Stroeykens en Ngoy in het middelpunt van de spanningen: Congo en België strijden om talent, wat doet Mannaert?

Na de dossiers rond Marokko en Griekenland ligt nu ook de Democratische Republiek Congo volop in de schijnwerpers rond de nationale ploeg. We weten dat Vincent Mannaert van de binationale spelers een prioriteit heeft gemaakt: nadat Marokko talenten als Zaroury, El Khannouss en Talbi voor onze neus wegkaapte, wilde de nieuwe sportief directeur van de KBVB het tij doen keren.

Het resultaat is wisselend: een nederlaag in de zaak Karetsas, verrassend succes met Moreira, frustrerende stilstand in het dossier Fernandez-Pardo. Maar Mannaert zorgt er wél voor dat de verhoudingen verschuiven.

De Democratische Republiek Congo, die in 2024 al geruisloos Noah Sadiki bij België wegplukte, zette opnieuw een stevige stap door Mathieu Epolo, Michel-Ange Balikwisha (die zijn keuze al had bevestigd) en vooral Mario Stroeykens op te roepen voor de komende interlandbreak.

Stroeykens, een dossier dat verdeelt?

Daarbij duiken ook heel wat fanpagina’s op sociale media op (vooral op Facebook en X), gevolgd door tienduizenden supporters, die soms nogal… aparte berichten verspreiden. Zo beweert de Facebook-pagina Léopards Actu bijvoorbeeld dat de “ja” van Stroeykens zeer slecht zou vallen in België, en dat de Anderlecht-speler zelfs “heel dicht” bij de A-ploeg van de Rode Duivels had gestaan voor hij koos voor Congo.

Als Mario Stroeykens vorig seizoen, op het hoogtepunt van zijn vorm, misschien wel even in beeld kwam bij Rudi Garcia, is hij nooit écht dicht bij de Rode Duivels geweest. En vooral: niemand binnen de bond (en behalve een paar roepers ook niet bij het publiek) ziet de keuze van het Neerpede-talent als een verraad. Volgens onze informatie dacht Stroeykens al langer aan de DR Congo en wilde hij vooral vermijden dat hij pas op zijn 27ste, "bij gebrek aan beter", een keuze zou moeten maken. Hij verkiest nu al volwaardig Léopard te worden en daar een echte rol te spelen.

Ngoy opgeroepen om hem al 'veilig te stellen'?

Dan is er nog de selectie van Nathan Ngoy. Veel Congolese supporters klagen op sociale media dat dit een manier is van de Belgische bond om een talent 'veilig te stellen' voor België. Het klopt dat Ngoy op een positie speelt waar België veel minder concurrentie heeft: een centrale verdediger met goede begeleiding beseft al snel dat zijn kansen op een plek bij de Rode Duivels groot zijn. Heel anders dan bij Stroeykens, die op een overbevolkt middenveld zat en dus bijna vanzelf bij Congo uitkwam als hij snel een keuze wilde maken.

Dat verklaart ook waarom Matias Fernandez-Pardo, die in beide landen te maken heeft met zware concurrentie, blijft twijfelen. En waarom sommigen vrezen dat Samuel Mbangula uiteindelijk toch nog voor Congo zou kunnen kiezen, ondanks zijn eerste oproep voor de Rode Duivels waarin hij niet speelde. Op sociale media wordt die theorie steeds verder aangewakkerd door fanpages en accounts die niet bepaald zorgvuldig met feiten omspringen.

De spanning wordt bovendien nog versterkt door eerdere uitspraken van Vincent Mannaert, die zei "agressief" te willen zijn op de markt van binationale spelers en hen sneller tot een keuze te willen bewegen. In de praktijk blijkt dat onhaalbaar: elke beslissing leidt tot nieuwe discussies, emoties en frustraties, zeker in een seizoen met zowel een Africa Cup als een WK-kwalificatie op het spel.