Column: speeldag 7 - Lef
Foto: © SC
Er leek dit weekend maar één wedstrijd gespeeld te worden, Racing Genk - Anderlecht, al de rest leek gedegradeerd tot wedstrijdjes zonder belang waar niemand naar uitkeek. Anderlecht maakte zijn status van meest besproken ploeg van het land nogmaals waar.
Eén man stond in de spotlights, Frank Vercauteren, één van de boegbeelden van het rijkgevulde paars-witte verleden. Zijn hoofd lag op het kapblok na de alweer niet gewonnen wedstrijd tegen Rapid Wenen. Vercauteren leek zelfs in zijn lot te berusten, zo kon afgeleid worden uit talloze uitspraken, houdingen en acties in en rond alles wat met Anderlecht te maken heeft.
Maar kijk, een goede twaalf uur na het gelijkspel op Genk, waar Anderlecht wel meer verdiende en de spelers vochten als leeuwen, drukte het bestuur meteen alle speculaties hardhandig de kop in. Vooral de pers kreeg een sneer van de Anderlecht-top die sommige kranten ervan beschuldigde de petitie tegen Vercauteren van vorige week opgestart te hebben. Ook wij pleiten een beetje schuldig. Na het gelijkspel tegen Dender hadden zelfs wij het lef om het ontslag van Vercauteren te vragen want Anderlecht was niet gediend met een coach zonder druk vanuit het bestuur die geen spelers kan motiveren voor mindere wedstrijden en die vaak de verkeerde tactiek en wissels toepast. Lef tonen, het is iets wat Vercauteren overduidelijk mist, daar blijven we bij. Toch hebben we gemeend medelijden gehad met Vercauteren de afgelopen dagen. Wat een Anderlecht-coach al niet lijden kan. De man zag er echt niet goed uit vrijdag op de persconferentie voorafgaande op de topper tegen Genk. Coach bij een topploeg, het vreet duidelijk aan een mens en nog meer als dat bij Anderlecht is. De glimlach van Vercauteren en de omarming van Daniël Renders na het doelpunt tegen Genk bezorgden ons zowaar kippenvel. De robot Vercauteren was op zijn bank weer even mens geworden.
Het Anderlecht-bestuur toont duidelijk wél lef, nu al drie seizoenen na elkaar. Telkens wanneer het Vercauteren het heetst werd onder de voeten, sprak het bestuur het volste vertrouwen uit in de trainer. Zoiets getuigt toch ook van klasse. Zeker gezien het feit dat ergens in de jaren '60 een Anderlecht-trainer werd ontslagen, ook al had Anderlecht toen 12 punten voorsprong op nummer 2 (in het 2-puntensysteem dan nog), maar was volgens het toenmalig bestuur het spelpeil te zwak voor wat Anderlecht zou moeten brengen. Vercauteren mag blij zijn dat hij geen 40 jaar eerder geboren is.
Ook de lijnrechters toonden afgelopen speeldag een groot lef door maar liefst vijf terechte doelpunten af te keuren voor vermeend buitenspel. Vooral Germinal Beerschot was daar op Cercle het grootste slachtoffer van, ook al verdienden de Antwerpenaars gezien het spelbeeld niet echt iets meer dan een punt. De lijnrechters maakten het ons wel heel gemakkelijk met al hun foute beslissingen om de kritiek op de refs nogmaals aan te scherpen. Het moet wel gezegd dat het dikwijls echt niet veel scheelde, een teenlengte of 2-3. Bijna niet te onderscheiden op het moment zelf, maar ons is altijd geleerd dat er bij twijfel niet gevlagd mag worden. De verkeerde beslissingen zijn daardoor vaak ook beslissend voor het resultaat.
Een speciale vermelding gaat uit naar het lef van de lijnrechter bij de wedstrijd Moeskroen-Lokeren. Kan een elleboogstoot nog duidelijker zijn als die van El Mouataz? De lijnrechter maakte de vingerbeweging dat er niets aan de hand was. Wij willen wel eens weten welke verklaring de lijnrechter hiervoor heeft, het gebeurde op amper een halve meter voor zijn gezicht. Bezint eer ge begint...
Eén man stond in de spotlights, Frank Vercauteren, één van de boegbeelden van het rijkgevulde paars-witte verleden. Zijn hoofd lag op het kapblok na de alweer niet gewonnen wedstrijd tegen Rapid Wenen. Vercauteren leek zelfs in zijn lot te berusten, zo kon afgeleid worden uit talloze uitspraken, houdingen en acties in en rond alles wat met Anderlecht te maken heeft.
Maar kijk, een goede twaalf uur na het gelijkspel op Genk, waar Anderlecht wel meer verdiende en de spelers vochten als leeuwen, drukte het bestuur meteen alle speculaties hardhandig de kop in. Vooral de pers kreeg een sneer van de Anderlecht-top die sommige kranten ervan beschuldigde de petitie tegen Vercauteren van vorige week opgestart te hebben. Ook wij pleiten een beetje schuldig. Na het gelijkspel tegen Dender hadden zelfs wij het lef om het ontslag van Vercauteren te vragen want Anderlecht was niet gediend met een coach zonder druk vanuit het bestuur die geen spelers kan motiveren voor mindere wedstrijden en die vaak de verkeerde tactiek en wissels toepast. Lef tonen, het is iets wat Vercauteren overduidelijk mist, daar blijven we bij. Toch hebben we gemeend medelijden gehad met Vercauteren de afgelopen dagen. Wat een Anderlecht-coach al niet lijden kan. De man zag er echt niet goed uit vrijdag op de persconferentie voorafgaande op de topper tegen Genk. Coach bij een topploeg, het vreet duidelijk aan een mens en nog meer als dat bij Anderlecht is. De glimlach van Vercauteren en de omarming van Daniël Renders na het doelpunt tegen Genk bezorgden ons zowaar kippenvel. De robot Vercauteren was op zijn bank weer even mens geworden.
Het Anderlecht-bestuur toont duidelijk wél lef, nu al drie seizoenen na elkaar. Telkens wanneer het Vercauteren het heetst werd onder de voeten, sprak het bestuur het volste vertrouwen uit in de trainer. Zoiets getuigt toch ook van klasse. Zeker gezien het feit dat ergens in de jaren '60 een Anderlecht-trainer werd ontslagen, ook al had Anderlecht toen 12 punten voorsprong op nummer 2 (in het 2-puntensysteem dan nog), maar was volgens het toenmalig bestuur het spelpeil te zwak voor wat Anderlecht zou moeten brengen. Vercauteren mag blij zijn dat hij geen 40 jaar eerder geboren is.
Ook de lijnrechters toonden afgelopen speeldag een groot lef door maar liefst vijf terechte doelpunten af te keuren voor vermeend buitenspel. Vooral Germinal Beerschot was daar op Cercle het grootste slachtoffer van, ook al verdienden de Antwerpenaars gezien het spelbeeld niet echt iets meer dan een punt. De lijnrechters maakten het ons wel heel gemakkelijk met al hun foute beslissingen om de kritiek op de refs nogmaals aan te scherpen. Het moet wel gezegd dat het dikwijls echt niet veel scheelde, een teenlengte of 2-3. Bijna niet te onderscheiden op het moment zelf, maar ons is altijd geleerd dat er bij twijfel niet gevlagd mag worden. De verkeerde beslissingen zijn daardoor vaak ook beslissend voor het resultaat.
Een speciale vermelding gaat uit naar het lef van de lijnrechter bij de wedstrijd Moeskroen-Lokeren. Kan een elleboogstoot nog duidelijker zijn als die van El Mouataz? De lijnrechter maakte de vingerbeweging dat er niets aan de hand was. Wij willen wel eens weten welke verklaring de lijnrechter hiervoor heeft, het gebeurde op amper een halve meter voor zijn gezicht. Bezint eer ge begint...
Schrijf je nu in voor de Voetbalkrant nieuwsbrief
Eupen
KV Kortrijk
RWDM
Charleroi
KV Mechelen
