Tien maanden miserie voor JPL-sneltrein: "Het was alsof iemand de vreugde had weggenomen"

De blessure betekende een grote aanpassing in Antonio’s leven. "Ik was zo blij dat ik profvoetballer was, en ineens viel mijn dagelijkse routine weg. Gelukkig kreeg ik veel steun van mijn familie in Zimbabwe, mijn ploeggenoten en de fans."

Een lange revalidatie weegt mentaal zwaar, zeker als je alleen woont. "Je kan een hele dag positief zijn, maar één tegenslag en de negativiteit overheerst. In moeilijke momenten belde ik naar mijn familie in Zimbabwe. Die steun was essentieel."

Tijdens een bezoek aan Zimbabwe wilde zijn kleine zusje een loopwedstrijd houden. "Ze zei: ‘Je vertelt altijd dat je zo snel bent.’ Maar ik had nog geen groen licht om te rennen. Dat deed pijn."

Antonio zocht steun bij ploeggenoten met gelijkaardige blessures, maar besefte dat iedereen anders herstelt. "Wat voor de ene werkt, helpt niet per se voor de andere. Ik lag nachten wakker van de pijn. Uiteindelijk vond ik mijn eigen manier."

De grootste les uit zijn herstel? "Iedereen revalideert op zijn eigen manier. Ik heb geleerd dat je naar je eigen lichaam moet luisteren. Nu kijk ik alleen nog vooruit."