Lezersbrief in de kijker: Accuraat werk stewards

Laat me toe van eens iedereen te bedanken voor het vele werk dat zaterdag verricht werd.

Het begon al voor het ongeval. Enkele heethoofden hadden het niet begrepen met de (onterechte) uitsluitingen van onze spelers en lieten dat ook duidelijk verbaal zien. Eén van de vrouwelijke stewards was erin geslaagd deze twee mannen tot een aanvaardbaar niveau te brengen (of het hekken had er misschien al vroeger uitgelegen).

Nadat Dong in de 85ste minuut het bevrijdende tweede doelpunt gemaakt had, was de vreugde zo groot dat het hekken dat ons moet beschermen het begaf. Je kon mijn inziens hier niet spreken van vandalisme of iets dergelijks. Het hekken was duidelijk van geen kwaliteit zeker en niet in staat om een “normaal” vreugde tafereel te verwerken. Waarschijnlijk had er ook nog nooit zoveel volk in het bezoekersvak gestaan?

En weer waren de stewards er onmiddellijk bij om de nodige hulp en orde te regelen. Ik wil zeker alle hulpverleners van het Rode Kruis en de Brandweer, beide van Virton, ook feliciteren en bedanken voor hun optreden. Schitterend!!!! Op zo een moment voel je je weer Belg: een Waal en een Vlaming die tegenover elkaar staan en beide moeite doen om elkaar te begrijpen. Af en toe geholpen door vrienden uit onze supportersclub die (tot mijn verwondering soms) perfect tweetalig waren en op het gepaste moment als tolk optraden. Ook de praktische bezorgdheid van voorzitters Julien (FASC) en Erwin (ASC Metropool) zijn niet te onderschatten. Zij zullen later in het verhaal nog van pas komen.

De hulpverlening verliep gedisciplineerd en vlot. Nooit ben ik alleen gelaten wat in een dergelijke situatie van aanhoudende pijn toch een “morele” troost was. Ook chapeau voor de dokter die zich spontaan aangeboden had om hulp te verlenen.

Na een slepende rit van ongeveer een halfuur zijn we rond 22u30 aangekomen in het dichtstbijzijnde ziekenhuis, nl. Saint-Joseph in Arlon. Ongeveer 35 kilom van Virton.

Het was daar tamelijk druk op de spoed. Na enkele minuten werden er RX-foto’s genomen die mij de bevestiging gaven: geen gebroken maar wel zwaar gekneusde ribben.

Verder hebben ze daar niets gedaan, zelfs geen pijnstiller en ook geen verband gegeven. Rond 24 uur werden we letterlijk op straat gezet en moesten we maar onze plan trekken.

Daar stond ik op straat, samen met Gerda, die iets gebroken had aan haar arm en een vriend van haar. We stonden dus met drie op straat.

Ik heb toen Julien gebeld die onmiddellijk de nodige schikkingen getroffen heeft om ons naar huis te krijgen. Na een vijftiental minuten belde hij me terug met de mededeling dat een auto van de stewards, die nog ter plaatse was, ons ging komen ophalen en naar huis brengen. Dat kan je dromen maar zeker niet als normaal verwachten.
Na de praktische overwegingen werd ik door die stewards als een koning behandeld. Met een grote nauwkeurigheid draagden ze zorg voor mij.

Gerda die ook last had met haar plaaster werd met de zelfde zorgen behandeld. Na ongeveer 280 km en 3 uur rijden werd ik thuis in Merksem voor mijn deur afgezet. Voor degenen die snel kunnen rekenen is het dan al voorbij 4 uur 's ochtends.

Met evenveel plezier gaat dan de rit verder naar Brasschaat om ook Gerda thuis at te zetten. Nancy, Fred en Jan: geen honderd, maar duizend maal duizend bedankt.

Ook ik had het liever anders gezien, maar in de gegeven omstandigheden mag ik zeker niet klagen van mijn gekneusde ribben. Een niet accuraat optreden van alle hulpverleners had waarschijnlijk ergere verwondingen tot gevolg gehad. Toen ik daar op de grond lag ging maar één ding door mijn hoofd “geen tweede Heizel, aub”. Wel zij hebben dit voorkomen. 

Noble Willy