Column Tribune: No more heroes anymore

Tribune: No more heroes anymore

 

Vorige woensdag, eerste helft Club Brugge-Donetsk: Simons mist zijn

strafschop, maar die moet hernomen, want de keeper lag al bijna voor

de voeten van de Brugse kapitein, aldus de Britse ref. Ceh klaart dan

maar de klus.

 

Zaterdagmiddag, ergens op een voetbalveldje in Leffinge. Na 90 minuten

kent de wedstrijd Highlanders-Twilight geen winnaar: 3-3.

Strafschoppen moeten beslissen. Deze jongen staat in het doel van de

Twilight. Samen met mijn opponent krijg ik de richtlijnen van de arbiter.

Op de lijn bewegen mag, van de lijn komen niet. De eerste wordt door

ons gemist, de doelman verlaat zijn lijn maar niet overdreven. De

penalty die daarop volgt pak ik. Te ver voor de lijn volgens de lokale scheidsrechter.

Opnieuw trappen. En binnen natuurlijk. Mijnheer Bennet, u hebt een gevaarlijk precedent gecreëerd.

 

Want alle refs gaan hier nu op toezien. Strafschophelden zullen niet

meer bestaan. Als een keeper een strafschop pakt, ligt hij altijd voor

zijn lijn en zal ze moeten hernomen worden. De strafschopnemer moet

geen zenuwen meer hebben. Gewoon even de scheids attent maken

op de vooruitgekomen doelman en hij mag herkansen. Jean-Marie Pfaff is

tevreden dat dat in zijn tijd nog zo niet was. Toen moest je zelfs blijven

stilstaan op de lijn. Maar Jean-Marie trok zich daar niks van aan.

Schijnbeweging naar rechts om dan naar links te springen. De

overroepen truc van onze beste nationale doelman aller tijden.

 

Stel je voor dat zijn reddingen nu hadden plaatsgevonden. België haalt het EK

'84 niet, want de beslissende strafschop die Pfaff pakt tegen Schotland - die Rik De Saedeleer deed brallen: “Hij is de grootste, Beieren heeft gelijk” - moet hernomen worden. Geen Belgen in de halve finale van Mexico '86. En Pfaff kan zich bij Bayern München geen heldenstatus toe-eigenen in de mirakelmatch tegen Paok Saloniki.

 

Een ploeg als Club Brugge heeft een mooie reputatie qua doelmannen die strafschoppen stoppen wanneer het echt moet. Butina toonde het vorig jaar in Dortmund. Verlinden redde – wel pas in de herfst van z’n carrière – enkele cruciale. En dan was er Philippe Vande Walle. Bij een 2-0 voorsprong voor blauwzwart liet hij ze steevast binnen. Lokte hij er zelf één uit of stond het 0-0 of 1-0, dan kon je er van op aan, als hij goed in de wedstrijd zat, dat hij de

strafschop tegenhield. En neem het van mij aan: sommige waren goed

getrapt, dus moet je van je lijn, anders kan je die bal niet halen.

Gebeurt dat nu, dan is het onverbiddelijk: "Opnieuw trappen die elfmeter." No more heroes anymore.

 

De nieuwe FIFA-regel voor de doelmannen is er weer één in het rijtje

van regels waar je vraagtekens kan achter zetten. Dat truitje

uittrekken bijvoorbeeld. In Oostende werden ze er pijnlijk mee geconfronteerd in de derby tegen Club Brugge. Bij 1-1 wordt de Oostendse spits Zoko

uitgesloten omdat hij een tweede gele kaart vangt, nadat hij bij de gelijkmaker

in volle euforie z'n shirt uitdoet. Ik weet het, regel is regel.

Maar toch. Bestaat er zo niets in de zin van "in de geest van de

wedstrijd?" Zodat Zoko een held blijft en kan meestrijden voor een punt of meer?

 

Scheidrechters in dit land: laat een doelman nog schitteren en sluit

geen speler uit die z'n ploeg net terug in de wedstrijd knokte voor

'truitje uittrek'. De voetbalfan wil helden. Alvast bedankt Frank,

Joeri, Johny, Serge, Stéphane, Laurent, Didier, Peter (x2), Kris, Luc,

Marc, Philippe en Claude. En Sepp, herbekijk die regels nog eens, wil je?

 

Auteur: Jan de Jong