Heynen: poolster op een erg donker middenveld

Door Aernout Van Lindt

Heynen verbaasde ons vorige week al: in de Ghelamco Arena groeide hij na de rust uit tot de enige Limburger op niveau. En ook in Waregem was hij degelijk tot goed. “Credits aan de jeugd vandaag. We stonden hier met een viertal 18-jarigen te knokken als volwassen kerels”, was Buffel vol lof.

Briljantsmurf zou een leuke bijnaam zijn voor het jonkie. Omdat hij soms echt leuke ingevingen heeft – op het moment dat er spitsen gaan begrijpen wat hij wil doen zullen de doelpunten wel vallen – en natuurlijk ook omdat er nog wat slijpwerk aan is.

Briljantsmurf

Hoewel: tussen de meer ervaren rotten als Buffel en Buyens valt pas echt op hoe volwassen de jonge kerel nu al is. Een professioneel foutje wanneer het moet (geel was zijn deel), de bal bijhouden wanneer nodig en versnellen wanneer mogelijk.

Een stijlfiguur zoals Heynen ook een stijlicoon van Genk kan worden. Maar: dan moet de rest van het team mee. Want het gewicht van de wereld, dat kan de jonge Bryan nog niet aan. Dat mogen we van hem ook niet verwachten.

Windmolens

Mogen we een vergelijking maken met die andere creatieve middenvelder? De kracht van Hans Vanaken in zijn eerste jaar bij Lokeren was dat hij met Kilian Overmeire en Koen Persoons twee geweldige werkmieren in zijn buurt had, die hem af en toe konden uit de wind zetten.

Heynen is momenteel meer een Don Quichote, die vol goede bedoelingen tegen windmolens staat te vechten. En soms hebben we zelfs het gevoel dat er ploegmaats meeblazen. Makkelijker maken is eerder moeilijk maken. Aan hen nu om ook op te staan …