Slechts met één aanvaller

De opstelling van de Duitsers staat zo goed als vast voor de wedstrijd tegen de Nederlanders. Völler durft het niet aan om met twee spitsen te spelen, hij moest echter beter weten, aanvallen is nog altijd de beste verdediging, maar de schrik om zwaar de boot in te gaan tegen Nederland zit er diep in.

Kahn staat natuurlijk in doel en hopelijk kan hij zijn zenuwen de baas, in de verdediging moeten Arne Friedrich en Philipp Lahm de snelle aanvallen over de zijkanten opvangen. Christian Worns en Jens Nowotny moeten het centrum dichtspijkeren, de omstreden Nowotny krijgt dus toch de voorkeur, wat voor Rudi Völler een groot risico is.

Dieter Hamann en Frank Bauman zijn de twee opruimers voor de verdediging, beide spelers moeten het vooral van hun werkkracht hebben. Dan komen de middenvelders Frings, Ballack en Schneider, waarbij Ballack de taak krijgt om de eenzame spits Kuranyi te bedienen.

Een risicovolle onderneming, als de Nederlanders er in slagen om vroeg te scoren, dan blijft er van het tactisch plannetje niets meer over en is Völler wel verplicht om een aanvaller meer te brengen, en vermits de keuze hier zo beperkt is zijn er zeer weinig alternatieven.

Völler mag dan wel verkondigen in de pers dat hij geen schrik heeft van de Hollanders, maar als hij met deze opstelling vertrekt bewijst hij wel het tegendeel.