Spanning stijgt bij Antwerp-supporters
Foto: © SC
Donderdagavond 22u30. Het forum van Royal Antwerp FC telt met momenten meer dan 250 bezoekers. De reden? Tekent voorzitter Eddy Wauters de officiële overeenkomst met de groep Verhaegen? Een supportersbrief aan de voorzitter, getekend Wouter Indemans
Geachte president, vandaag kiest u tussen een handdruk of een oorlogsverklaring
Geachte president
Geachte heer Wauters
Hier zijn we dan aanbeland. Donderdagavond 4 augustus 2011. We staan enige momenten voor de absolute deadline die door de groep rond Jos Verhaegen werd gesteld voor de ondertekening van een samenwerkingsovereenkomst tussen Royal Antwerp Football Club en de heer Verhaegen zelf.
Wat gaat er door u heen, beste president?
Het is bijna zestig jaar geleden toen u voor het eerst zelf de liefdevolle kleuren verdedigde. In 1952 – velen van ons waren niet eens geboren – stapte u voor het eerst op het heilige gras. U verdedigde de kleuren van het stamnummer één. U zou het zestig jaar lang blijven doen: als speler, als bestuurder, als voorzitter. Geachte president: werkelijk en zonder enige vorm van cynisme; u verdient een knieval voor heel die periode.
Geachte heer president: wat is er in al die jaren door u heen gegaan, op momenten van vreugde en verdriet? Hoe voelde u zich die zestig jaar lang als u de Bosuil betrad? Krijgt u nog wel eens de krop in de keel bij het aanschouwen van de houten Bosuil-banken? Raakt iemand met uw staat van dienst nog geëmotioneerd als hij de portretten van Emmerechts, Smidts, Lehnhoff, Trappeniers of Kodat aan de muren van de business Seats ziet hangen?
Hoe heeft u zich gevoeld toen u in 1969, op amper 36-jarige leeftijd, de leiding van de ‘Great Old’ op de hals haalde? Wat waren de woorden die wijlen Collin u toevertrouwde?
President: ik weet het niet. Ik weet niet wat het is een club te leiden. Een club leiden doet lijden. U bracht Antwerp terug naar eerste klasse. U stuurde Antwerp met vaste hand naar de positie van vice-kampioen. U zorgde voor verschillende bekers. Neen president: niemand van al de hedendaagse fans kan zeggen dat hij dit ooit heeft gedaan noch dat hij het ooit zal doen met uw en onze club. We willen echt uw trots en eer begrijpen. We kunnen niet weten wat zich al die jaren in uw hoofd heeft afgespeeld. Alleen uzelf weet het.
U hebt vijanden en vrienden gemaakt. U bent in opspraak gekomen. U hebt kritiek gekregen. Maar bovenal moest iedereen ook uw intelligentie erkennen, moest iedereen toegeven wat voor inzicht u had. Wauters heeft vaak gelijk gehad, maar niet altijd gelijk gekregen. U heeft ook ongelijk gehad en ongelijk gekregen. Gelijk hebben en gelijk krijgen zijn verschillende dingen. Ook dat weet u. Beste president; het leven is een strijd. Het leiden van een club is een strijd. Uw strijd, onze strijd, een gezamenlijke strijd.
Pans, De Prins, Bellamans: allemaal dachten ze u, meneer Wauters, een hak te kunnen zetten. Allemaal zijn ze van een kale reis thuis gekomen. Met Wauters ben je nooit klaar; het werd u vaak vergeven want Wauters is Antwerp en Antwerp is Wauters. Uw naam zal voor altijd onlosmakelijk verbonden blijven met deze mooie club.
Geachte president: uw hebt uw strijd gestreden. U hebt deze club met hand en tand verdedigd. En ach, het was niet altijd goed. Maar, dat neem ik oprecht op mij: ik weet niet of ik het beter zou gedaan hebben. Ik weet ook niet of ik me wel met de juiste mensen had omringd. Ik weet er niets van. Ik ben een kleine garnaal, een kleine, onbeduidende fan die amper 1/3e van uw leeftijd heeft. Wat weten wij, als kleine supporters, wat het is een club te besturen? Wat weten wij wat het is met makelaars om te gaan? Niets, helemaal niets.
Wij supporters, beste president, moeten het doen met onze onvoorwaardelijke liefde voor deze club. Wij zijn moe getergd, zitten op onze knieën. Deze fiere supporters zijn murw geslagen. Terwijl we hunkeren naar het aanschouwen van de zon, zien we alleen duisternis. Waar we al jaren het embleem van onze club dragen, met de borst vooruit, de kin omhoog en zingend uit volle borst, zijn er diepe wonden geslagen waarvan de littekens voor altijd in onze huid zullen gekerfd staan. Ja, onze fierheid is er nog steeds. Maar het is fierheid op alles wat eens zo mooi was. Net omdat het contrast tussen wat ooit zo mooi was en datgene wat het nu is zo groot is, rollen al jarenlang bittere tranen over de wangen van elke Antwerpsupporter.
Beste president: de keuze die voor u ligt, is een zware keuze. Ze confronteert u met het einde van een tijdperk waar uzelf decennialang het belangrijkste gegeven in vormde. Wij begrijpen dat dit een zware keuze is. We begrijpen de moeilijkheid. We begrijpen ook uw pijn.
President: grijp deze allerlaatste kans zodat wij, als kleine supporters, de naam Wauters positief kunnen blijven herinneren. Ik geef echt niet om de schuldvraag; mij interesseert alleen wat de oplossingen kunnen zijn. En ik geloof in de oplossingen van de groep Verhaegen.
Geachte president: het moment is daar. De keuze is aan u. Het is een keuze tussen een handdruk of een oorlogsverklaring.
Geachte president
Geachte heer Wauters
Hier zijn we dan aanbeland. Donderdagavond 4 augustus 2011. We staan enige momenten voor de absolute deadline die door de groep rond Jos Verhaegen werd gesteld voor de ondertekening van een samenwerkingsovereenkomst tussen Royal Antwerp Football Club en de heer Verhaegen zelf.
Wat gaat er door u heen, beste president?
Het is bijna zestig jaar geleden toen u voor het eerst zelf de liefdevolle kleuren verdedigde. In 1952 – velen van ons waren niet eens geboren – stapte u voor het eerst op het heilige gras. U verdedigde de kleuren van het stamnummer één. U zou het zestig jaar lang blijven doen: als speler, als bestuurder, als voorzitter. Geachte president: werkelijk en zonder enige vorm van cynisme; u verdient een knieval voor heel die periode.
Geachte heer president: wat is er in al die jaren door u heen gegaan, op momenten van vreugde en verdriet? Hoe voelde u zich die zestig jaar lang als u de Bosuil betrad? Krijgt u nog wel eens de krop in de keel bij het aanschouwen van de houten Bosuil-banken? Raakt iemand met uw staat van dienst nog geëmotioneerd als hij de portretten van Emmerechts, Smidts, Lehnhoff, Trappeniers of Kodat aan de muren van de business Seats ziet hangen?
Hoe heeft u zich gevoeld toen u in 1969, op amper 36-jarige leeftijd, de leiding van de ‘Great Old’ op de hals haalde? Wat waren de woorden die wijlen Collin u toevertrouwde?
President: ik weet het niet. Ik weet niet wat het is een club te leiden. Een club leiden doet lijden. U bracht Antwerp terug naar eerste klasse. U stuurde Antwerp met vaste hand naar de positie van vice-kampioen. U zorgde voor verschillende bekers. Neen president: niemand van al de hedendaagse fans kan zeggen dat hij dit ooit heeft gedaan noch dat hij het ooit zal doen met uw en onze club. We willen echt uw trots en eer begrijpen. We kunnen niet weten wat zich al die jaren in uw hoofd heeft afgespeeld. Alleen uzelf weet het.
U hebt vijanden en vrienden gemaakt. U bent in opspraak gekomen. U hebt kritiek gekregen. Maar bovenal moest iedereen ook uw intelligentie erkennen, moest iedereen toegeven wat voor inzicht u had. Wauters heeft vaak gelijk gehad, maar niet altijd gelijk gekregen. U heeft ook ongelijk gehad en ongelijk gekregen. Gelijk hebben en gelijk krijgen zijn verschillende dingen. Ook dat weet u. Beste president; het leven is een strijd. Het leiden van een club is een strijd. Uw strijd, onze strijd, een gezamenlijke strijd.
Pans, De Prins, Bellamans: allemaal dachten ze u, meneer Wauters, een hak te kunnen zetten. Allemaal zijn ze van een kale reis thuis gekomen. Met Wauters ben je nooit klaar; het werd u vaak vergeven want Wauters is Antwerp en Antwerp is Wauters. Uw naam zal voor altijd onlosmakelijk verbonden blijven met deze mooie club.
Geachte president: uw hebt uw strijd gestreden. U hebt deze club met hand en tand verdedigd. En ach, het was niet altijd goed. Maar, dat neem ik oprecht op mij: ik weet niet of ik het beter zou gedaan hebben. Ik weet ook niet of ik me wel met de juiste mensen had omringd. Ik weet er niets van. Ik ben een kleine garnaal, een kleine, onbeduidende fan die amper 1/3e van uw leeftijd heeft. Wat weten wij, als kleine supporters, wat het is een club te besturen? Wat weten wij wat het is met makelaars om te gaan? Niets, helemaal niets.
Wij supporters, beste president, moeten het doen met onze onvoorwaardelijke liefde voor deze club. Wij zijn moe getergd, zitten op onze knieën. Deze fiere supporters zijn murw geslagen. Terwijl we hunkeren naar het aanschouwen van de zon, zien we alleen duisternis. Waar we al jaren het embleem van onze club dragen, met de borst vooruit, de kin omhoog en zingend uit volle borst, zijn er diepe wonden geslagen waarvan de littekens voor altijd in onze huid zullen gekerfd staan. Ja, onze fierheid is er nog steeds. Maar het is fierheid op alles wat eens zo mooi was. Net omdat het contrast tussen wat ooit zo mooi was en datgene wat het nu is zo groot is, rollen al jarenlang bittere tranen over de wangen van elke Antwerpsupporter.
Beste president: de keuze die voor u ligt, is een zware keuze. Ze confronteert u met het einde van een tijdperk waar uzelf decennialang het belangrijkste gegeven in vormde. Wij begrijpen dat dit een zware keuze is. We begrijpen de moeilijkheid. We begrijpen ook uw pijn.
President: grijp deze allerlaatste kans zodat wij, als kleine supporters, de naam Wauters positief kunnen blijven herinneren. Ik geef echt niet om de schuldvraag; mij interesseert alleen wat de oplossingen kunnen zijn. En ik geloof in de oplossingen van de groep Verhaegen.
Geachte president: het moment is daar. De keuze is aan u. Het is een keuze tussen een handdruk of een oorlogsverklaring.
Schrijf je nu in voor de Voetbalkrant nieuwsbrief
Lommel SK
Beerschot
FCV Dender EH
Patro Eisden Maasmechelen
Luik FC
SK Beveren
KV Oostende
Seraing
