Laat matuur, nooit gezien als potentiële A-kernspeler, maar Noah Sadiki overtrof de verwachtingen

Tegen Oostende waren dat er een tiental, maar dat mag al een overwinning op zich beschouwd worden. Dat wil zeggen dat hij twee opeenvolgende trainers kon overtuigen. Vorig seizoen, in de laatste wedstrijd van Vincent Kompany, kreeg hij op Brugge immers een basisplaats. Door de schorsing van Murillo was Kompany op zoek naar een rechtsback en hij twijfelde niet om Sadiki - die toen al maanden meetrainde - te zetten.

Nochtans tekende hij pas op 10 februari van dit jaar zijn eerste profcontract bij de Brusselaars. Dat is rijkelijk laat tegenwoordig, want Anderlecht probeert de grootste talenten op hun 15de al een profcontract te laten tekenen. Maar Sadiki werd nooit gezien als groot talent. Technisch steekt hij zeker en vast boven de middelmaat uit, maar zijn lengte werd altijd als een minpunt gezien. 

Te klein

Zijn beste positie is die van defensieve middenvelder, maar hij werd bij de beloften en de jeugdploegen ook als centrale verdediger gebruikt. Met zijn 1m74 is dat niet meteen een evidentie. In het systeem van Felice Mazzu kan hij echter als wingback zijn hart ophalen. En ook de nieuwe trainer heeft het voor hem omdat hij de grinta heeft. Wellicht een resultaat van altijd te moeten knokken voor zijn plaats. Hij werd vorig seizoen bij de beloften gehaald zonder eerst voor de U18 te hebben gespeeld, maar werd daar vooral als manusje-van-alles gebruikt. Een gatenvuller.

Bij de jeugd klonk het ook altijd dat het 'een karaktertje' is en soms niet de makkelijkste, maar hij moest ook altijd tegen het etiket van 'waarschijnlijk te klein voor de A-ploeg' vechten. Van zijn generatie is hij nu wel de enige die op de lijst van de eerste ploeg prijkt.

Ineens zag ook Kompany iets in hem. Onder Mazzu lijkt hij vooral de concurrentie met Amir Murillo en Abdulrazak Ishaq te moeten aangaan. Maar op Neerpede gebruiken ze hem nu al bij de jeugd als voorbeeld van hoe karakter even belangrijk is als talent.