King Michel in Brugge... Wanneer alles en iedereen eigenlijk gewoon moet zwijgen en buigen

Op woensdag 18 september 2013 liep bij ondergetekende een mailtje binnen. "We nodigen u graag uit voor de persvoorstelling van onze nieuwe coach", stond er te lezen. "Place to be: hotel Best Western Weinebrugge."

Op dat moment was al duidelijk dat ene Michel Georges Jean Ghislain Preud'homme de opvolger zou worden van Juan Carlos Garrido. De aimabele Spanjaard had zich - net als zijn voorganger(s) - vastgereden in een blauw-zwart spook.

Een glaasje champagne in de ene hand, een toastje met gerookte zalm in de andere. En Preud'homme sprak. "Ik ben gekomen om Club kampioen te maken." Maar de Luikenaar voegde er meteen iets aan toe. "Verwacht niet meteen een mirakel."

En Preud'homme heeft gelijk gekregen. Twee transferperiodes kreeg hij de tijd om zijn elftal te bouwen. En dat deed hij ook. Gekomen op voorspraak van de coach: Ruud Vormer, José Izquierdo, Abdoulay Diaby, Hans Vanaken, Ludovic Butelle,...

Eerst het opwarmertje, dan de hoofdschotel

Eigenlijk had het 365 dagen geleden al prijs kunnen zijn. Een laat doelpunt van Benito Raman in het Jan Breydelstadion en een ploeg vermoeide benen besliste daar echter anders over.

Maar een mislukt seizoen? Nee, dat was het goed. Preud'homme zette Club Brugge opnieuw op de Europese kaart en schonk het blauw-zwarte legioen een opwarmertje. Die Beker was dan wel leuk, het orgelpunt kwam later.

Op zondag 15 mei 2016 - pakweg twintig maanden na zijn aanstelling - is de sokkel af en kan het standbeeld worden bevestigd. Club Brugge is kampioen en mag daarvoor Michel Preud'homme op de blote knieën danken.

Was de Luikenaar de voorbije maanden het toonbeeld van respect en waardigheid? Nee. Was hij een pretje om mee samen te werken? Niet altijd. Maar het doel is behaald. En dan moet alles en iedereen zwijgen. Want een winnaar heeft altijd gelijk...