Interview Op de sofa met Peter Van Houdt

Peter Van Houdt heeft eindelijk zijn draai bij STVV opnieuw gevonden. Een uitgesproken gelegenheid om met de sympathieke Peter een openhartige babbel te hebben. Plaats van afspraak was Sportlounge´24, in de schaduw van Staaien, waar we Peter na de dinsdagtraining troffen.

Je ziet er wat afgepeigerd uit …
Ja, het was een behoorlijke pittige training, vooral de namiddagtraining is niet in de kleren gekropen. Ik ben best wel tevreden dat we morgen een dagje vrijaf hebben.

Is de trainingsintensiteit vergelijkbaar met Nederland en Duitsland ?
In wezen niet. Wij trainen hier ook gemiddeld tussen de zes en acht keer per week. Dat is vergelijkbaar bij elke andere ploeg. In Duitsland wordt zelfs de meeste dagen maar een keer per dag getraind, maar daar ligt de intensiviteit wel hoger dan in ons land.

Je ging al op je negentiende naar het buitenland, met name Roda JC. Hoe verliep die aanpassing als jonge speler ?
In het begin was dat toch wel even met de ogen knipperen. Roda was tweede geeindigd na het ongenaakbare Ajax met 62 punten. Ajax, met de broertjes De Boer, Litmanen, Davidts en co had de Champions League gewonnen, en was dat jaar buiten categorie. Bij Roda speelden toe kleppers zoals doelman Hesp, Sibon en Van de Leur, en onze trainer was Huub Stevens.
Na enkele dagen begon ik mij af te vragen wat ik eigenlijk kwam zoeken bij deze club. Was het niet te hoog gegrepen voor Van Houdt ? Het was net of ik nog nooit tegen een bal getrapt had. En dan gingen die Hollanders ook nog eens verbaal heel erg tekeer. Bij elk foutje wat je maakte werd je uitgelachen, en schreeuwden ze me toe of ik wel kon voetballen.
Ik kwam uit een warm en gemoedelijk STVV-nest, dus dat was toch wel een harde noot om te kraken. (lacht en schud nee met het hoofd)

En wat heb je eraan gedaan, om je toch niet op je kop laten te zitten ?
Tesamen met Maarten Schops ben ik dan in mijn vrije tijd extra beginnen trainen. Tussen de twee en drie uur per dag. Honderden ballen op doel getrapt, gewerkt aan mijn passeerbewegingen en bal aanname. Dat heb ik meer dan een half jaar gedaan, dag na dag. Dat was best wel een harde periode ja.

En dan begon het toch te renderen, dat harde labeur ?
Jazeker, zowel de trainer als de ploegmaats zagen dat ik er alles aan deed om mee te kunnen, en eens ze die goede wil en inzet zagen, was het ook gedaan met de harde aanpak, en werd ik opgenomen als volwaardig lid. Ik speelde regelmatig mijn wedstrijd en kon scoren, en als toetje wonnen we dat jaar de beker. Ik kan je verzekeren dat Kerkrade en omgeving gek werd toen we met de beker huiswaarts keerden. In mijn laatste seizoen bij Roda hebben we dat trouwens nog eens over gedaan. Dat was een prachtig afscheid.

En toen ging het richting Monchengladbach ?
Inderdaad, een echte topclub in Duitsland. Daar leerde ik nog een extra aspekt kennen van het voetbal, met name de druk op de spelers. In St-Truiden en Roda was die er nauwelijks, daar werd niet altijd even zwaar getild aan een nederlaag, maar bij Borussia was dat andere koek (lacht). Elke dag op training waren daar minstens 2 cameraploegen aanwezig, een tiental reporters van regionale en nationale kranten. Elke beweging werd minutieus gevolgd. Als de resultaten meevielen, was het nog te doen, maar owee als de resultaten er niet waren. Dan ging men nog dieper spitten, en werd alles nog extra uitvergroot. Om een voorbeeld te geven over mezelf. Er werd geteld hoeveel speelminuten ik er had opzitten. In 875 minuten heeft hij 6 maal een goede flankvoorzet gegeven, 8 andere voorzetten kwamen niet aan op de plaats waar het hoorde, 21 keer is hij er niet in geslaagd zijn man voorbij te gaan met balverlies tot gevolg, 1 maal gescoord, enz …
De dag erna stond dat in elke regionale krant, een hele bladzijde vol. Soms verscheen het ook nationaal, maar dat was minder erg. In Munchen en Hamburg lagen ze niet wakker van ons, maar de regionale kranten waren bij momenten echt een gesel. En elke supporter had het natuurlijk gelezen. Dan is het aan de trainer om op de spelers in te spreken, en daar is onze trainer toen wel goed in geslaagd. Anders is het niet meer te doen. Daar heb ik ook geleerd om me niet al te veel aan te trekken van de schrijfsels. Ik zou elke speler eens aanraden om een jaartje in Duitsland gaan te voetballen, dan zullen ze pas beseffen dat Belgie op dat gebied een oase van rust is.

En dan ging het richting Duisburg.
Inderdaad, dat was een stapje terug, maar het was een enorme opluchting toen ik naar daar ging. De druk was nog amper te houden, en bij Duisburg was dat een pak minder, omdat het ook een kleinere club is. Dat was niks in vergelijking met Borussia, maar toch nog altijd een stuk groter dan hier. We promoveerden, maar het jaar daarna was er weer een degradatie. Niet dat we daar slecht speelden, maar we kwamen net iets tekort om te overleven in de Bundesliga. Ik had echter geen zin meer in een nieuw avontuur in de 2de Bundesliga, ondanks het hoge niveau dat daar toch wel is. Toen STVV kwam aankloppen, heb ik dan ook geen minuut getwijfeld. Het is natuurlijk wel een groot verschil. Spelen in Munchen en Gelsenkirchen voor 65000 toeschouwers blijft iets unieks. Maar ik heb het allemaal meegemaakt, en STVV is ook niet van de minste, als de supporters op dreef geraken, is het als tegenstander ook geen pretje om op Staaien te spelen.

Je bent dus ruim tevreden over je buitenlands avontuur ?
Zeer zeker, ik heb misschien niet bij de topclubs gespeeld, maar wel bij mooie (legt nadruk op mooie) clubs gespeeld, Europees voetbal meegemaakt, tegen toppers kunnen spelen. Een jaar heb ik minder kunnen presteren door kwetsuren, maar voor het overige heb ik elk jaar een gemiddelde van 26 matchen gespeeld. Vooral in de Bundesliga is dat niet zo evident als velen wel denken. De enige weg die me daartoe gebracht heeft is altijd scherp blijven trainen. De concurrentie is enorm groot. Eventjes wat rustiger aan doen, en je bent je plaats kwijt. Maar ik ben een vechter, en heb daar ook enorm aan karakter en incasseringsvermogen bijgewonnen.

Jij was negentien toen je vertrok, tegenwoordig gaan ook spelers al op jonge leeftijd naar het buitenland. Weinigen slagen echter. Waarom redden zij het geen 10 jaar ?
Moeilijk te zeggen. Misschien zijn de topclubs te hoog gegrepen. Dan moet je al echt een supertalent zijn. Maar ploegen als Roda, Vitesse en Breda zijn mooie clubs om voor te spelen. Misschien iets minder veeleisend zijn, en je eigen goed kunnen inschatten, en natuurlijk keihard ervoor werken.

Op welke manier volg jij het voetbal, zijn dat TV en kranten, of nog meer ?
TV en kranten volstaan voor mij. In Duitsland las ik zelfs geen kranten. Zo kan ik mijn hoofd ook vrijhouden van individuele meningen, en hou ik me bezig met plezantere dingen.

Voetbalwebsites en forums zijn dus niet aan jou besteed ?
Neen absoluut niet. Daar kijk ik nooit naar. Je bent voor of tegen de speler Van Houdt. 70 procent vindt dat je goed speelt, 30 vindt van niet. Dat is nu eenmaal het lot van een flankspeler. Benji De Ceulaer is daar een goed voorbeeld van. 3 Akties kunnen mislukken, en dan hoor je de tribunes al klagen. Niet alleen hier, dat is overal zo. Als je dan scoort natuurlijk, dan ben je de held. Ik kan me daar makkelijk bovenzetten, met de jaren heb ik een olifantenhuid gekregen (lacht).

Kan jij op dat gebied een rol spelen bij STVV, met jou ervaring ?
Dat weet ik niet. Ik kan wel spelers die in een dipje zitten wat raad meegeven, en vertellen hoe ik erop gereageerd heb. Of ze dat willen aannemen is een andere zaak natuurlijk. Ik ben ook niet daar om het handje vast te houden natuurlijk. Maar als ze er maar een klein beetje van oppikken, dan heb ik toch al een goede bijdrage geleverd.

Heb je het soms ook met de trainer over bepaalde spelsituaties of taktiek ?
Neen, daar hou ik me buiten. Dat werd in het buitenland ook niet gedaan, zelfs niet door topspelers. Trainers als Jol en Stevens weten dat heus wel beter dan ik en Thomas Caers weet waar hij mee bezig is. Die hebben mij daar niet voor nodig. (lacht)

Schuilt er een trainer in Peter Van Houdt ?
Bwa, ik weet het niet. Ik zie het spelletje wel, maar om leiding te geven voor een hele groep denk ik niet dat ik de geschikte persoon ben. Ik zou echter wel graag in het voetbal blijven, maar dan eerder in de nevenweking ervan, zoals jeugd en scouting. Dat lijkt me wel iets ja.

Zover zij we gelukkig nog niet. Wat vond je trouwens van de bestraffing van Balaban en 2 ploegmaats nadat ze een avond serieus zijn gaan doorzakken ?
Terecht, en geen excuses.

En van spelers die af en toe eens de teugels loslaten ?
(vastberaden) MOET. Af en toe moet je jezelf eens laten gaan zoals een gewone sterveling (lacht). Als je wedstrijd daardoor niet in het gedrang komt, en als dat niet elke week gebeurd, is dat geen probleem. Wij zijn ook geen monniken denk ik. (lacht)

Om af te ronden Peter, wat doe je in je vrije tijd en wat is je grootste hobby ?
Een groot gedeelte gaat uiteraard naar mijn vriendin en ons hondje. Wij doen wat elk koppel doet, dus niks buitensporigs of abnormaal.
Mijn hobby ? Ik verzamel miniflesjes sterke drank. Vol natuurlijk, de lege daar kan ik niets mee doen (schatert), en de collectie begint al aardig te groeien. En ze zijn nog allemaal vol hoor. Als er supporters zijn die me daar bij willen helpen, die mogen altijd eens contact opnemen.

Dat is bij deze genoteerd. Bedankt Peter voor dit gesprek, en nog veel mooie jaren op Staaien.
Bedankt, en STVV kan op mij rekenen. Die 3 doelpunten waren nog maar een begin.

Met dank aan Ben Jacques. [AN]