kleinste verschil van Manchester City en Giggs tekende meteen voor zijn eerste doelpunt in United-loondienst. De Welshman was meteen vertrokken.

Het seizoen nadien groeide Giggs, nog altijd maar zeventien, al snel uit tot een vaste waarde in het geheel van Sir Alex Ferguson. United moest zich aan het einde van de rit tevreden stellen met een tweede plaats in de Premier League, maar op persoonlijk vlak sleepte Giggs meteen een trofee in de wacht: hij werd verkozen tot ‘PFA Young Player of the Year’, een referendum dat hij een jaar later opnieuw zou winnen.

Treble in 1999

Manchester United domineerde het Engelse voetbal in de jaren negentig en aan de zijde van Ryan Giggs braken ook spelers als Beckham, Scholes, Keane en de Neville-broertjes door. Giggs reeg de Engelse titels aan elkaar met The Red Devils, met het seizoen 1998-1999 als absoluut hoogtepunt.

Giggs en co realiseerden het onmogelijke en veroverden één van de hoogst haalbare dingen in het clubvoetbal: de treble. United kroonde zich de sterkste in de competitie, de beker én de Champions League. Een onvergetelijke finale in Camp Nou tegen Bayern München, waarin de jongens van Ferguson een 0-1-achterstand in blessuretijd wisten om te zetten in een 2-1-overwinning staat nog op ieders netvlies gebrand.

In dat topjaar tekende Giggs ook voor een heerlijk doelpunt in de halve finale van de FA Cup tegen Arsenal. Hieronder kan je die treffer nog eens bekijken.

Altijd vaste waarde

De hegemonie van United in Engeland werd ook na 2000 geen halt toegeroepen. De troepen van Ferguson bleven de baas in de Premier League en net als Ryan Giggs, bleven ook de kampioenschappen onlosmakelijk verbonden aan Manchester United.

De linkspoot speelde lang niet elke wedstrijd meer, maar Sir Alex bleef door de jaren heen altijd een beroep doen op Giggs. Dat beamen ook de statistieken: de Welshman speelde sinds het seizoen 1991-1992 niet één jaar minder dan 32 wedstrijden. Ook wij kunnen ons respect voor de ervaren middenvelder niet onder stoelen of banken steken: chapeau Ryan!

Nog eens prijs in CL

Daar waar andere ander oude rotten een niveautje lager aan de slag gingen of zelfs een punt zetten achter hun profloopbaan, ging de onverslijtbare Giggs gewoon door op het allerhoogste niveau. In het seizoen 2007-2008 pakten Giggs en co – toen ook met Cristiano Ronaldo in het team – nog eens echt uit.

The Mancunians kroonden zich tot kampioen voor dichtste achtervolgers Chelsea en Arsenal en baanden zich in Europa een weg tot de finale van het kampioenenbal. Ze schakelden op weg naar Moskou Lyon, Roma en Barcelona uit. In de finale toonde United zich het minst zenuwachtig in het nemen van strafschoppen en zo mocht Ryan Giggs voor de tweede keer in zijn carrière de beker met de lange oren in de lucht steken.

Grote persoonlijkheid, maar nooit WK

Doorheen de jaren trapte Giggs ook heel wat records aan diggelen. Zo is hij ondertussen de speler met het meeste optredens voor Manchester United, is hij de enige speler die erin slaagde om 21 (!) seizoenen op rij tot scoren te komen in de Premier League, maar is hij ook de oudste speler ooit die scoorde in de Champions League.

Naast zijn successen met United, sleepte Giggs ook heel wat persoonlijke trofeeën in de wacht. Hij werd meermaals opgenomen in het Team van het Jaar, zowel in de Premier League als op Europees vlak. Hij werd drie keer verkozen tot Sportpersoonlijkheid van het Jaar. Hij stak verschillende trofeeën op zak doorheen zijn rijk gevulde carrière, maar één iets ontbrak voor de Welshman.

Ryan Giggs was nooit aanwezig op een groot tornooi met zijn vaderland. De middenvelder droeg 64 keer het shirt van de nationale ploeg van Wales, maar raakte nooit doorheen de kwalificatiecampagne. Op de Olympische Spelen in 2012 was hij wel aanwezig. Giggs maakte toen deel uit van de Olympische voetbalploeg die Groot-Brittannië afvaardigde. Eremetaal zat er hoegenaamd niet in: de Britten werden uitgeschakeld in de kwartfinales.