Interview Voetbalkrant sprak met Philippe Clement

"Nooit ga ik hier nog weg"
Door Thomas Dubois

Philippe Clement (31) is een man van vele oorlogen. De polyvalente vice-kapitein van landskampioen Club Brugge is zowel middenvelder als verdediger. Op en naast het veld is de international een leider. Wanneer hij niet op het voetbalveld staat is hij in de weer met de Damiaanactie of met zijn vrouw en twee kinderen. Wij hadden een gesprek met de Antwerpenaar over wat gebeurd is en wat er nog te gebeuren staat. 

- Ben je tevreden met wat Club Brugge getoond heeft in de heenronde?
Naar de omstandigheden zijn onze prestaties goed tot heel goed. We zijn niet van pech gespaard gebleven. We hebben de voorbije maanden enorm veel blessures gehad. En dat toonde zich ook in ons spelbeeld. Zonder die blessures hadden we nu een andere situatie. Ons hoofddoel voor het seizoen was in de Champions League raken. Dat is ons ook gelukt. Meer nog, we overwinteren Europees en we konden thuis stunten tegen Bayern München door gelijk te spelen. We doen in de competitie nog steeds mee voor de prijzen, wat ook belangrijk is.

- En met je eigen prestaties?
Ik ben best tevreden. Het is alleen jammer van die scheur in mijn mediale band waardoor ik twee maanden buiten strijd was. Het is spijtig dat we in die maanden heel wat punten verloren.

- Zijn de prestaties buitenshuis bevredigend?
Nee, helemaal niet. We konden slechts drie keer winnen. Die wedstrijden kwamen telkens na een wedstrijd in de Champions League, dat speelt wellicht een rol in de mindere prestaties.

- Je carrière in het buitenland ging de mist in. Heb je daar geen spijt van?
Hoewel ik geremd werd door wat blessures ben ik best tevreden. Ik had nog drie jaar contract bij Coventry. Franky Van der Elst stopte toen net hier bij Club Brugge. Via de nationale ploeg had ik een goed contact met Vital Borkelmans en Gert Verheyen. Club Brugge was ook de ploeg die mij altijd aansprak. De keuze was dus niet moeilijk. Ten opzichte van Coventry was dit zelfs nog een stap vooruit. Spijt heb ik niet omdat we hier de laatste jaren Champions League hebben meegemaakt, wat je niet kan met een club uit het buitenland.

- Wat als er ooit er een mooi aanbod mocht komen?
Nu niet meer, ik ben hier gesetteld. Ondertussen zijn we een deel van de familie geworden. Zo voel ik het aan, en zo voelen ook de mensen binnen de club het aan. Ik wil hier nooit meer weg.

- Blijf je in het voetbal na je actieve voetbalcarrière?
Ik wil trainer worden. Vroegere trainers hebben me telkens op het hart gedrukt dat ik een goede trainer zou zijn. Het is de bedoeling dat ik eerst een trainersdiploma haal, en dan zien we wel of ik ergens een kans krijg.

- Is er iets waar je spijt van hebt?
Vooral van de blessures. Ik heb het WK in Japan gemist. In de bekerfinale viel ik uit met een blessure waardoor ik een kruis kon maken over het kampioenschap. Dat zijn echter zaken die je niet in de hand hebt.

- Hoe logisch was de keuze voor het voetbal?
Voetbal heeft me altijd geïnteresseerd. Ik heb vroeger veel verschillende sporten gedaan, ik was altijd in de weer of aan het trainen. Het was eigenlijk nooit de bedoeling om er mijn beroep van te maken. Ik ben er opeens ingerold. Ik kreeg in het begin toen ik voetbalde ook veel steun van mijn ouders. Iets waar ik hen nu nog dankbaar voor ben.

- Ben je na zoveel jaar het hele voetbalcircus nog niet beu?
Helemaal niet. Ik kan me er nog steeds 100% voor inzetten. Ik train en speel nog altijd met evenveel plezier als toen ik amper zeven jaar oud was. Mijn hobby is nu mijn beroep en daar ben ik heel blij om. Soms ben ik wat te gedreven, als ik geblesseerd ben en ik revalideer hard om terug te komen, dan zijn de kinesisten vaak kwaad omdat ik meer moet rusten. Ik moet mijn energie kwijt kunnen, anders word ik nerveus.    

- De Rode Duivels gaan niet naar het WK, was dit je laatste kans om een groot toernooi mee te maken? 
Nee, mensen zien het trouwens veel te zwart-wit. Met België kenden we een periode zoals we deze de afgelopen maanden bij Club Brugge kenden. Iedere wedstrijd waren er wel een paar geblesseerd of geschorst. Zo kweek je geen automatismen. Het is allemaal niet zo slecht.

- Wat is je persoonlijk gloriemoment in je carrière?
Dat zijn er een paar. De meest recente is de titel vorig seizoen op eigen veld. In een beladen duel haalden we de titel binnen tegen onze aartsvijand. Dat maakte het extra mooi. 

- Wie is de beste speler of trainer waar je ooit mee samenspeelde?
Dat is moeilijk te zeggen omdat je verschillende soorten spelers hebt. Je hebt spelers met verdedigende capaciteiten en spelers met andere. Khalilou Fadiga is iemand met heel veel kwaliteiten die je af en toe dol kon dribbelen. De beste trainer was Aimé Anthuenis bij Genk. Ik combineerde toen mijn studies Industrieel Ingenieur met het voetbal. Ik trainde veel minder dan de andere spelers maar mocht toch telkens spelen. Het voetbal was toen slechts een uitlaatklep.

- Hoe sta je tegenover een afslanking van de Belgische competitie naar veertien clubs?
Dat zal niet veel oplossen. Het niveau zal er zeker niet op verbeteren en de toeschouwersaantallen zullen niet hoger liggen. Competities in het buitenland tonen aan dat de competitie niet spannender wordt.

- De Belgische voetbalbond is van plan om technische middelen te gaan gebruiken in het voetbal, dit onder meer onder druk van STVV-voorzitter, Roland Duchâtelet.
Duchâtelet heeft al veel stommiteiten verteld. Het kan slechts helpen bij één ding. Via een sensor kijken of de bal al dan niet over de lijn is. Al de rest zou heel moeilijk zijn, buitenspel via beelden bestuderen tijdens de wedstrijd zou veel te lang duren. Het is niet de bedoeling dat we een wedstrijd drie uur laten duren. Het zou het voetbal ook helemaal veranderen. Eén van de grootste charmes van het voetbal is de discussie achteraf.

- Een leven als voetballer heeft ook sociale gevolgen, heb je daar nooit problemen mee gehad?
Nee, ik leef ook niet als een monnik. Af en toe kan je eens een goede pint gaan drinken, maar je moet er wel je moment voor uitkiezen. Op bepaalde ogenblikken in het jaar kan dat gewoon niet. Door de ambitie heb ik er nooit last van gehad.

- Hoe voelt het als 25.000 man je naam scandeert?
Dat geeft een goed gevoel, zeker hier in Brugge. We hebben een heel warm publiek, ons stadion zit altijd zo goed als vol. Allemaal enthousiaste supporters die ons als ploeg vooruit stuwen. Die supporters helpen ons vaak door de moeilijke momenten heen.

- Heb je nog tijd voor iets naast het voetbal?
Weinig of geen, het voetbal slorpt heel veel tijd op. Thuis heb ik ook twee kinderen waar ik me volop voor inzet. Ik heb ook een pracht van een vrouw die er altijd voor me is. Zij zorgt ervoor dat ik gezond eet en voldoende kan rusten.

- Wat is het grote verschil tussen de vorige trainer Trond Sollied en Jan Ceulemans nu?
Menselijker, de vorige vijf jaar was je als voetballer slechts een deel van het geheel. Je was een deel van een goed geoliede motor. Nu worden we als mensen behandeld. In het voetbal is emotie heel belangrijk. Er is niets mooier dan de vreugde en de ontlading na een doelpunt. 

- Tot slot, wie wordt er kampioen?
Ik hoop Club Brugge, we zullen er alvast alles aan doen!


Interview Thomas Dubois. [AN]
Foto: Clubbrugge.be