Column Jan, wo bist du nur geblieben?

Jan Ceulemans moet heden ten dage zich zowat de meest eenzame Belg op de wereldbol voelen, naast het stelletje leeghoofden in het oord van verderf, het zogenaamde Big Brotherhuis. Doch zelfs zij voelen zich van buitenaf gesteund, al zij het door mensen die het gebruik van vervaarlijk Engels klinkende kindernamen niet schuwen en T-shirts beklad met een soortement koeterwaals dragen, ter aanmoediging van hun familielid of vriend wiens lijzige blik gedurende een week het betere weekblad zal mogen sieren.

 

Na een ophefmakende ‘exit’ uit het Jan Breydelhuis is iedereen het spoor van Jan bijster. En geef nu toe, hij is nu niet meteen het type dat gaat onderduiken op een tropisch strand met een white russian in de hand. Hopelijk heeft de ‘schrijvende pers’ en masse beslist om de stakker wat ademruimte te gunnen. Hoezeer we de Caje ook alle geluk toewensen, is de ingreep van Degryse en D’Hooghe niet onterecht te noemen. De manier waarop laat te wensen over, doch de denkwijze is enigszins te begrijpen.

 

Club Brugge wil, sinds de komst van Degryse en co, het roer volledig omgooien. Een ander soort spelers kwamen op het strijdtoneel. Het era Sollied, samen met de afgrijselijke ‘lange bal’ werd afgevoerd en technisch verzorgd voetbal moest de bovenhand krijgen. Ook al is Trond niet bepaald de persoon waarnaast je wil neergepoot worden bij een Paasmaaltijd met de familie, hij wist hoe hij voetbal simpel en efficiënt moest spelen.

 

Maar bij het veranderen van een spelstijl hoort ook een andere leermeester, en de Caje was misschien niet diegene die bronstige paarden als Portillo en Balaban in de rij kon laten lopen. Hij geeft de jeugd kansen, is voorstander van peis en vree en kan ongetwijfeld op sympathie rekenen. Doch een maarschalk met een brede lach op het gezicht zal de eerste zijn om een wat hagel of een ander dodelijk projectiel in zijn richting te krijgen. Nooit zal een krijgsheer na een overwinning stellen: met een lach en sympathie kan je een heel end komen, waarde strijdmakkers!

 

In dat opzicht is de aanstelling van Ferrera, tot nu toe de meest ijzig kalme Spanjaard ooit, een te respecteren keuze. Het blijft echter de vraag of spelers als Clement, Maertens, Vanaudenaerde, Vermant, Gvozdenovic, De Cock,… de gedachtengang van een dergelijk tactisch en technisch brein zullen volgen. Voor spelers als Balaban, Leko en Portillo is de komst van Emilio mogelijk een verlichting.

 

Lijnrecht daartegenover staat de allerminst geruststellende cv van Ferrera. Bij ploegen als Beveren en La Louvière werd hij vriendelijk verzocht zijn ‘kastje’ te ledigen. Men haalde al gauw redenen aan als ‘te ingewikkeld’, ‘te tactisch’,… Ik heb het echter moeilijk te geloven dat in elk van deze gevallen tijdens een bespreking van een opstelling alle spelers met open mond vertwijfeld elkaar zaten aan te kijken.

 

Enfin, de toekomst zal het uitwijzen. Zal Brugge het Uefa-bekertoernooi, dat het zo goed kent, halen of wordt het ome Intertoto? We hopen voor het niveau en de schoonheid van het Belgische voetbal dat El Emilio in zijn opzet slagen zal. [TH]