De balans van Standard: veel talent, maar ook pech en instabiliteit

Door Aernout Van Lindt

De verwachtingen

Bij Standard was het na de voorbije seizoenen duidelijk: dit jaar moest er terug iets geoogst worden. Duchâtelet liet verstaan dat de top-3 het absolute minimum was, trainer Guy Luzon toonde zich erg gretig op dit seizoen beter te gaan doen.

De verwezenlijkingen

Het is er eigenlijk nooit écht uitgekomen bij de Rouches dit seizoen. Luzon werd de laan uitgestuurd, in januari werd diens vervanger Vukomanovic ook de deur gewezen. Drie coaches in een jaar, dat is absoluut niet goed voor de stabiliteit.

De play-offs

In play-off 1 had Standard af te rekenen met een flinke dosis pech. In Brugge had het de play-offs met een deugddoende overwinning kunnen (en moeten) beginnen, maar liep het op lichte strafschoppen.

Ook in andere wedstrijden was het vaak nét niet of viel het dubbeltje altijd op de verkeerde kant. Kop of let, vaak met de kop naar voor. Jammer, want talent is er wel degelijk in Luik.

De blikvangers

Mehdi Carcela glitterde en schitterde als nooit tevoren, en dan was er ook nog de ontdekking van Adrien Trebel. Als bedeesde jongen gekomen, een jaar later al een flinke man die klaar is voor een topclub.

Met Milec en Teixeira werden in de verdediging enkele nieuwe groeibriljanten ontdekt, Mujangi-Bia is nog iets te wisselvallig maar scoorde toch meer dan regelmatig.

De tegenvallers

Er zijn natuurlijk ook altijd jongens waar je meer van verwacht had als club. Zo is Mujangi-Bia nog iets te wisselvallig om - ondanks zijn topschuttersstatuut bij de Rouches - echt klaar te zijn voor de top.

Van de zomertransfers leek Faty de man te zijn waar we het meeste van konden verwachten, maar Trebel groeide boven hem heen. En in doel konden noch Kawashima noch Thuram écht overtuigen.