Column Eén-twee van de week: "Hasi lijkt, na Deschacht, ook al een monument in het park"

Olivier Deschacht is een monument: 400 competitiewedstrijden voor Anderlecht! Ik stel me de vraag of Oli nu eigenlijk de meest onderschatte of meest bespotte speler is in onze vaderlandse competitie. Want je kunt er niet naast kijken: er wordt serieus de zot gehouden met de arme Deschacht! Nu, waar je ook niet kunt naast kijken, is dat Deschacht een beetje dezelfde aaibaarheidsfactor heeft als Sandy Martens destijds. Spreekkoren zoals daar zijn ‘Oli jeannet! Oli jeannet!’ en ‘Oli, laat uw t*** zien, Oli laat uw t*** zien!’ zijn daar niet meer dan een logisch gevolg van. Maar ik ben er zeker van dat al diegenen die Oli beschimpen, stiekem jaloers op hem zijn. Hij ging immers, tegen alle verwachtingen in, met het mooiste meisje uit de klas aan de haal!

"Kop op, Fabrice! Het komt allemaal goed!"

Met Deschacht lachen, daar doen we niet aan mee. Nee, de blonde, oerdegelijke verdediger zal mij altijd doen terugdenken aan die ene match in 2009 Achter de Kazerne in Mechelen. Ene Joachim Mununga (iemand enig idee op welke planeet die nu voetbalt?) dolde er met de arme Oli. Deschacht stond erbij, als een monument op een voetbalveld, en werd gepasseerd langs alle kanten.

Een dubbele longontsteking had er die avond bijna voor gezorgd dat Deschacht nooit die 400 matchen had gehaald. Zondagavond tussen 20u en 21u45 in het Astridpark: een déjà vu! Fabrice N’Sakala, met aan zijn zijde Deschacht, had hetzelfde aan zijn pan als Oli destijds in 2009. Killer van dienst: Fernando Canesin. Deschacht stond er weer bij, keek ernaar en had medelijden met zijn teammaat. Hij wilde zeggen: ‘Kop op, Fabrice! Het komt allemaal goed!’. Maar nee, het komt niet meer goed. Fabrice is immers niet Oli …

De schrik voor putjes

Canesin en N’Sakala speelden trouwens zondagavond ook een bijrol in wat nu al een van de meest bizarre fases van het seizoen is. Fabrice liep Fernando van de sokken in de zestienmeter, heel Oostende schreeuwde terecht moord en penalty, maar scheidsrechter Lardot eiste een bedenkelijke hoofdrol op. Hij stak de schuld op … een putje in de grond!

Gevolg: geen strafschop en de hulptrainer van Oostende, Adnan Custovic, die het veld wilde oprennen om Lardot eigenhandig in dat putje te duwen. Een kuil in het veld die er enkel en alleen maar kwam door de lompigheid van N’Sakala! De schrik voor putjes zat er nadien trouwens wel goed in bij de spelers van Anderlecht. Bij de vrije trap van Berrier sprong niemand in de muur op. Angstig om nog meer putjes te maken …

Besnik Hasi, een monument... In het park

Gebeten hond zondagavond was echter niet N’Sakala. Misschien zat zijn tackle op Capon op het einde van de match daar voor iets tussen. N’Sakala solliciteerde opzichtig naar een tweede geel karton en dus schorsing de volgende match. Het publiek nam hem dat in dank af, maar scheidsrechter Lardot was helaas nog te veel met oneffenheden in de groene mat bezig. Nee, boosdoener in ieders ogen was trainer Besnik Hasi. De coach werd, vooral bij de wissels van Praet en Suarez, het stadion uitgejouwd. Zelfs de bevallige eega van Suarez, het tweede mooiste meisje uit de klas, werd wild (maar niet direct zoals je dat zou willen) van woede.

Naar het voorbeeld van Custovic moest ze door meer dan één iemand in bedwang gehouden worden. Meteen na de match kreeg ik het op Twitter aan de stok met enkele paars-witte fans toen ik het voor Hasi opnam. Ze wezen me onvriendelijk en kordaat op het barslechte anti-champagnevoetbal dat Anderlecht vorig seizoen op de mat legde en het tegenvallende eindresultaat. Eigenlijk moet ik ze gelijk geven, die paars-witte bullebakken. Hasi lijkt, in navolging van Oli, ook al een monument in het park. Want zeg nu eerlijk, eender welke andere trainer, Bob Peeters bijvoorbeeld, was al lang gevlogen!