Analyse Dromen van een Europese lente

Want hoopgevend mag het echt wel genoemd worden, deze Europese week. Het begon allemaal met Genk dat - toegegeven met veel bloed, zweet, tranen en geluk - de Spaanse topclub Valencia kennis liet maken met de Limburgse mijnwerkersmentaliteit. Zwoegen en zweten, maar zeker niet opgeven was het motto.

Donderdag dan kwamen de drie andere vertegenwoordigers in actie. Standard mocht de kop afbijten door om 19u al op het veld van het Duitse Hannover te spelen. Non-match eigenlijk waarin gevaar even schaars was als het vinden van een meegaande politicus in de Wetstraat. Maar wel een belangrijk punt tegen een Bundesligaclub, op verplaatsing daarenboven.

En dan Club Brugge: dat tikte in de eerste helft de Sloveense landskampioen Maribor van het kastje naar de muur. Er was ooit een tijd dat zoiets als vanzelfsprekend zou beschouwd worden, maar die tijden zijn al lang vervlogen. Vorige edities van de Europa League leerden ons dat het in elke wedstrijd knokken was. Dan is het een leuke conclusie om maken dat Club het obstakel simpelweg opzij zette. Zonder daarbij heel diep te hebben moeten gaan.

Anderlecht is dan weer een ander verhaal. Vooraf werd al gezegd dat de Brusselaars het Griekse AEK Athene ging opvreten. De voormalige Griekse topploeg had nog maar twee wedstrijden in de benen, had zijn spelers al maanden niet betaald en de economische crisis van het land drong ook door tot op het veld. Dat paars-wit zich zo makkelijk van zijn taak kweet, is lovenswaardig. Hebben we het in het verleden immers niet anders gezien? En nog een leuke conclusie: er spelen weer artiesten in het Astridpark.

Wat we maar willen zeggen: misschien is het wel hét moment om massaal onze clubs te gaan steunen, want er is misschien iets moois in de maak. Deze week betekende een opkikker voor de Europese deelnemers. Mogen we dan niet dromen van een mooie Europese lente?