Eerder verscheen al een top 10 van jonge talenten in onze Talentenjacht WK-20 op Voetbalkrant.
De reeks bestond uit: Lionel Messi - John Obi Mikel - Francesc Fabregas - Juanfran - Rick Kruys - Quincy Owusu Abeyie - Graziano Pellè - Oleksandr Alijev - Dele Adeleye - René Adler 
(klik op spelernaam om het bewuste deeltje te lezen)

 

In Nederland vond tussen 10 juni en 2 juli het wereldkampioenschap voor voetballers onder twintig jaar plaats. 24 landenteams maakten onder elkaar uit wie zich het meest talentvolle voetballand mag noemen. Het was uiteindelijk Argentinië, één der favorieten, dat in de finale in het Galgenwaard-stadion in Utrecht het verrassend sterke Nigeria opzij zette.

 

Voor de jeugdspelers actief op het tornooi stond er naar aloude traditie weer méér op het programma dan het louter verdedigen van de eer van hun land. Zowat elke Europese club die zichzelf professioneel durft te noemen, had immers zijn scouts in de tribunes zitten om die ene zwarte, witte of anderskleurige parel te ontdekken en vast te leggen. De jeugdige talenten beschikten dus over de ideale gelegenheid om zichzelf in het uitstalraam te zetten en te hopen op een transfer naar een grote(re) club. Anderen wilden dan weer hun huidige clubleiding ervan overtuigen dat ze klaar zijn voor het grote werk.

 

In dat laatste is vooral Lionel Messi (1987), de absolute ster van het tornooi en hét super-talent van FC Barcelona, geslaagd. De Argentijnse middenvelder leidde zijn land met 6 doelpunten, waaronder 2 in de finale, naar de titel en strooide ook nog eens kwistig in het rond met assists en beslissende acties. Messi, die tijdens het WK pas 18 werd, combineert snelheid en kracht met een fabuleuze techniek. Hij werd dan ook geheel terecht uitgeroepen tot speler van het tornooi.

Messi werd geboren op 24 juni 1987 in Santa Fé. Hij stak toen hij 13 was de oceaan over om zijn geluk te beproeven bij Barcelona. In een ijltempo doorliep hij ginds de jeugdreeksen om uiteindelijk via Barcelona C en B (spelend in de Spaanse tweede afdeling) een plaats te verwerven in de kern van de Catalaanse hoofdmacht. Hij was pas 16 toen hij voor het eerst zijn opwachting maakte in het eerste elftal van Barcelona. Hij vierde zijn debuut met name op 16 november 2003 in en tegen Porto, in een wedstrijd in het kader van de inhuldiging van het gloednieuwe Drakenstadion van de Portugese topclub.

Op 16 oktober 2004 debuteerde hij in de Primera Division in een uitduel tegen stadsgenoot Espanyol. Hij werd daarmee de jongste Barça-speler ooit op een officieel wedstrijdformulier. Het duurde tot één mei 2005 voor hij ook zijn eerste doelpunt scoorde. In het duel tegen Albacete verving hij twee minuten voor tijd Eto’o. Ronaldinho zette hem vrij voor doel en het nieuwe troetelkind van het Spaanse publiek verschalkte de keeper met een fabuleuze lob. Met zijn doelpunt dook Messi opnieuw de geschiedenisboeken in: hij werd met zijn 17 jaar, 10 maanden en 17 dagen de jongste speler ooit die voor Barcelona scoorde in de Primera Division.

Het bestuur van Barcelona beseft ten volle dat het een goudklompje van de zuiverste soort in handen heeft, en daar heeft de club dan ook naar gehandeld. Op de dag dat Messi zijn land met een prachtig afstandsschot tegen Brazilië naar de finale van het WK leidde, tekende hij in Utrecht een nieuw en verbeterd contract dat hem tot 2010 aan de club van voorzitter Joan Laporta verbindt. In dat contract is een clausule opgenomen die bepaalt dat Messi de club pas kan verlaten wanneer er 150 miljoen euro op tafel wordt gelegd. Een bedrag dat vermoedelijk zelfs bij Chelsea’s suikernonkel Abramovitch de bloeddruk ietwat zal doen stijgen.

Messi zal het waarschijnlijk een zorg zijn. Hij is erop gebrand een basisplaats af te dwingen in het team van zijn idool Ronaldinho, die zich over het jonge talent ontfermt als een vader. Hij geniet alvast het volle vertrouwen van de club. Laporta noemde hem al ‘ons juweel’, en volgens technisch directeur Begiristain is Messi ‘voorbestemd om te triomferen met de hoofdmacht van trainer Frank Rijkaard’.

 

Verliezend finalist Nigeria moest het méér dan de Argentijnse balgoochelaars hebben van een sterk collectief en van fysieke kracht. Toch was er eentje die wat boven de rest uitstak. John Obi Mikel (1987) is de naam, en u gaat zeker nog van hem horen. Deze achttienjarige middenvelder verdeelt het spel alsof hij nooit iets anders heeft gedaan en vertoont daarbij een opvallend grote maturiteit. Dat Manchester United en Chelsea momenteel met mekaar in de clinch liggen om hem binnen te lijven, hoeft dan ook niet te verbazen.

Op 29 april jongstleden tekende Mikel een contract dat hem voor 4 jaar aan Manchester verbond. Met de overgang zou een bedrag van 10 miljoen euro gemoeid zijn geweest, terwijl Mikel slechts 4 keer in de basis had gestaan bij zijn huidige club Lyn (Noorwegen). Later blijkt dat Mikel ook een contract tekende bij Chelsea. Zowel Lyn als Man U. dienen klacht in bij de FIFA. Ook het Nigeriaanse talent wendde zich tot de Fifa met de vraag zijn contract dat hij tekende bij Manchester te verscheuren. Hij beweert namelijk dat hij is gedwongen dat contract te ondertekenen en hij opteert voor een overgang naar de ‘blues’, de club van zijn hart. Het is nu wachten op een beslissing van de FIFA in deze zaak, en dat zou wel eens een tijdje kunnen duren. Begin juni oordeelde het hoogste voetbalorgaan in de affaire Mexes, ofte Auxerre versus AS Roma. Dat is een jaar nadat de speler zonder toestemming van zijn Franse club de overgang naar de Serie A maakte. Maar dat we vroeg of laat kunnen genieten van de kunstjes van John Obi Mikel op het hoogste niveau, is nu al een feit.

 

De speler waar van tevoren het meest naar werd uitgekeken op dit wereldkampioenschap, is ongetwijfeld Freddy Adu (1989). Toen hij in 2003 op zijn veertiende debuteerde in de Amerikaanse Major League voor DC United én uitblonk op het WK onder 17 jaar, kreeg hij het etiket ‘de nieuwe Pelé’ opgekleeft. De Amerikaan van Ghanese afkomst kon de verwachtingen echter niet inlossen. Slechts zelden liet hij iets zien, of het zouden de twee penalty’s moeten zijn die hij miste. Adu lijkt gebukt te gaan onder de druk die hem wordt opgelegd door de media, het voetbalmilieu, de fans en zijn monstercontracten met sponsors als Nike en Pepsi. Maar wie neemt het hem kwalijk. Adu is nog steeds pas 16 en heeft alle tijd om volwassen te worden en om zich verder te ontwikkelen als voetballer. Pas over een aantal jaar mogen we er over oordelen of hij effectief de ‘voetballende Michael Jordan’ is.

 

Quincy Owusu Abeyie. De naam zei u enkele weken terug waarschijnlijk niets, maar daar is ongetwijfeld verandering in gekomen. De Nederlandse linkervleugelspits maakte in zijn eentje komaf met de zorgen van tornooidirecteur Harry Been over de teleurstellende kaartenverkoop. In de eerste wedstrijd van onze noorderburen, tegen Japan, maakte Quincy (1986) zodanig indruk met zijn onnavolgbare bewegingen, zijn snelheid en het gemak waarmee hij zijn tegenstander in de wind zet, dat het enthousiasme bij de Nederlandse bevolking een enorme boost kreeg en de toeschouwersaantallen de hoogte gingen inswingen. Dat het in de volgende wedstrijden allemaal iets minder sensationeel was, deed er niet toe. Iedereen is ervan overtuigd: Quincy heeft een grote toekomst voor zich.

Het zag er nochtans lang naar uit dat de mensheid niet van zijn enorme talent zou kunnen gaan genieten. Op zijn vijftiende werd hij bij Ajax, de club die hem ontdekte, weggestuurd wegens onhandelbaar. De jonge knaap probeerde het op proef bij Sparta Rotterdam én bij Anderlecht, maar daar zagen ze het wegens zijn verleden als rebel niet in hem zitten. Een vriend van zijn vader stuurde ten einde raad een mail naar Arsenal, waar hij mocht gaan testen. Hij overtuigde er iedereen van zijn kwaliteiten en ondertussen speelt hij 4 jaar voor de ‘Gunners’. Afgelopen seizoen maakte hij zijn debuut tegen Everton in de League Cup. Hij scoorde zelf de gelijkmaker en bereidde het tweede en het derde doelpunt voor.

Zijn balbehandeling en zijn snelheid zijn ongeëvenaard. Van Robert Pires en Thierry Henry leert hij nu dat hij niet altijd de actie hoeft te maken, dat hij geduld moet hebben en het simpeler moet houden. Om eventuele geïnteresseerde clubs af te houden, bood Arsenal Quincy tijdens het WK een nieuw en verbeterd contract van 3 jaar aan. De balvirtuoos blijft dus nog een tijdje in Londen. Het valt te hopen dat hij in de sterformatie van Arsène Wenger aan voldoende speelgelegenheid komt.

 

Nederland mocht met Quincy dan wel de meest getalenteerde speler van het tornooi (naast Adu en Messi) in zijn rangen hebben gehad, het werd reeds in de kwartfinales uitgeschakeld door latere finalist Nigeria (na een lange strafschoppenreeks). En dat mag een verrassing worden genoemd, want er zaten in de kern van de Nederlanders nogal wat jongens die het ongetwijfeld gaan maken in het internationale voetbal. Een aantal onder hen zijn daar al volop mee bezig. Twee van de sterkhouders van Oranje, middenvelder Hedwiges Maduro (1985) en spits Ryan Babel (1986), slaagden er afgelopen seizoen in een basisplaats af te dwingen bij Ajax. De laatste, goed voor 7 doelpunten in 20 competitieduels, hield Anastasiou en Europees kampioen Charisteas geregeld op de bank. Beiden mogen worden verwacht op het WK voor grote jongens in 2006 in Duitsland.

Ron Vlaar (1985) zal daar waarschijnlijk ook bij zijn. Voor hem ging het de laatste maanden wel ontzettend hard. Door de blessures van Kromkamp en Mathijssen kreeg hij op het einde van afgelopen seizoen zijn kans in het hart van de defensie van AZ. Hij greep die met beide handen en blonk onder andere uit tegen Villareal en Sporting Lissabon, respectievelijk in de kwart- en de halve finales van de UEFA-cup. Ondertussen heeft hij al deel uit mogen maken van het keurkorps van bondscoach Marco Van Basten, voor de WK-kwalificatieduels tegen Roemenië en Finland. Van Basten schrikt er niet voor terug volop jeugd in te passen, want ook Babel en Maduro werden door hem al opgeroepen. AZ bood Vlaar onlangs een nieuw contract aan, maar dat werd afgewezen, waardoor de verdediger momenteel nog steeds voor het minimumloon speelt. Dra worden de onderhandelingen opnieuw opgestart, maar er zijn kapers op de kust. Vlaar kan immers rekenen op de interesse van Ajax, Tottenham Hotspurs en Brescia.

 

Qua voetballend talent hoefde Spanje amper onder te doen voor de Nederlandse selectie. Maar net als onze noorderburen sneuvelden ook zij reeds in kwartfinale, eveneens tegen een latere finalist (3-1 tegen Argentinië). Fransesc ‘Sesc’ Fabregas (1987), de regulator op het middenveld, kan nog moeilijk een ‘talent’ worden genoemd. De technisch begaafde controlerende middenspeler, in 2003 overgekomen van Barcelona, brak afgelopen seizoen al helemaal door. Hij speelde, vooral dankzij een lange blessure van Patrick Viera, 46 wedstrijden voor zijn club Arsenal, waarvan 34 als basisspeler, mag zich de jongste debutant ooit noemen in het eerste elftal van de club uit Londen, en bovendien is hij met 16 jaar en 212 dagen Arsenals jongste doelpuntenmaker ooit.

Juan Fransisco Torres Belen, kortweg Juanfran (1985), heeft nog een langere weg naar de top af te leggen dan zijn collega op het middenveld, maar op het WK onder 20 maakte hij minstens evenveel indruk.. Juanfran wordt gezien als een technicus met snelle dribbels en passeeracties. De enige reden waarom we nog niet meer van deze jongeman hebben gehoord, is het feit dat hij onder contract ligt bij het kooplustige Real Madrid. Het is vooral Luis Figo die hem de weg naar een basisplaats verspert, zodat zijn optreden voorlopig beperkt is gebleven tot een aantal invalbeurten en een enkele basisplaats. Maar dat deze geboren Madrileen hard op weg is een vaste plaats te verwerven in het team van Luxemburgo staat als een paal boven water.

 

Een opvallende vaststelling is dat de meeste Europese spelers die met overtuiging hun kunnen toonden op het WK, reeds bij een grote club onder contract liggen. Dat geldt naast de bovengenoemde spelers bijvoorbeeld ook voor de Zwitserse aanvaller Johann Vonlanthen (1986, PSV) en de Oekraïners Artem Milevski en Oleksander Alijev (beiden Dynamo Kiev, beiden 1985). Ook de Afrikanen vinden al op zeer jonge leeftijd de weg naar Europa. Vooral de Franse competitie valt daarbij goed in de smaak. De scouts van de Europese ploegen zullen zich hoe langer hoe meer gaan richten op de Aziatische markt, willen zij nog onontgonnen parels ontdekken. De sterke prestaties van Japan en vooral Zuid-Korea op de wereldbeker in 2004 (met daaraan gekoppeld het succesverhaal van Young-Pyo Lee en Ji-Sung Park, door Hiddink meegenomen naar PSV) én van het verrassend sterke en fris spelende China op het afgelopen jeugdwereldkampioenschap, dragen daartoe bij.

Maar voorlopig zal er toch nog vooral worden gevist in de grote Zuid-Amerikaanse vijver. Uiteraard zijn het vooral de Brazilianen en de Argentijnen die met moeite hun talloze talenten kunnen stapelen, maar een trip naar Colombia valt dezer dagen ook aan te bevelen. Colombia, waarvan alle spelers, op één na, nog in hun geboorteland spelen, ging er in de achtste finale uit tegen de latere winnaar, maar heeft in de groepsfase danig indruk gemaakt met 3 vlotte overwinningen. Vooral spits Dayro Moreno (1985) speelde zich in de kijker. Hij komt uit voor Once Caldas, de winnaar van de Copa Libertadores, de Zuid-Amerikaanse tegenhanger van Champions League. Lang zal het echter niet duren voor we hem dichter bij huis aan het werk kunnen zien, in de Premier League, de Serie A of de Primera Division bijvoorbeeld.


Auteur: Tim Van Landuyt
Auteur 10-delige serie: JImmy Wouters