Analyse 90 minuten tussen hoop en vrees

Net op de laatste speeldag moeten de Duivels naar Duitsland. Een mission impossible, zo lijkt. Aan de hand van enkele clichés houden we de moed er toch in. Iedere wedstrijd moet gespeeld worden, Ook de spelers van Duitsland hebben slechts twee benen of in voetbal kan alles... We kunnen ze de komende dagen allemaal nog eens oprakelen.

De hoop is weer gegroeid na de perfecte vrijdagavond. Toch mag de euforie het niet halen van het realisme. Rationeel bekeken blijven de kansen op barrages minimaal voor de Rode Duivels. Turkije krijgt Azerbeidzjan over de vloer. In principe winnen de Turken altijd. Al zal de druk immens groot zijn voor Turkije, toch mag er vanuit gegaan worden dat zij zich ditmaal niet zullen laten verrassen.

Al vaak is gesproken over de gouden generatie van de Rode Duivels. Zij krijgen een unieke kans om zich eindelijk te plaatsen voor een groot tornooi. Niet minder dan tien jaar zal het in 2012 geleden zijn dat de Belgen nog eens aanwezig waren op een EK of WK. Veel te lang voor een land waar voetbal nog steeds de belangrijkste bijzaak is.

Geen geschenken
Duitsland verslaan, gebeurt ruw geschat één keer in vijftig jaar. Bovendien waren de Duitsers (alweer) uitmuntend tegen Turkije. De Turkse formatie van Guus Hiddink moest gewoonweg zijn meerdere erkennen in de superieure Duitsers. De ploeg van bondscoach Joachim Löw speelt ontspannen en met veel maturiteit. Bovendien lijkt Löw niet geneigd om veel jongens te laten rusten. Ook daar hoeven we dus niet op te rekenen.

Maar om onze aanvoerder te citeren: "we hebben onze finale". En gelijk heeft Kompany. Dat is al meer dan we na het pijnlijke gelijkspel in Azerbeidzjan nog hadden gehoopt. We zullen het dom puntenverlies tegen Oostenrijk en (thuis) tegen Turkije niet meer aanhalen. Het had nochtans wel de doorslag kunnen geven. Daar hebben we dinsdag echter niets meer aan. Drie punten, één overwinning, volstaat voor de barragewedstrijden. Ook dat is de realiteit...