Interview Voetbalkrant sprak met Steven Ribus
Foto: © SC
Voetbalkrant sprak met Steven Ribus
door Kevin Van Cutsem
door Kevin Van Cutsem
Op een kille woensdagavond spraken we af met Steven Ribus, de creatieve locomotief uit Mechelen die op een zijspoor is beland in Gent. Plaats van afspraak is, hoe kan het ook anders, een voetbalkantine in het Haachtse. Terwijl in de helse kou buiten miniemen en kadetten zich te pletter trainen, zetten wij ons lekker in een warm hoekje. Ribus is alles wat ik ervan verwachtte, geen grote flamboyante persoonlijkheid maar een kleine sympathieke modelprof die in zijn bescheidenheid en eerlijkheid groot is. Alle ingrediënten waren aanwezig voor een goed gesprek.
Je speelt met rugnummer 10, wat voor een aanvallende flankmiddenvelder toch wel opmerkelijk is. Is er een reden waarom je met deze nummer speelt of is het puur toeval?
Puur toeval eigenlijk. Toen ik twee jaar geleden de overstap naar Gent maakte, was het Nieuwjaar en had elke speler reeds een nummer. Omdat rugnummer 10 net was weggevallen kon ik nog net kiezen tussen 10 en 31. Mijn keuze was snel gemaakt. Mocht ik zelf gekozen hebben, zou het ongetwijfeld nummer 17 zijn geweest waar ik in Mechelen altijd mee gespeeld heb, maar die was helaas al bezet.
Zowel op de flank als in de spits hebben we jou al goed zien spelen. Op welke plaats voel je jezelf nu het meest tot je recht komen?
Zonder twijfel op de flank. Het spijtige is dat de trainer een ander systeem hanteert zonder echte wings waardoor het momenteel moeilijk is om op die positie te spelen. Toch blijft de linkse flank mijn achtertuin. Lekker aanvallend.
Het is net dat gewijzigd spelsysteem dat ervoor zorgt dat het momenteel voor jou niet van een leien dakje loopt bij de Buffalo’s. Vind je dat je ondanks de brede Gentse kern voldoende speelminuten krijgt van Leekens?
Nee, op dit moment zeker niet. Ik heb dit seizoen amper drie volledige wedstrijden gespeeld. De daaropvolgende wedstrijden moest ik mijn plaats terug afstaan aan spelers die terugkwamen uit blessure of schorsing. Dat is natuurlijk allesbehalve plezant maar je legt je erbij neer of je zoekt iets anders.
En, ben je op zoek?
Dat hangt af van de situatie waar ik verder in verzeild geraak, namelijk het aantal wedstrijden dat ik nog mag spelen. Je staat immers niet meer in de kijker en dan vergeten de mensen en de clubs je sneller. Niet spelen betekent ook dat het moeilijker wordt om persoonlijk een hoger niveau te bereiken. Het komt er op aan dat ik nu vooral daaraan werk,desnoods zet ik een stapje terug en ga ik naar 2de om mij zo terug omhoog te werken.
Het zou nochtans een mooi moment zijn voor een buitenlands avontuur? De Nederlandse competitie lijkt je op het lijf geschreven, technisch voetbal in een 4-3-3 met een hoge snelheid van uitvoering, daar zie ik Steven Ribus wel in functioneren.
Ja, daar is het misschien wel tijd voor. Uiteraard heb ik dat altijd al willen doen. Maar je moet je natuurlijk in de kijker kunnen spelen en kwetsuurvrij blijven. De ploegen kloppen nu niet op de deur omdat ze denken dat je gewoonweg niet voldoet. Maar zoals je zegt, ik ben nu 26 en de mooiste tijd van het voetbal breekt aan, dus het moment is wel geschikt, denk ik.
Dat denken wij ook. Wij niet alleen trouwens. We hebben opvallend veel mails gekregen vanuit Mechelen. Het is meer dan duidelijk dat het KV-legioen je echt nog op handen draagt. Veel fans blijven echter popelen om de oude Ribus nog eens aan het werk te zien. Is er iets wat je hen nog wil vertellen?
Ik heb een heel prettige tijd beleefd in Mechelen en ik weet dat de supporters er massaal achter mij stonden en misschien nog steeds staan. Ik zal altijd met een warm gevoel terugdenken aan mijn KVM-periode. Mijn agressieve manier van spelen en mijn verbeten mentaliteit kunnen ze daar appreciëren waardoor ik er altijd mijn draai vond. Ik wil hen toch alleszins bedanken voor de mooie jaren en de steun.
Om even in de sfeer van Malinwa te blijven. KV-supporters staan er om bekend hondstrouw te zijn. Jij hebt er ook vaak tussen gestaan. Hoe zit dat nu met jou, volg je ze nog op de voet?
Ja, dat probeer ik. Via Teletekst…
…en Voetbalkrant.com?
Nee, ik heb helaas geen internet. De laatste derby tegen Racing wou ik wel gaan kijken, ik heb zelf ook gebeld voor tickets maar ze waren reeds allemaal de deur uit. Het is moeilijk om te gaan zien want we spelen zeer vaak op hetzelfde tijdstip. Maar ik zou nog eens heel graag gaan kijken, dat moet zeker dit jaar nog eens kunnen.
Tot slot, wat zijn jouw mooiste en slechtste momenten in jouw carrière tot nog toe?
Ik heb 9 jaren achter de kazerne gespeeld en daar waren veel ups en downs. Het jaar dat ik de overstap maakte van de Uefa-junioren naar de kern, zakte KV net naar 2de. Daarna speelde we kampioen en promoveerden we terug. Terug naar eerste klasse gaan is gewoon fantastisch. Kampioen worden is altijd iets speciaals en zeer mooi om mee te maken. Dat was ongetwijfeld de mooiste periode uit mijn carrière. De degradatie het jaar nadien was dan weer een mokerslag, een echt dieptepunt. Samen met de perikelen rond voorzitter Willy Van den Wijngaert hoewel dat op mij persoonlijk minder effect had. Je kan dus wel stellen dat ik in Mechelen bijna alles meegemaakt heb dat je kan meemaken in het voetbal.
En nog zo jong.
Nadat de laatste slokken cola gedronken waren en de shirts van een handtekening waren voorzien, werd het tijd om afscheid te nemen en wederom de barre koude te trotseren. Voor het vertrek wensen we hem nog veel succes toe.
Redactie: Kevin Van Cutsem
Foto’s: Els Van Campenhout
Schrijf je nu in voor de Voetbalkrant nieuwsbrief
RWDM
Charleroi
