Analyse Licentiekoorts
Foto: © SC
Moeskroen houdt het vaderlandse voetbal opnieuw in bedwang. De club dreigt op de fles te gaan en zo de hele competitie overhoop te gooien. Hoe is het zover kunnen komen?
Nauwelijks een half jaar geleden verkeerde Moeskroen in een gelijkaardige situatie. Toen kreeg de club ternauwerdood een licentie. Een beslissing die toen al heel wat wenkbrauwen deed fronsen. Zes maanden later is Moeskroen op sterven na dood. Meteen wordt met een beschuldigende vinger naar de licentiecommissie van de voetbalbond gewezen.
Maar dat is wel heel kort door de bocht. De licentiecommissie kan immers slechts oordelen aan de hand van de licentievoorwaarden die het reglement voorschrijft. De toekenning van Moeskroens licentie gebeurde destijds met heel wat tegenzin bij de leden van de commissie, maar leek de enige uitweg om een maandelange juridische veldslag te vermijden. Niemand die er immers aan twijfelde dat Moeskroen bij een weigering naar de burgerlijke rechtbank zou trekken en daar wellicht zelfs zijn gelijk zou halen. Met de affaire Namen-Geel nog vers in het achterhoofd, werd voor de meest veilige route gekozen.
De echte reden voor deze nieuwe farce moet bij de clubs zelf gezocht worden. Zij bepalen de licentievoorwaarden, en die blijken nu opnieuw te flauw. Enkel met strenge en duidelijke richtlijnen kan de licentiecommissie serieus aan de slag en klinisch dode clubs als Moeskroen uit de competitie zetten. Maar tot nog toe bleek het opstellen van zo'n strikt reglement onmogelijk omwille van de eeuwig ingebakken angst van de clubs. Zelfbehoud. Te veel clubs vrezen zelf ooit in de problemen te komen door de strenge licentievoorwaarden en houden het dan liever zoals het is. Vorig jaar nog wilde de Pro League de licentieprocedure verstrengen en een derde, onafhankelijke partij bij de controle te betrekken. Dat voorstel is toen weggestemd door de kleinere clubs, vooral tweedeklassers. Benadeelde clubs die nu hun pijlen op de licentiecommissie en de bond richten, kijken dus beter ook maar eens in eigen boezem.
Maar dat is wel heel kort door de bocht. De licentiecommissie kan immers slechts oordelen aan de hand van de licentievoorwaarden die het reglement voorschrijft. De toekenning van Moeskroens licentie gebeurde destijds met heel wat tegenzin bij de leden van de commissie, maar leek de enige uitweg om een maandelange juridische veldslag te vermijden. Niemand die er immers aan twijfelde dat Moeskroen bij een weigering naar de burgerlijke rechtbank zou trekken en daar wellicht zelfs zijn gelijk zou halen. Met de affaire Namen-Geel nog vers in het achterhoofd, werd voor de meest veilige route gekozen.
De echte reden voor deze nieuwe farce moet bij de clubs zelf gezocht worden. Zij bepalen de licentievoorwaarden, en die blijken nu opnieuw te flauw. Enkel met strenge en duidelijke richtlijnen kan de licentiecommissie serieus aan de slag en klinisch dode clubs als Moeskroen uit de competitie zetten. Maar tot nog toe bleek het opstellen van zo'n strikt reglement onmogelijk omwille van de eeuwig ingebakken angst van de clubs. Zelfbehoud. Te veel clubs vrezen zelf ooit in de problemen te komen door de strenge licentievoorwaarden en houden het dan liever zoals het is. Vorig jaar nog wilde de Pro League de licentieprocedure verstrengen en een derde, onafhankelijke partij bij de controle te betrekken. Dat voorstel is toen weggestemd door de kleinere clubs, vooral tweedeklassers. Benadeelde clubs die nu hun pijlen op de licentiecommissie en de bond richten, kijken dus beter ook maar eens in eigen boezem.
Schrijf je nu in voor de Voetbalkrant nieuwsbrief
Eupen
RWDM
Charleroi
