The Hillsborough Disaster: het relaas

Kevin Van Cutsem
| 0 reacties
The Hillsborough Disaster: het relaas
Foto: © SC

Deze week herdenkt men in Liverpool de 20ste verjaardag van ‘The Hillsborough Disaster.’ Ook Voetbalkrant belicht de komende dagen Engelands grootste voetbalramp. Vandaag: het relaas van een overlevende.

Lee en Carl, beiden 18 jaar, zijn twee Liverpoolsupporters die geen wedstrijd missen. Ze zijn op die bewuste 15de april naar Hillsborough afgezakt voor de halve finale van de FA Cup. Carl zou echter niet meer terugkeren. Wij spraken met Lee, die ternauwernood aan de dood ontsnapte.

Hoe zijn jullie naar Sheffield gereisd?

Met de minibus. We waren altijd met hetzelfde groepje op stap, uit en thuis. De rest ging meestal zitten. Carl en ik stonden liever recht, voor de sfeer onderweg. 

Hoe zou je de sfeer beschrijven voor de wedstrijd?

Opwindend. Zoals je wel kan voorstellen voor een halve finale. 

Zag je veel fans zonder ticket?

Heel veel. Elke supporter was afgezakt, met of zonder ticket. Velen hoopten ter plaatse aan een kaartje te geraken. Kijk naar Istanboel (de Champions Leaguefinale tegen AC Milan, red). Toen gingen ongeveer 30.000 fans zonder ticket naar ginder. Diegene die er geen konden bemachtigen, volgden de wedstrijd op grote schermen in de stad.

Wanneer had je door dat het mis zou gaan?

Wij zaten in de drukte aan de middelste tunnel net achter de goal. Er was heel veel beweging en wat later raakte ik Carl kwijt. Dat gebeurde wel vaker in de Kop, dus knikte ik nog naar hem, als teken dat we elkaar na de partij wel zouden terugvinden op de plaats van afspraak. Maar het pletten ging verder, veel harder dan voordien. 

Wat dacht je?

Dat ik moest blijven leven, ondanks dat ik half bewusteloos was. Ik herinner me nog dat iemand “snot” riep omdat ik een grote bel uit mijn neus blies. Zo wist men dat ik nog ademde en trokken ze me eruit. Ik weet tot vandaag nog steeds niet wie die man was die riep, maar hij heeft mijn leven gered. 

Heb je Carl nog gezien?

Nee, ik was het bewustzijn verloren en werd afgevoerd naar het ziekenhuis… (stilte) We gaan nog elk jaar zijn graf bezoeken met enkele overlevenden, dat is een traditie. Daarna trekken we ons terug in onze lokale club.

Na het drama ging je meteen weer kijken. Wat dat niet zwaar?

Ik heb nooit nog een voet gezet in een staantribune. Drie weken later was er de terugwedstrijd in Manchester. Een vreemde locatie. Er hing een sombere, aparte sfeer.

Corrigeer
Fout gevonden in bovenstaand artikel? Meld het hier!

Schrijf je nu in voor de Voetbalkrant nieuwsbrief

Meer nieuws

Meer nieuws

Populairste artikels

Premier League

Nieuwste reacties