Bachar: "Waarom komen wij niet in Sportweekend?"

Bachar is een icoon in het Belgische zaalvoetbal. Sinds 2001 maakt hij deel uit van de nationale ploeg waardoor hij met mijlen voorsprong recordinternational is van de huidige selectie met 86 caps.

Met al zijn ervaring en prestaties is Bachar uitgegroeid tot een uithangbord voor de Marokkaanse gemeenschap in Antwerpen en bekleedt hij een voorbeeldfunctie voor de jeugd in het Futsal. Die invloed is zo groot dat Bachar ondertussen al een zitje heeft bemachtigd in de gemeenteraad van Antwerpen.

De Marokkaanse Belg wordt in augustus 34 jaar. Het EK Futsal 2010 in Hongarije is, zoals hij zelf aangeeft, zijn laatste kans op een groot toernooi. Als België zich wil kwalificeren voor de UEFA Futsal Championships, zal het wel nog voorbij Griekenland en topfavoriet Servië moeten. “Als we niet van Griekenland kunnen winnen, hebben we op het Europees kampioenschap niets te zoeken”, neemt Bachar geen blad voor de mond.

“Ik ben er van overtuigd dat we dat EK kunnen halen. Servië is uiteraard de te kloppen ploeg, maar ook Macedonië mag niet onderschat worden. In het Europese Futsal zijn er momenteel geen kleine ploegen meer. Italië, Spanje, Rusland en Portugal zijn de absolute top, maar de overige landen zitten dicht tegen elkaar aan. Tegen ploegen als Macedonië en Griekenland mag je echter geen excuses inroepen. Die moet je winnen als je op het EK enige rol van betekenis wil spelen.”

“België kan zeer ver geraken in het Futsal. We mogen echter geen onrealistische ambities vooropstellen. Het niveau van Spanje zullen we hier nooit bereiken. Daar mogen we ons zeker niet aan spiegelen. Spanje is een sportland bij uitstek. Zij beschikken over middelen waar we hier enkel van kunnen dromen. In België loopt men op dat vlak enorm achter. Al zijn we met het topsportproject in Antwerpen wel aan een inhaalbeweging bezig. Toch zullen de Rode Duivels nooit een Europese titel of een wereldbeker binnenhalen. Ons keer op keer kwalificeren voor die toernooien is een meer haalbare en uitdagende doelstelling.”

“Ik heb onlangs gehoord dat er 155 zaalvoetbalploegen op de wachtlijst staan voor een zaal of sporthal in Antwerpen. Dat zijn allemaal vrienden die besloten hebben om samen te gaan spelen in competitieverband. De vraag naar Futsal overstijgt dus ruimschoots het aanbod. Op professioneel niveau blijft zo’n evolutie voorlopig uit. Je hebt in Vlaanderen nog wel enkele voetballers die Futsal met eerste of tweede nationale in het veldvoetbal combineren, maar in Wallonië bestaat dat niet meer. Daar moeten spelers resoluut kiezen voor één van beide opties. Toen ik 17 was stelde mijn trainer bij Berchem mij voor diezelfde keuze. Ik koos toen voor een combinatie tussen het hoogste niveau in de zaal en eerste provinciale in het veldvoetbal.”

“Voorlopig is Germinal Beerschot ook de enige eersteklasser die het Futsal in haar jeugdopleiding integreert. Als jeugdcoördinator bij F.T. Antwerpen neem ik één maal per week de nationale preminiemen en eerstejaars miniemen van Germinal Beerschot onder mijn hoede voor een training in de zaal. In Antwerpen is er echter te weinig infrastructuur om die jongeren naar behoren te kunnen begeleiden.”

“Het gebrek aan media-aandacht belemmert ook de groei van het Futsal. In Sportweekend krijg je wel elke week handbal en volleybal te zien. Zaalvoetbal is eveneens een topsport in Antwerpen. F.T. Antwerpen speelt ook regelmatig voor meer dan 1000 toeschouwers. Wij verdienen om diezelfde aandacht te krijgen als de andere zaalsporten.”

“Ook het grote aantal teams in België vormt zowel in het Futsal als het veldvoetbal een obstakel. Daardoor zijn er in zo’n klein land heel veel krachten verspreid over verschillende ploegen, waardoor het moeilijk wordt om echt aan de top te spelen. Dat zie je in Antwerpen met Germinal Beerschot en Antwerp. In Brugge, Genk en Gent lukt het echter wel. Antwerpen verdient dat ook.”

“In clubverband wil ik nog twee seizoenen meedraaien aan de top. Bij de nationale ploeg houdt het echter op indien we ons niet kwalificeren voor het EK in Hongarije. Dat heb ik voor mezelf uitgemaakt. Ik wil absoluut stoppen op de top van mijn kunnen. Nog enkele seizoenen uitbollen in tweede of derde klasse zie ik mezelf niet doen. Ik heb altijd bij een topclub gespeeld en wil zo ook mijn carrière eindigen.”

“Welke functie ik daarna in het voetbal zal vervullen, moet de toekomst uitwijzen. Ik verwacht wel de kans te krijgen om na mijn carrière als coach aan de slag te gaan. Maar een rol als ambassadeur van het Futsal zie ik ook wel zitten. Dat zal ik zeker overwegen mocht de gelegenheid zich voordoen. Als jeugdcoördinator en – begeleider hou ik me al jaren bezig met het extrasportieve. Dat is mijn ding. Ik zou dat niet kunnen missen.”

Auteur: Jeroen Pyl