Analyse Van 6 op 27 naar 10 op 15, zó kreeg Vanderhaeghe AA Gent op de rails

Maar wat paste Vanderhaeghe dan precies aan in Gent? En ligt het echt aan die veranderingen? We laten ons licht schijnen over het nieuwe AA Gent.

Focus op vertrouwen, plezier én cohesie

Spelplezier, dat was het eerste wat Yves Vanderhaeghe opnieuw in de ploeg wou krijgen. Niets haalt stress en onzekerheid zo goed weg als amusement op het veld. Het werkte, zeker als je naar iemand als Esiti kijkt. Waar die vroeger geen risico in zijn passen durfde leggen -en zo zelf een risico werd- lukt dat nu wel.

Verder werd gehamerd op het belang van het team. Vanderhaeghe voerde al snel een kleine regelwijziging door. Voortaan was het taboe om bij het eten een gsm bij te hebben. Zo moesten de verschillende spelers wel met elkaar praten.

Duidelijk systeem

Ook tactisch houdt Vanderhaeghe vast aan dezelfde opstelling, een 4-3-3. Bij Vanhaezebrouck werd er vaak gewisseld tussen drie of vier man achterin. Dat leverde vroeger veel successen op, maar de huidige groep had het er moeilijker mee.

Aanvallende vrijheid

Moses Simon bloeide, voor zijn blessure toch, opnieuw open en op rechts kan dat de laatste weken ook gezegd worden van Samuel Kalu. Het verschil? Door nog een rechts- en linksachter achter die twee jongens te zetten, kregen ze meer aanvallende vrijheid en minder defensieve taken. Vooral voor Simon een verademing.

Geluk

Of je het nu geluk wil noemen, of minder pech, feit is dat Vanderhaeghe al wat meer meeval kende dan Hein Vanhaezebrouck. Akkoord, er was het gedoe met de Videoref in Charleroi.

Maar Standard wrong vrijdag een pak kansen de nek om en tegen Waasland-Beveren hadden de Buffalo's geluk dat Seck vergat waar het doel zich bevond. Vanhaezebrouck kende haast elke week pech en merkte terecht op: "We hadden ze allemaal kunnen winnen."