Interview Dries Mertens: "Ik supporter nog steeds voor Anderlecht"

In 2009 was hij nog een nobele onbekende voor de gemiddelde Belgische voetballiefhebber, maar daar heeft Dries Mertens in 2010 verandering in gebracht. Hij veroverde de Zilveren Schoen in de Nederlandse Eredivisie, alleen de Uruguayaanse sluipschutter Luis Suarez ging hem vooraf, smeerde met FC Utrecht het Schotse Celtic een 4-0-nederlaag aan de broek en schopte het onder Georges Leekens tot Rode Duivel.

Wedden met de doelman

Met elf doelpunten en 26 assists in vijftig officiële wedstrijden mag Mertens niet klagen over zijn cijfers in 2010. Toch heeft de geboren Leuvenaar één groot voornemen voor het nieuwe jaar: nog beslissender worden. “Mijn cijfers kunnen nog omhoog”, is Mertens overtuigd. “Ik moet daar nog meer aan werken en wil nog meer doelpunten maken. Ik moet ervoor zorgen dat de club mij niet kan missen.”

“Ik zit iedere dag een halfuur in de krachthonk. Dat zie je aan mijn lichaam. Ik ben niet meer de frêle jongen van twee jaar geleden.”

De gedrevenheid van de kleine Mertens (1m69) is een schoolvoorbeeld voor veel collega-voetballers. “Ieder partijtje op training wil ik scoren, anders ben ik niet tevreden. Ik eis ook alle vrije trappen op (Mertens scoorde  in de Europa League nog een mooie vrije trap tegen Steaua Boekarest, nvdr.). Na de training blijf ik alleen met de doelman nog wat oefenen. Dan houden we een kleine weddenschap. Hij zegt hoeveel ballen hij zal tegenhouden en ik moet er dan meer proberen te scoren. Ik win bijna altijd. Wat we verwedden? Gewoon een ice-tea of een cola na de training.”

In 2010 heeft Mertens niet alleen het juk van de onbekende en onbeminde voetballer van zich afgeschud. De jonge en frêle voetballer heeft plaats gemaakt voor een volwassen en gespierde man. “Ik heb heel veel geleerd uit die Europese wedstrijden”, aldus Mertens. “Je kijkt naar andere spelers en pikt enkele zaken op. Zij nemen hun tijd en zijn veel geduldiger. Dat probeer ik in mijn spel te integreren. Ik probeer ook belangrijker te zijn voor de groep: weten wat ik kan en weten wat zij verwachten.”

“Anderlecht is een supermooie club. Ik speelde er zeven jaar bij de jeugd en ben nog steeds supporter. Maar dat wil niet zeggen dat ik meteen ‘nee’ zeg  tegen Club Brugge of Standard.”

“Ik ben ook veel sterker geworden. De Dries Mertens van 2011 kan je niet meer vergelijken met die jongen van twee jaar geleden. Iedere dag zit ik een halfuur in de krachthonk en dat zie je aan mijn lichaam. Mijn benen en de rest van mijn lichaam zijn veel steviger geworden.”

Transferperikelen

De goede prestaties van Mertens bleven niet onopgemerkt bij de Belgische topclubs. De 23-jarige Brabander haalt alvast zijn neus niet op voor een terugkeer naar zijn vaderland. Landskampioen Anderlecht beschikt alvast over de beste papieren. “Ik heb daar zeven mooie jaren bij de jeugd beleefd en ben nog altijd een supporter van Anderlecht. Zoiets beïnvloedt je keuze, maar dat wil bij voorbaat niet zeggen dat ik nee zeg tegen Club Brugge of Standard.”

“Maar op dit moment ben ik niet bezig met een transfer. Ik heb het naar m’n zin bij Utrecht en er moet eerst nog een club komen om mij te kopen (Mertens ligt nog tot juni 2014 onder contract, nvdr.). Als speler wil ik op termijn wel een stap hoger zetten. Dat kan een andere competitie zijn, maar ook de top van Nederland. Over een paar jaar acht ik me zeker klaar voor een buitenlands avontuur. Spanje, Duitsland of Engeland. We zien wel waar we uitkomen.”

Rode Duivels

Het heeft een tijdje geduurd, maar in oktober werd Mertens geduld beloond. Georges Leekens haalde hem voor de interlands tegen Kazachstan en Oostenrijk voor het eerst bij de nationale ploeg. Het werd echter een serieuze domper. De Leuvenaar liep in Astana een voetblessure op en kwam niet in actie.

“Ik voelde meteen respect bij de nationale ploeg. Vandaag kwam ik Timmy Simons tegen. We hebben een gezellige babbel gehouden.”

“Het is jammer dat het zo gelopen is, maar alles gebeurt met een reden”, toont Mertens zijn grote zin voor relativering. “Het zal niet gemogen hebben zeker. Ik ben er zeker van dat mijn kans nog zal komen. De bondscoach gaf me het gevoel dat ik in Kazachstan zou starten. Dat motiveert me nu nog meer.”

“De sfeer bij de nationale ploeg is heel gezellig. Ik heb er veel jongens leren kennen en heb nog steeds contact met hem. Vandaag(woensdag 29 december, nvdr.) kwam ik Timmy Simons tegen. We hebben een leuke babbel gehad. Hoe gaat het? Wat ga je doen met Nieuwjaar? Je kent het wel. Ik voelde meteen het respect van de ploegmaats.”