Column Bond stelt weer geen voorbeeld, Witsel vrijuit

Ze zullen het nooit leren aan de Houba de Strooperlaan. Na de drieste tackle van Axel Witsel (gestrekt been, noppen vooruit) op Roland Juhasz had de bond nu eens de kans om een voorbeeld te stellen. Scheidsrechtersbaas Robert Jeurissen blijft er bij zijn refs maar op hameren dat tackles met gestrekt been terecht onmiddellijk met rood moeten bestraft worden. Dat was wat Johan Verbist afgelopen zondag deed toen hij Witsel al te onvervaard zag ingaan op Juhasz.

FIFA treedt wel op

Helaas worden de scheidsrechters niet gesteund door de voetbalbonzen. In plaats van repressief op te treden en Witsel keihard aan te pakken, moedigt de bond het ruwe spel aan. Aanvankelijk stelde het bondsparket een lichte sanctie van twee speeldagen schorsing voor. Standard ging in beroep, maar kreeg ongelijk. Het Sportcomité bevestigde de schorsing. Standard ging opnieuw in beroep, én met succes deze keer. Het Beroepscomité was van oordeel dat Witsel al genoeg gestraft was door van het veld gestuurd te worden.

Zowel de bond als Standard treden hier alle normen van fatsoen serieus met de voeten. Witsel is een grote recidivist die maar niet lijkt te leren uit zijn fouten. Zijn eerste grove ingreep dateert van 1 april 2009 tijdens de interland van de Rode Duivels bij Bosnië-Herzegovina. Totaal onbezonnen hakte de ex-Gouden Schoen in op zijn tegenstander. De FIFA had duidelijk meer haar op de tanden dan onze slabbakkende KBVB, want de Wereldvoetbalbond schorste de boosdoener meteen voor vier speeldagen.

Recidivisme

Witsel trok duidelijk geen lessen uit dit voorval, want enkele maanden later kapte hij als een volleerde slager het been van Marcin Wasilewski in twee. Niet zozeer de fout op zich, maar vooral de agressiviteit waarmee de Luikenaar zijn tegenstander voor maanden werkonbekwaam schopte, deed bij menigeen de wenkbrauwen fronsen. De bond wou de zondaar eerst voor elf matchen langs de kant houden en zou het dossier doorspelen naar de FIFA en UEFA waardoor de middenvelder ook een internationale schorsing te wachten stond. In beroep kwam Witsel er uiteindelijk vanaf met acht speeldagen en het dossier vertrok niet naar de FIFA en UEFA.

In al die onbezonnenheid van de jonge geweldenaar was de reactie van Standard telkenmale een team met klasse onwaardig. Het bestuur van de Luikenaars nam het iedere keer op voor Witsel en liet, net als de bond, wenkende kansen onbenut om eens een voorbeeld te stellen. Met name de heer Pierre François maakte bij de beroepsprocedures steevast handig gebruik van zijn oratorisch talent als ex-balieadvocaat. Het leverde Witsel totnogtoe geen windeieren op.

Voorbij de normen van het fatsoen

Axel Witsel is uiteraard niet de enige exponent van een op drift zijnde kampioen, maar hij is wel de opvallendste boosdoener. Eerlijkheidshalve moet ik eraan toevoegen dat heerschappen als Sinan Bolat (neusbreuk Mbark Boussoufa, vuistslag op Nabil Dirar, karatesprong op Jonathan Legear), Igor De Camargo (Jan Polak maanden buiten strijd), Réginal Goreux (op het been van Wim Mennes) en Ricardo Rocha (tackle met voet vooruit en tweede gele kaart) niet veel moeten onderdoen voor Witsel. Nog een geluk dat Daan Van Gijseghem rood kreeg voor zijn uitermate zware charge op Marvin Ogunjimi. Een schorsing van minstens zes speeldagen lijkt mij hier wel op zijn plaats, al zit ik nog geen dertig jaar in het voetbal.

Alleen Standard viseren zou natuurlijk ook niet fair zijn. Er vinden de laatste tijd steeds vaker ingrepen plaats op de Belgische velden, die steevast met rood zouden moeten bestraft worden. Om er voor de vuist weg enkele op te sommen: Cheikhou Kouyaté op Bernd Thijs (niet bestraft door de ref), Christoph Lepoint op Lucas Biglia (geen kaart, onvrijwillig?), Zlatan Ljubijankic op Brecht Capon (rood en drie speeldagen schorsing), Dirar op Sven Kums (slechts geel), de ellebogen van Ernest N’for. En dan vergeet ik er waarschijnlijk nog een handvol. Bij het vastleggen van de sancties werkt de bond vaak met twee maten en twee gewichten.

Besluiten wil ik met Standard. Deze ploeg is, zowel op als naast het veld, een kampioen onwaardig. Laszlo Bölöni toont zich in alle situaties een meesterlijke orkestleider van zijn “bande de salopards”. De Roemeen is door zijn nukkige houding nooit de grootste vriend van de perslui geweest, maar na zijn theatraal vertoon op de persconferentie voorafgaand aan de ‘topper’ tegen Anderlecht heeft de Standardcoach zijn laatste beetje krediet verloren. Ook de manier waarop de Luikenaars de organisatoren van de Gouden Schoen door hun massale absentie te kijk zetten, duidt evenmin op veel respect. De Rouches vervallen opnieuw in het Calimeroachtige gedrag van de 25 jaar die voorafgingen aan de titel van 2008 en dat is geen goed teken.